De wandeling.
Net zoals enkele wandelingen geleden maken we opnieuw gebruik van de Groene Wandeling voor de omgeving van Brussel. Deze keer is het geen lange wandeling, maar eerder een zondagse namiddaguitstap naar twee naast elkaar gelegen kasteelparken in Gaasbeek. Het bekendste van de twee is uiteraard dat van Gaasbeek, maar ook het kleinere domein van Groenenberg mag er best zijn. De twee lussen zijn nog geen 6 km lang. Omdat we alleen maar op autovrije paden, lanen en wegen lopen is de TWQ 100 %. Dat lokt trouwens een massa dagjesmensen op deze laatste zondag van de zomer.

Dat van Gaasbeek…

… en dat van Groenenberg.

De rest vind je hier.

Het weer.
Tropisch heet en mogelijk de zwoelste dag van het jaar door de hoge luchtvochtigheid. Tijdens de wandeling licht bewolkt, maar de bewolking kwam na het einde ervan snel opzetten.

De stafkaarten.
31/5N Lennik - 31/6 N Sint-Pieters-Leeuw

Hoe we er geraakten.
We stappen opnieuw in bekend gebied; enige schaduw over de mogelijkheden met het OV is dat het Kasteel op zondag slechts om de 2 uur bediend wordt. Niet dat je dat meteen van de website van De Lijn af kunt lezen, want het is vandaag weer al Sorry technische fout wat de klok slaat. Ik weet niet wie deze site ontworpen heeft en onderhoudt, maar ik zou alvast op zijn of haar salaris besparen.

Een beetje geschiedenis.
De dienstregelingen van de elektrische tram vermeldden dan wel Gaasbeek in de tabellen, maar dat was wat overdreven: kasteel noch centrum werden door de tram bediend, en wie van de tram L gebruik wilde maken, om het kasteel en zijn mooie omgeving te bezoeken, kon meteen beginnen met een tocht door de weiden en de velden. Het zou tot halfweg de jaren 1930 duren voor het Kasteel echt bediend werd, en wel door een nieuw gecreëerde busdienst Het Rad - Halle. Uit de dienstregeling (met veel bussen op zondag) kun je zo aflezen dat de bediening van het kasteel erg belangrijk geacht werd, net zoals de marktdiensten op donderdag, dag waarop in Halle nog altijd markt gehouden wordt. Deze buslijn kwam uiteindelijk terecht in een tabel 522, niet meteen een hoogtepunt van leesbaarheid. Bussen uit deze tabel reden rond met niet minder dan 3 verschillende lijnfilms: LK doorgestreept, RH en RH doorgestreept.
De bediening van het kasteel werd drastisch verbeterd (vooral uit Brussel dan) bij de afschaffing van tram L. De NMVB kwam met een variant op de buslijn LK; die laatste volgde over het hele traject de tramlijn; de variant splitste in Lennik af van de basislijn en zocht zich een weg langs Gaasbeek en Vlezenbeek Dorp. Van een echt gecadanceerde dienst was nog geen sprake: sommige van de ritten werden beperkt van Brussel-Zuid tot Lennik, enkele reden uit Lennik naar Halle (i.p.v. Leerbeek): je moest het allemaal wat weten, kom. (De ritten naar Halle werden ook opgenomen in tabel 522.)
Met de grote reorganisatie begin 21ste eeuw werd de dienst gesystematiseerd: de basislijn kreeg het nummer 141; de variant via Gaasbeek werd 142 genummerd. Dat kwam de duidelijkheid sterk ten goede, net zoals de halfuurdienst die op die manier kon worden ingevoerd. Tijdens de spits is er trouwens sprake van een erg frequente busdienst. Op zondag wordt het ene uur lijn 141 gereden, het andere uur lijn 142. Dat is niet meteen een aantrekkelijk aanbod voor de toeristische trekpleister die Gaasbeek nog altijd is. Eigenaardig genoeg ontsnapten lijnen 141 en 142 wel aan de kaalslag van 1 mei 2015.
En wat is er ondertussen met lijn RH gebeurd, hoor ik u vragen. Uiteindelijk was het wachten op dezelfde reorganisatie: met veel poeha werd lijn 163 ingevoerd tussen Lennik en Halle; ze werd de langverwachte verbinding genoemd tussen deze twee gemeenten. De lijn werd zelfs uitgebreid naar Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek, maar op het gedeelte Breedhout - Halle na bleef het aantal reizigers beperkt. Bijna geruisloos werd lijn 163 geamputeerd. De verbinding met Lombeek en Lennik sneuvelde het eerst; recent verdween ook die van Sint-Laureins-Berchem en Oudenaken. Van de lijn blijft nu alleen nog de verbinding met Elingen overeind; daarmee heeft De Lijn haar zoveelste onbeduidende eindpunt ingevoerd. (Eerlijkheidshalve moet wel gezegd dat de schooldiensten wel overeind bleven.)

De verbinding.

En wat we beleefden.
Als we instappen in de bus van lijn 153, schalt Patti Smith door de bus, enigszins aarzelend ondersteund door de buschauffeur, die blijkbaar met volle teugen geniet van zijn job en zijn klanten, en hen wil laten delen in de vreugde. Because the night, al begint die bij De Lijn toch wel verdomd vroeg op zondag. Waarom de lijnen 153 - 154 en 155 zo hard aangepakt werden, zal wel tot de interne keuken behoren. En dat Weyts de bussen door zijn eigen gemeenten niet gebruikt en blijkbaar ook niet apprecieert, is ook duidelijk.
Op weg naar Leerbeek moeten we weer door dezelfde omlegging in Pepingen, voor grootscheepse herstructureringswerken aan de Ninoofsesteenweg. Anders dan op weekdagen is daar op zondag geen extra rittijd voor voorzien. Maar we krijgen meteen groen. Op de tijdelijke verkeerslichten is de melding aangebracht dat de wachttijd kan oplopen tot 7 minuten. Voeg daar nog de tijd aan toe die verloren gaat door de extra kilometers, en het zal wel duidelijk zijn dat een kwartier vertraging hier tegenwoordig geen uitzondering is. Maar vandaag valt het dus mee.
In Leerbeek staat een koele Iveco klaar. Een jongeman probeert verwoed de klapvensters achteraan open te zetten, maar die zijn vergrendeld. Mooi zo, in een bus met werkende airco hebben ze dan ook geen enkele zin. Vroeger was het traditie dat de bussen in Leerbeek altijd met enkele minuten vertraging vertrokken, vaak omdat de chauffeurs zelfs na de koffiepauze in het kantoor nog niet uitgepraat waren en de conversaties rustig doorgingen op de koer. Dat was al enkele jaren erg verbeterd, maar vandaag vertrekken we opnieuw met 4 minuten vertraging, zoals in de goede oude tijd. En dat zal ook onze vertraging zijn bij aankomst in Gaasbeek.

Voor de terugrit komt dezelfde bus aan rijden. Dezelfde twee reizigers van daarstraks (wij dus) stappen in de ijskoude bus. Toch opvallend dat deze bus blijkbaar geen enkele impact heeft op de toeristen die massaal met de wagen naar Gaasbeek komen afgezakt, zich vermoedelijk niet allemaal aan de alcoholgrens houden en dan blijgezind en hooggestemd naar de volgende genoeglijke pleisterplaats rijden. Dat wij de enige instappers zijn, betekent trouwens niet dat de bus voor de rest leeg rijdt. Op het Marktplein van Lennik staan altijd wel wat reizigers te wachten en stappen anderen uit, ondanks de VLD-burgemeester, die dan wel voor een beter openbaar vervoer pleit, maar niet op kan tegen de afbraakpolitiek van haar eigen partij en de zusterpartij.
In Leerbeek is het opnieuw overstappen op een warme bus. Ook nu krijgen we meteen groen aan de omlegging, zodat we Halle bereiken zonder noemenswaardige vertraging.

De treinlectuur.
Geen trein en dus ook geen treinlectuur.

30-08-2015 om 00:00 geschreven door overweg13  

De wandeling.
Stilaan hebben we GR 579 Brussel - Liège bijna volledig voor de tweede keer afgewerkt. Het moet gezegd dat het traject op sommige plaatsen wel grondig is aangepast. Vandaag stappen we van Geer tot Jehay, ongeveer 20 km, 330 m in Geer als aanloop inbegrepen. Toen we deze GR in 1989 de eerste keer stapten schreef ik in mijn beoordeling achteraf: grotendeels (en voorlopig?) gevrijwaard van de ruilverkavelingen → een prachtige reeks echte veldwegen. Het lijkt erop dat mijn akelige voorgevoelens van toen onverbiddelijk bewaarheid werden: de TWQ bedraagt vandaag nog geen 10 %, omdat al die prachtige veldwegen, die trouwens ook nog voorkomen op de NGI-kaarten van halfweg de jaren 1990, ondertussen verhard zijn, soms met een strookje gras middenin als doekje voor het bloeden. Dat resulteert in een vrij eentonig parcours langs de Haspengouwse akkers, waar de opeenvolgende dorpjes zowaar voor verademende afwisseling zorgen. Omal, Les Waleffes, Borlez, Aineffe, Seraing-le-Château: weinig meer dan wat huizen rond grote boerderijen en kastelen.

Foto's op deze plaats. Met toch wel wat aandacht voor de vroegere trambeddingen - voer voor specialisten.

De prachtige omgeving van de boerderij en het kasteel van Les Waleffes.

Seraing-le-Château met een stukje château en wat publiciteit voor de GR tezelfdertijd. Volg gewoon de wit-rode merktekens en je komt echt overal.

Het weer.
Van helder naar licht bewolkt, en bij een zeer aangename wandeltemperatuur.

De stafkaarten.
41/2S Geer - 41/3S Remicourt - 41/7N Verlaine - 41/7S Villers-le-Bouillet - 41/8S Engis

Hoe we er geraakten.
Geer is vrij makkelijk te bereiken uit Halle, en dat danken we zowel aan de rechtstreekse treinverbinding tussen Halle en Waremme met de IC's van de reeks 17, als aan de behoorlijke busdienst tussen Waremme en Geer, met buslijn 128, een uurdienst. Spijtig genoeg hebben ze om een of andere reden nagelaten om de bussen (zoals voordien: in de dienstregeling staan de oude treinuren nog altijd aangegeven) af te stemmen op de vernieuwde NMBS-dienstregeling en dat leidt tot bijna een uur aansluitingstijd. Vermoedelijk zag men op tegen een volledige aanpassing van het busnet dat deels ook op onderlinge aansluitingen steunt.
Voor de terugrit doen we een beroep op lijn 85 Huy - Amay - Bierset - Liège. Eigenlijk is de reisweg via Amay attractiever, maar de L-trein wordt daar enkele weken vervangen door een bus wegens werken, en de overstap van de echte bus op de NMBS-bus is tamelijk krap. Dus opteren we toch maar voor de lange rit richting Liège-Palais. Het is trouwens onze maidentrip op deze lijn.

Een beetje geschiedenis.
Onze hele wandeling zou je evengoed in het teken van de locale tramgeschiedenis kunnen zien. Met Omal en zijdelings ook Verlaine komen we in de buurt van twee belangrijke NMVB-stelplaatsen die erg typisch waren: gelegen in ruraal gebied kon men vandaar uit voor dag en dauw de verse landbouwproducten naar de stad brengen, en dus moest de eerste tram wel vertrekken richting stad.
We dwarsen de tramlijnen die in Omal een wat uit de haak geraakt kruis vormden, nl. Waremme - Omal - Huy en Hannut - Verlaine - Jemeppe. De situatie wordt ingewikkelder als je weet dat deze basislijnen ook nog enkele aftakkingen hadden: In Verlaine vertrok nog een lijn naar Ampsin, waarvan we de bedding even volgden - misschien wel het mooiste wegje van de hele dag - en in Saint-Georges vertakte een lijn naar Engis. De haltenaam Saint-Georges Bifurcation is duidelijk.
Veel is er van al deze tramlijnen niet meer te merken. Zowat alle kenschetsende overblijfselen heb ik gefotografeerd. Allen naar de Photobucket dus!
Ons beginpunt Geer zou dus samengevat op de lijn Hannut - Omal - Jemeppe hebben gelegen, het eindpunt Jehay op de lijn Verlaine - Ampsin.

De verbinding.

En wat we beleefden.
Tja, over de heenreis per trein valt alvast niet veel te vertellen. We rijden met maximaal 3 minuten vertraging (de NZV!), maar vanaf Leuven gaat het vlot tot zeer vlot. In Leuven hebben ze een Thalys opzij gezet. In Tienen komen we binnen op spoor 4 i.p.v. spoor 3; we rijden dus even op tegenspoor. En in Landen staat de 5505 in belabberde toestand. Waremme bereiken we 3 minuten te vroeg.

In Waremme is vrijdag blijkbaar marktdag. Dat kan de overstaptijd van 54 minuten wat korter doen lijken. We treffen er België op zijn best aan, met ook Vlaamse kraampjes en Vlaamse marktgangers.

Even vrezen we dat we te maken zullen krijgen met een drukke bus, maar ook hier geeft men de voorkeur aan het zoeken van een onvindbare parkeerplaats boven een rit met de bus die je zo goed als op de markt deponeert. Twee verslaafden willen er nog gauw eentje opsteken. De chauffeur zegt dat hij om 38 vertrekt, en eerlijk gezegd, ik denk dat hij dat ook echt zal doen. Hoewel, de Mobib van een van de instappers weigert dienst. Geen toeschietelijke chauffeur deze keer: de juffrouw moet haar ticketje betalen. De gretigheid waarmee ze dat doet bewijst dat ze echt wel weet dat ze een Mobib heeft met een abonnement voor een ander traject. En daardoor vertrekken we niet om 38 maar om 39.

In de vorige bijdrage hadden we het al over de verschrikkelijke halte in Bra, maar deze moet hier niet onder voor doen. Meer dan 30 cm gras langs de weg is het niet. Het mag een wonder heten dat het haltebord in al die tijd niet toegetakeld is door een al te dicht voorbijrijdende (vracht)wagen. Gelukkig kunnen we in een zijweg wachten, want je kunt de bus hier van erg ver zien komen, al stelt hij ons geduld op de proef. Net als de eerste paniek in de rangen sluipt, komt hij er uiteindelijk toch aan, met 11 minuten vertraging en een tiental reizigers. Enkelen zijn geladen met zware valiezen: deze bus bedient inderdaad de Luikse luchthaven, maar dat lijken ze niet te weten, want ze stappen te vroeg uit. Dat ommetje langs de luchthaven is trouwens een eigenaardigheid van deze rit: de 8 andere doen het niet.
De bus moet regelmatig stoppen voor in- en uitstappers, en veel gaat er niet meer van de vertraging af. Wij stappen uit bij de halte Cadran, die net wat dichter bij Liège-Palais zou liggen dan de Place Saint-Lambert. Je ziet inderdaad de sporen en de perrons, maar hoe je er moet geraken is niet zo duidelijk. Dat gebrek aan informatie is trouwens niet het enige schandalige aan dit station dat toch pal in het Luikse centrum ligt: de roltrappen zijn definitief buiten dienst (dat wordt wel geafficheerd!), ze liggen onder de vuiligheid en de sigarettenpeuken, enkele hangjongeren wachten boven als welkomstcomité en de stationshal lijkt wel een stationshel te zijn. Gelukkig kunnen we meteen mee met de IC naar Luxemburg; ik denk niet dat we die ooit al voor zo een korte afstand hebben genomen. Die moet om 17.59 in Liège-Guillemins aankomen; de treinbegeleider vermeldt ook de aansluiting naar Brussel en Oostende van 18:01, maar wij verkiezen een passage door Le Grand Café de la Gare, waar het bij elk bezoek wat drukker (en dus winstgevender) lijkt te worden.

IC 440 rijdt ook stipt. Eén van de Oost-Europese jongens die we ook al op de bus hadden gezien, heeft ondertussen een treinbiljet bemachtigd. Hoe hij in de Guillemins is geraakt, weet ik niet: met de trein zoals wij, met een stadsbus? Hij vraagt een andere reiziger of hij in de juiste trein zit. Die stelt hem gerust, maar wijst hem er ook op dat hij een biljet 2de klasse heeft. Het lijkt erop dat de knaap het in Keulen hoort donderen, maar hij verdwijnt toch richting tweede klasse. Niet voor lang, echter, want na enkele minuten duikt hij weer op. Vermoedelijk is hij in het rijtuig achter het onze terechtgekomen, en dat is ook eerste klas. Nu zoekt hij zijn heil meer vooraan in de trein (op aanwijzen van zijn helper van daarnet).
In Leuven stapt een luidruchtige Spaanse familie in. Gelukkig zal er nu snel controle komen. Bij de verhuis naar tweede blijft een zak achter in het rek. We merken het pas bij het uitstappen in Brussel-Noord, waar ik de treinbegeleidster opzoek, om haar op de hoogte te brengen. Ik word veel bedankt. Als elke achtergelaten zak tot het stilleggen van het treinverkeer zou leiden, zou er geen dag voorbijgaan zonder vermeend bom- of terreuralarm.
Onze medereiziger, degene die de Oost-Europeaan op weg geholpen heeft, is van het kortgeknipte soort. Tussen Leuven en Brussel begint hij naarstig en volgens de regels van de kunst zijn zwarte combatshoes te poetsen. Ik denk terug aan 1977 toen ik dat ook weer elke dag opnieuw moest doen om problemen te voorkomen. Want met propere schoenen kun je een oorlog winnen.
Blijft nog de korte rit naar Halle. Veel valt er niet over te vertellen. Beide treinbegeleiders maken van de stilstand in Brussel-Zuid gebruik om een sigaret te roken. Treinbestuurders en treinbegeleiders wijzen nogal eens met de vinger naar hun onmogelijke diensturen als het over hun gezondheid gaat… Ik wil dat best aannemen, maar laat ze dan ook consequent blijven…

De treinlectuur.
Sandi Toksvig, Flying under bridges.
Arnon Grunberg, Met huid en haar.

Met enkele minuten verschil komen de bussen voorbij aan de halte Les Waleffes Château, een in elke richting.

21-08-2015 om 00:00 geschreven door overweg13  

De wandeling.
We stappen vandaag ons volgende traject op GR571, de GR van de Vallées des Légendes ofte die van de Amblève, de Salm en de Lienne. In 2006 verscheen een nieuwe topogids die de 3 afzonderlijke GR's samenvoegde tot een 166 km lange lus, die je toch wel door bijzonder mooie stukjes van onze onvolprezen Ardennen brengt. De vorige keer eindigden we in Hébronval, waar we uiteraard de draad opnieuw oppikken. Langs Verleumont en Lierneux willen we uiteindelijk in Les Villettes eindigen, na bijna 18 km, al is de 680 m tot de TEC-halte Bra Pont de Villettes daar inbegrepen. De TWQ bedraagt 88 %, vrij goed verdeeld over veld- en boswegen, wat deze tocht heerlijk gevarieerd maakt. Een stevige wandeling gekruid door wondermooie vergezichten en een soms absolute stilte.

Zoals altijd vind je heel wat foto's op de bekende plek. De volgende krijg je al in een exclusieve vooraanbieding.

De Lienne is hier nog niet veel meer dan een beekje.

Typische landschap, zoals we er vandaag voortdurend te zien kregen. Het uitgebloeide wilgenroosje kondigt het einde van de zomer aan.

Nogmaals de Lienne, die ondertussen al stevig gegroeid is: Pont de Chailles

Het weer.
Zwaar bewolkt, droog bij een aangename temperatuur.

De stafkaarten.
55/8 N Bihain - 55/4S Lierneux - 55/3S Manhay - 55/4N Basse-Bodeux - 55/3N Bra

Hoe we er geraakten.
Veel meer dan het skelet van een bediening kan de TEC ons vandaag niet aanbieden. (En zeggen dat we de GR toch wel opsplitsen in functie van het beschikbare OV!) Tijdens de vakantieperiode rijdt er welgeteld één rittenpaar tussen Manhay en Lierneux op lijn 14. Wie naar Vielsalm wil om boodschappen te doen krijgt 1 uur en 35 minuten. Wij profiteren van de terugrit uit Vielsalm die daar pal op de middag vertrekt, wat ons dan weer net genoeg tijd geeft om in Bra-sur-Lienne aan de halte Pont de Villettes (sic!) de tweede bus van de dag richting Aywaille te nemen. (De eerste reed vanmorgen om 7:16, en dan is het 11 uur wachten op de volgende.) Voor ons zijn beide vandaag gebruikte bussen in de loop van de voorbije 40 jaar vaste waarden geworden, juist: bij gebruik aan meer.

Een beetje geschiedenis.
Voor Hébronval en de tram die daar ooit reed, verwijs ik naar de bijdrage van 5 maart 2015. Het was precies vanaf Hébronval dat de tramlijn uit Vielsalm de hoofdweg verliet en haar weg naar Lierneux zocht door weiden en bossen. Op die manier lopen we een tijdje parallel, wij op de hoogten terwijl we de vroegere bedding in de diepte vermoeden. Op een bepaald moment kruisen we de op dat punt kaarsrechte tramlijn. Precies daar ligt ook een blijkbaar recent uitgegraven meersteen met CV (Chemins de Fer Vicinaux) erop, spijtig genoeg te zwaar om hem als souvenir mee te torsen. We zullen de trambedding niet meer terugzien voor het goed bewaarde tramstation van Lierneux.

De huidige lijn 265 die Lierneux met Aywaille verbindt, loopt langere tijd pal door de vallei van de Lienne, heette tot voor enkele jaren 65b, zoals nog van alle halteborden af te lezen valt. Op 1 september wijzigt de TEC-LV opnieuw enkele lijnbenamingen, zogezegd om het de klant eenvoudiger te maken, wat op zich natuurlijk een nobel doel is. Maar als aan dezelfde haltepaal een dienstregeling van lijn 265 hangt en tezelfdertijd de oude benaming 65b op het haltebord prijkt, kun je dat nauwelijks een vereenvoudiging noemen.
Tot halfweg de jaren 1950 was deze regio trouwens een blinde vlek op de OV-kaart. Toen kreeg de lijn Liège - Aywaille - Remouchamps een uitbreiding die onder hetzelfde tabelnummer 843 voorkwam, met een lijn Aywaille - Pont de Vilette (sic!). Na een jaar werd deze lijn verlengd tot Lierneux, wat interessante aansluitingsmogelijkheden had moeten geven. En eind de jaren zeventig kreeg de lijn haar meest uitgebreide traject, met de uitbreiding tot Verleumont. Toen werd al het lijnnummer 65b gebruikt, wat er duidelijk op wijst dat men de lijn beschouwde als een verlengde (weliswaar met overstap) van de lijn Liège - Aywaille (65).
De lijn werd nadien dan wel niet meer ingekort, de dienstregeling werd bij elke besparingsronde verder uitgedund.

De verbinding.

En wat we beleefden.
De tamelijk krappe aansluiting tussen de IC uit Oostende en de IC naar Luxemburg in Liège blijft ons zorgen baren. De trein wacht alleen als de vertraging van de IC niet meer dan 7 minuten bedraagt. We besluiten vandaag opnieuw om het zekere voor het onzekere te nemen: met treinen die om de 2 uur rijden en een trein die mogelijk nog naweeën heeft van de ochtendspits, lijkt het ons riskant, ook al omdat buslijn 14 maar één keer per dag rijdt. Het legt meteen een enorme zwakheid van ons OV bloot: een te grote kans dat het verkeerd loopt en vooral het gebrek aan alternatieven in dat geval. Dus verliezen we bewust een vol uur, door vroeger te vertrekken in Halle. Enig lichtpunt is dat we dan rechtstreeks naar Liège kunnen.

De IC vertrekt met één minuut vertraging in Halle. Het sein stond nochtans al lang op groen, en de trein was ook nog ruimschoots op tijd binnen. We zullen dat minuutje (of een ander) meeslepen tot Brussel-Centraal, maar vanaf Brussel-Noord verloopt alles stipt, met heel wat reserve, wat uitmondt in lange stilstanden in alle tussenstations. En dan toch nog te laat afklokken in Liège-Guillemins! Ik vermoed dat het IC531 is die vlot binnenrijden verhindert. Het is alleszins pas nadat deze trein ons gepasseerd is, dat we zelf aanzetten voor de laatste honderden meters. Maar uiteraard is er met een aansluiting van 62 minuten geen probleem.
Meer, we kunnen rustig naar een van de rode TEC-bakens Go stappen om eens te kijken wat er nog op de Mobib staat. Er staan twee van dergelijke palen, aan beide instaphalten. De eerste heeft het laten afweten, de tweede doet het beter. Met 1 op 3 kun je niet echt van een succes spreken. De 2 Multiflexen en de JUMP-10-rittenkaart van de MIVB worden mooi geafficheerd. Als alles normaal verloopt, zal de eerste Multiflex vanavond opgebruikt zijn.

Overigens zal een klein uur later blijken dat de IC uit Brussel toch op tijd aankomt. IC 110 kan dus mooi op tijd vertrekken. Onderweg merken we dat het station van Poulseur te huur staat. Tussen Tilff en Esneux wordt de rotswand verstevigd; dat heeft geen invloed op de loop van onze trein, al is er verkeer op enkelspoor. Coo verwelkomt een dertigtal reizigers. In Trois-Ponts lijkt het tweede perronspoor definitief verdwenen.

We moeten alweer proberen om een uur vol te maken, nu in Vielsalm, want naar loffelijke gewoonte trekt de TEC-NL zich niets aan van de treinen en van de treinreizigers. Misschien anticiperen ze al op het moment dat hier helemaal geen treinen meer zullen rijden. Stilaan hebben we wel pleisterplaatsen in zowat elke Waalse stad waar je rustig op je aansluiting kunt wachten.

De chauffeur van lijn 14 - hoogstwaarschijnlijk van Manhay - kijkt vriendelijk toe hoe ik mijn Mobib ontwaard. Voor het eerst sinds ik dat rotding meesleur, gebeurt dat zonder haperen. De bus vertrekt op tijd aan de halte Route de la Gare, want dat is het aansluitingspunt voor alle bussen in Vielsalm, behalve voor die van lijn 401. Tussen Vielsalm en Hébronval liggen er theoretisch zestien minuten, maar ondanks een erg rustige rijstijl stappen we 5 minuten vroeger dan voorzien uit aan de halte Hébronval Route de Regné. Wij zijn de laatste van het zestal reizigers dat in Vielsalm is ingestapt. Ik verbaas er me altijd over dat de TEC op deze lijnen nog steeds reizigers vervoert, ondanks het abominabele aanbod.

Een kleine anekdote trouwens: toen we dezelfde GR vele jaren geleden stapten, hadden we als eindpunt Hierlot gekozen, dat we ook vandaag op onze tocht aantroffen. De chauffeur die ons oppikte kon zijn verbazing niet op: daar had hij nog nooit reizigers gehad!

Aan de halte Pont des Villettes staan de restanten van een eeuwenoud bushokje, destijds geplaatst door de firma Isobelec. (In Halle heeft men onlangs ook nog een tiental fossiele exemplaren verwijderd. Alleen was men vergeten om een nieuw contract aan te gaan, zodat nu nog meer halten dan vroeger het zonder bushokje moeten doen.) Lijn 265 rijdt met een kleine vertraging. Dat zal wel niet aan het aantal reizigers liggen, want we zijn de enigen. Toch zullen er geleidelijk aan reizigers instappen. In Harzé stappen zelfs 11 Vlaamse Chiromeisjes in die het troosteloze Harzé maar al te graag willen inruilen voor een nu toch ook niet meteen spetterend Aywaille. Eén onder hen doet vrij aanvaardbare pogingen om Frans te spreken met de chauffeur, maar dan blijkt dat enkele eeuwen kolonisering voor deze Aziaat alvast geresulteerd heeft in een goede kennis van het Nederlands. Tussen haakjes: ook nu heb ik zonder problemen ontwaard. Alleen kreeg ik als saldo 0, wat inderdaad klopt voor deze Multiflex, maar niet als je de tweede Multiflex in rekening brengt. Er schort duidelijk wat aan het hele systeem, dat je als reiziger onvoldoende mogelijkheden geeft om het boeltje op te volgen. (Overigens: aan de Go kon ik ook aflezen dat er 10 ritten van de MIVB geladen zijn, terwijl er in werkelijkheid maar 8 meer overblijven.)

Ook in Aywaille moeten we een half uur aansluitingstijd voor lief nemen, maar dat halve uur is meer dan welkom. Na een hele dag stappen zonder enige horecavariant wuiven de terrasjes hier relatief uitbundig naar vermoeide stappers.

De rest van onze ritten zullen volledig volgens het boekje verlopen, ook al moet de IC119 deze keer wel op tegenspoor tussen Esneux en Tilff en al heeft de IC542 het even moeilijk bij het buitenrijden van Liège-Guillemins. Binnenin merk je dat vooral aan het uitvallen van de airco - en aan de bijna volledige stilstand, uiteraard. Een gebrek aan trekkracht kan het nochtans niet zijn, want in Brussel-Noord zullen we merken dat deze trein werkende locomotieven voor- en achteraan heeft.

De treinlectuur.

Sandi Toksvig, Flying under Bridges. Rollenpatronen tussen man en vrouw, homoseksualiteit, verwoeste natuur, veiligheid, vluchtelingen, ze komen allemaal aan bod in deze roman van een voor mij tot nu toe onbekende schrijfster. Verwacht geen zwaarwichtige aanpak: de vlotte, scherpe dialogen, de plotwendingen garanderen een vlot leesbare maar toch diepgaande roman, nu eens spits grappig dan weer pijnlijk ontnuchterend. Gewone verhalende hoofdstukken wisselen af met brieven die Eve - de vrouw van Adam! - uit de gevangenis schrijft, waar ze beland is nadat ze haar toekomstige schoonzoon heeft vermoord, o.a. om haar dochter een leven te besparen zoals ze dat zelf heeft geleefd (of niet geleefd).

Arnon Grunberg, Huid en haar.

We kruisten de oude trambedding van de lijn Vielsalm - Lierneux, even voorbij Verleumont.

De oude meersteen van de NMVB-SNCV (CV) maakt zwaar slagzij. Blijkbaar is hij vrij recent vrijgekomen.

19-08-2015 om 00:00 geschreven door overweg13  

De wandeling.
GR512 Vlaams-Brabant verbindt Diest met Geraardsbergen, en wij hebben ze op het deel Zandbergen - Geraardsbergen na voor de tweede maal volledig gelopen. Vandaag pikken we de draad op in Neigem en stappen we door tot Zandbergen, met het verbindingsstukje naar het station van Zandbergen (800 m) iets meer dan 14 km, door een gebied dat over langere stukken vrij ongerept is gebleven, maar af en toe toch niet kan ontsnappen aan de wildbouw die zo typisch is voor grote delen van Vlaanderen. De dorpen op het pad zijn Neigem, Lieferinge, Denderwindeke en Nieuwenhove rakelings, en Zandbergen. In onze retorica wilde onze leraar Frans een voorbeeld geven van iets dat niemand kent en toch bestaat, en hij gebruikte daar het lieve Lieferinge voor, maar ik kende het wel, als bijna-gouwgenoot. In de familie liep zelfs een running-gag van iemand die 'ne kie no' Liefringen ginck. De TWQ bedraagt 50 % en daar zijn de laatste kilometers langs de Dender niet helemaal vreemd aan; voor het overige zijn opvallend veel veldwegen hier onverhard gebleven. Zij staan in voor vele kilometers door akkers waar de oogst al zo goed als helemaal is binnengereden. De boerkes smelten van vreugd' en plezier… tot ze weer een onweerstaanbare drang voelen om kruispunten af te sluiten.

Foto's van deze aangename tocht vind je hier. Dit zijn de mooiste:

Het prachtige kerkje van Lieferinge, op dit moment gerestaureerd.

De stafkaart vermeldt gewoon Kasteelhoeve, maar ooit woonde hier Hendrik van der Noot. Wie nog feiten- en namengeschiedenis heeft gekregen, denkt hierbij onwillekeurig ook aan Vonck en aan de Brabantse Omwenteling. Vreckomhoeve is trouwens een sprekender naam dan Kasteelhoeve.

De Dender ziet er in deze neerslagarme periode opvallend groen uit, al zal dat in dit geval niet synoniem zijn voor gezond.

Het weer.
Aangenaam warm en licht tot half bewolkt, zij het vooral cirrus die de zon wat kon temperen. Technisch gesproken was het trouwens het grootste deel van de tijd zelfs zwaar bewolkt.

De stafkaarten.
30/8N Denderwindeke - 30/7N Schendelbeke

Hoe we er geraakten.
Heen- en terugreis zijn erg eenvoudig: bus 153 brengt ons rechtstreeks van Dworp naar Neigem (de halte Neep) en voor de terugreis uit Zandbergen kunnen we gebruik maken van de rechtstreekse stoptrein naar Halle (en Schaarbeek). Openbaar vervoer voor dummies.

Een beetje geschiedenis.
Het scheelde destijds geen haar of Halle zou een tramverbinding gekregen hebben in het verlengde van de tramlijn Brussel - Braine-l'Alleud, maar het liep allemaal anders. De plannen voor de tramlijn werden opgeborgen, en het zou tot na WOII duren voor de NMVB begon met de exploitatie van een buslijn Ukkel - Dworp - Halle. Voor veel bussen was Dworp trouwens het eindpunt: Dworp was tot voor enkele tientallen jaren veel meer gericht op Alsemberg, Ukkel en Brussel en het is pas in een later stadium dat de verbinding met Halle echt uitgebouwd werd. Met de komst van de basismobiliteit werd de lijn vernummerd tot 153 en meteen doorgetrokken tot Leerbeek en Ninove. Zo kreeg ook Neigem, deelgemeente van Ninove, en dus dorp aan de andere zijde van de provinciegrens een riante uurverbinding en daar maken we vandaag dus met genoegen gebruik van. Na net geen 50 haltes bereiken we aldus ons beginpunt.
De rechtstreekse verbinding Zandbergen - Halle is recent: ze kwam er pas in december 2014. Tot dan zouden we niet aan een overstap in Geraardsbergen ontsnapt zijn, en nog vroeger kwam er nog een overstap in Edingen bovenop.

De verbinding.

En wat we beleefden.
Dat we de bus nemen aan de halte Gravenhof in Dworp (en dus rechtstreeks naar het beginpunt van onze tocht rijden) heeft alles te maken met de omlegging van onze buslijn 155: sinds een maand of twee werkt Aquafin in onze buurt en zoals zo vaak is de bus daar het slachtoffer van. Toen de werken in de belendende straten bezig waren, en de bus nog reed, was me nochtans opgevallen hoeveel meer de bus gebruikt werd om te ontsnappen aan al de ongemakken van afgesloten straten en opritten. Wat dus een unieke kans zou moeten zijn voor de bus om zich te profileren als alternatief voor de auto wordt dus uiteindelijk door de afschaffing net het omgekeerde: trouwe reizigers haken af als de bus weken na elkaar weg blijft.
Maar vandaag komt het ons dus niet eens zo slecht uit: de 20 minuten naar onze zogenaamde vervanghalte sparen ons meteen een overstap uit.
Overigens worden we ook nog in Pepingen geconfronteerd met een omlegging, want daar wordt dan weer volop gewerkt aan de Ninoofsesteenweg. De bussen worden omgeleid door een straatje dat zo smal is dat het zelfs in normale omstandigheden vrij blijft van sluikverkeer. Gelukkig regelen verkeerslichten de alternerende doortocht van het zichtbaar afgenomen doorgaande verkeer.
Overigens moet de chauffeur ons vragen hoe de omlegging loopt. Het excuus kennen we ondertussen al: we doen deze dienst niet vaak; wat precies de reden zou moeten zijn om zich nog grondiger te verdiepen in de omleggingen op het niet zo goed gekende traject. Net voor de stelplaats in Leerbeek is er trouwens ook nog tijd om snel een broodje te halen (zo goed kent hij het traject dus wel). Een controleur van De Lijn passeert de stilstaande bus zonder chauffeur met reizigers, maar reageert niet.
Ook in Leerbeek, waar de chauffeurs traditioneel een tijdje verdwijnen in het bureau - wat het goede verloop van de talrijke aansluitingen ten goede komt - wordt net voor het vertrek nog even geïnformeerd bij een toevallig passerende collega naar eventuele problemen op lijn 162 (want de 153 zal na aankomst in Ninove als 162 terugkeren).

Zandbergen mag tegenwoordig bogen op een mooi gerestaureerd overwegwachtershuisje, met veel respect voor wat het ooit was én op een stationsgebouw dat stilaan afglijdt naar een ruïneuze toestand. Ik verwijs met veel plezier naar de website van Steven voor meer informatie over dit ooit prachtige stationnetje langs lijn 90 Denderleeuw - Jurbise, mooi symbool van een verdwenen unitair België. Je vindt de dienstregeling van de treinen al vele decennia terug in drie tabellen 90 (Aalst -) Denderleeuw - Geraardsbergen, 91 Geraardsbergen - Ath en 92 Ath - Jurbise (- Mons).
Over de treinreis valt weinig te vertellen; omdat we desiro's verwachten, gebeurt de reis in tweede klas. De tbg controleert vaak, in de twee stellen, en moet o.a. een juffrouw met een biljet aan treintarief bedienen. Onbegrijpelijk. Niet het treintarief, maar dat het nog altijd niet tot iedereen doorgedrongen is dat het goedkoper kan. Opvallend: In Zandbergen, Idegem,Galmaarden, Tollembeek en Herne stopt de trein aan perron 1. In Schendelbeke en Viane-Moerbeke aan perron 2. Zelfs lang nadat sommige stationsgebouwen zijn afgebroken, kun je nog altijd met grote stelligheid zeggen aan welke kant van de spoorweg ze lagen.

De treinlectuur.
Gezien de korte afstand zaten er geen boeken in de rugzak. Ik lees op dit moment
Paolo Coëlho, De winnaar staat alleen. Een seriemoordenaar probeert tegen de achtergrond van het mondaine maar ijle Cannes door een reeks moorden (het elimineren van een universum…) zijn enige liefde Ewa terug te winnen. Tegelijk zien we Cannes, ten tijde van het festival van film en mode, als eindpunt van de dromen van would-be sterretjes en modellen.
Arnon Grunberg, Met huid en haar.

Het mooi gerestaureerde overweghuisje in Zandbergen.

Onze tegenligger: motorrijtuig 08054 met L1585 Schaarbeek - Denderleeuw.

En een toemaatje: publiciteit op "verlakt", zoals het in mijn geboortestreek werd genoemd. Het station heeft de margarine overleefd, maar hoe lang nog?

10-08-2015 om 00:00 geschreven door overweg13  

Op maandag 3 augustus trok ik naar Ruisbroek, eigenlijk met één bedoeling: een vernieuwde Eurostar fotograferen. Spijtig genoeg ging de rit niet door, zodat ik me tevreden moest stellen met het gewone treinverkeer op dat moment van de dag. Op woensdag zou een tweede poging ondernomen worden, en dus ging het opnieuw Ruisbroekswaard. Ik had ondertussen mijn foto's een bekeken, en was tot de vaststelling gekomen dat ik beter wat meer naar het perroneinde kant Halle kon opschuiven, zeker voor de treinen uit Brussel. Dit is het resultaat.

Uit Brussel nadert net zoals twee dagen voordien L1587 Schaarbeek - Denderleeuw.

Dit is Eurostar 9145 Brussel-Zuid - London-St-Pancras.

L1564 Denderleeuw - Schaarbeek

L3786 Leuven - Braine-le-Comte.

P8800 Schaarbeek - Saint-Ghislain, een mooie trofee vandaag. Spijtig genoeg zijn zowat alle M4-rijtuigen zwaar gevandaliseerd.

En hier was het dus om te doen: een compleet vernieuwde Eurostar naar Brussel-Zuid. Later op de dag zal dit stel terugsporen naar London-St-Pancras.

En het wachten op de L-trein terug naar Halle wordt natuurlijk zinvol gevuld: Thalys 9358 naar Paris-Nord.

Nog een desiro: L3665 Braine-le-Comte - Leuven.

De TGV's naar Montpellier en Perpignan.

De Thalyssen naar Amsterdam en Köln (9351)

De Eurostar naar Brussel-Zuid, als gevolg van perikelen met asielzoekers in de tunnel - in vertraging.

En ten slotte nog een hele gewone break met de IC 1737 Liège-Guillemins - Quiévrain.

09-08-2015 om 14:34 geschreven door overweg13  

De wandeling.
Sint-Pieters-Leeuw heeft al decennia geleden een aantal wandelingen uitgezet en wij volgen vandaag de Bosveldwandeling. Met de komst van het Wandelnetwerk Pajottenland is ook de oorspronkelijke tocht aangepast aan de cijfertjesdans, en dat heeft tot een aantal wijzigingen geleid. Vertrek- en eindpunt situeren zich nu in het domein van Coloma, waar de rozen nog altijd proberen een warme, droge zomer te overleven. Onze tocht is net geen 9 km lang, en een derde daarvan voert ons over onverharde voet- en veldwegen: de TWQ bedraagt inderdaad 34 %, niet slecht voor een gemeente waarvan bepaalde delen volledig verstedelijkt zijn. Het is een pretentieloze tocht, die goed meevalt en die ons plots op verrassend discreet aanwezige facetten van het Pajottenland trakteert. Overigens zijn andere elementen (populierenbossen, knotwilgenrijen, kasteeldomeinen en meer) wat minder discreet. Al bij al een mooie, rustige, aangename wandeling in een gemeente waar de wandelmogelijkheden de tand des tijds hebben overleefd.

Enkele foto's vind je hier.

Het is een pretentieloze tocht, die goed meevalt en die ons plots op verrassend discreet aanwezige facetten van het Pajottenland trakteert. Het groen van de deur van het boerderijtje bijvoorbeeld.

Sint-Pieters-Leeuw heeft een groot gedeelte van zijn voetwegen goed onderhouden, zelfs lang voor er van Trage Wegen sprake was. Dit is een typische kerkwegel.

Het weer.
Het belooft weer warm tot heet te worden, en daarom opteren we voor een korte tocht in de wat koelere voormiddag. Om 9:00 is de kaap van de 20° al overschreden, en bij een relatieve vochtigheid van 82 % kan het puffen worden. Maar vrij snel blijkt dat het weer zich draaglijk zal opstellen: de snel dalende vochtigheid maakt er een aangename voormiddag van. Toch zal de cirrusbewolking nooit helemaal wijken.

De stafkaarten.
31/6N Sint-Pieters-Leeuw - 31/6Z Halle

Hoe we er geraakten.
Lijn 170 verbindt Halle elk kwartier met Sint-Pieters-Leeuw. Dat is een ongekende luxe.

Een beetje geschiedenis.
Laat me verwijzen naar mijn bijdrage van 8 juni 2014, toen we ook al in Sint-Pieters-Leeuw stapten.

De verbinding.

En wat we beleefden.
Deze Mercedes was hier lang de enige echt comfortabele bus in de omtrek, maar stilaan begint het ding toch stevig te rammelen. Een dame wordt na drie mislukte pogingen om te ontwaarden geholpen door de chauffeuse en dan lukt het wel. En voor de rest zien we vooral hoe deze bus vrij snel zo goed als volledig vol loopt. Het is dan ook een van de weinige ritten op weekdagen die niet door een gelede worden uitgevoerd.

Dat is wel het geval voor de terugrit. ook nu ergeren we ons weer aan de geopende dakvensters. Het wordt de hoogste tijd dat De Lijn haar chauffeurs eens bijbrengt wat opzet en werking van airco zijn. Als je lucht koelt, heeft het weinig zin om tegelijkertijd opnieuw warme lucht binnen te laten.

De treinlectuur.
Geen trein en dus ook geen lectuur. Ik heb ondertussen wel De oase in de Llano Estacado uit, het vijfde deel in het levenswerk van Karl May. In de jaren 1960 verschenen 50 romans van deze Duitse auteur als Prismapocket, en wie regelmatig deze rubrieken leest, zal weten dat ik me langzaam maar zeker door de hele reeks werk. Al is de kans klein dat ik aan het huidige tempo deel 50 nooit meer haal; a rato van 1 deel per jaar zou ik 107 moeten worden, en dat lijkt me een iets te hoge doelstelling.

06-08-2015 om 00:00 geschreven door overweg13  

Op 3 augustus stonden we 1 kwartier in Ruisbroek, langs de lijnen 96 en 96N. Er is geen enkele boer die op een kwartier kan oogsten, wat ik hier op die korte tijd voor de lens zag passeren. Hoewel, met het voorspelde onweer kunnen ook boeren verrassend snel uit de hoek komen...

Het is niet meteen de beste plaats voor foto's, tenzij je van palen en draden houdt, maar al bij al valt het nog mee, vind ik...

mr405 leidt IC3237 Sint-Niklaas - Kortrijk

hle1826 sleept IC 3736 Brussel-Nationaal-Luchthaven - Mons

hle1871 sleept de tegenligger IC3715 Mons - Brussel-Nationaal - Luchthaven

mr08046 is L3765 Braine-le-Comte - Leuven

mr08170 is L1587 Schaarbeek - Denderleeuw - hij raast door Ruisbroek

Eurostar 3003 is 9145 Brussel-Zuid - London-Saint-Pancras

Eurostar 3201 en 3202 (achter- en vooraan) met een spook-Eurostar

En ten slotte nog Eurostar 3230 als Eurostar 9132 London-Saint-Pancras - Brussel-Zuid.

04-08-2015 om 14:14 geschreven door overweg13