De wandeling.
We stappen vandaag waarschijnlijk voor de laatste keer een stukje van de altijd weer interessante Tour du Brabant wallon, want de TBW is niet meer: enkele jaren geleden is men gestopt met het onderhoud van de bewegwijzering. Maar geen nood: de SGR heeft het zaakje overgenomen en eerlang zou de topogids van de GR127 moeten verschijnen. Die nieuwe GR is trouw aan het principe van de oorspronkelijke Tour, al zijn er hier en daar verbeteringen aangebracht. Dat hebben we vandaag al kunnen merken, al hebben we nauwgezet het parcours gevolgd van de oude TBW die ons vandaag van Baisy-Thy naar Chastre gidst, een kleine 20 km langs een golvend parcours, waarin de nadruk ligt op de landbouw. Spijtig genoeg heeft een ruilverkaveling van de oude stijl ook voor een verschraling van landschap en wegen gezorgd, zodat de TWQ met 53 % maar net boven de helft uitkomt. Het meest verrassende punt ligt net voor Villers-la-Ville, met Le Châtelet (zie foto's) en een aangenaam stukje langs een nog heel jonge Dijle. Foto's en kaartje.

Veruit het opvallendste punt van de wandeling, net voor Villers-la-Ville: le Châtelet.

En dit mooie pad langs de Dijle bracht ons meteen daarna naar Villers-la-Ville.

Het weer.
Op wat cirrus na, helder en aangenaam fris, met af en toe matige wind. Aangenaam wandelweer, kom.

De stafkaarten.
39/8 S Villers-la-Ville - 40/5 S Tilly - 40/5 N Mont-Saint-Guibert

Hoe we er geraakten.
We gaan verder waar we de vorige keer geëindigd zijn en dat is bij de kruising van de Tour de Brabant wallon met de N5, die voor ons gemakkelijk te bereiken is met onze eigen bus 155, die ook over enkele kilometers de erg drukke N5 opzoekt. Ter hoogte van de Grote Hut kunnen we overstappen op lijn 365a, Brussel - Jumet.
Voor de terugreis doen we het dan weer volledig zonder bus, maar wel met 2 overstappen. Toch leggen we de reis Chastre - Halle in een minuut meer dan een uur af, dankzij twee goede aansluitingen in Ottignies en Etterbeek.

Een beetje geschiedenis.
Hier heb ik het al over buslijn 365a, vanouds de buslijn Brussel - Charleroi, maar sinds de uitbreiding van de Carolingische premetro beperkt tot Jumet. Hoe men dan met de Franse slag oplost, merk je op de foto van het haltebord.
Over de tramlijn die hier vandaag enkele keren het parcours van de TBW kruiste, had ik het hier. Maar in die laatste bijdrage ging het over een wandeling ten oosten van Chastre, vandaag liepen we ten westen ervan.

Dit uittreksel uit de topografische kaart uit de jaren 1930 (vermoed ik) toont duidelijk aan waar we vlak bij de vroegere trambedding kwamen. Het gedeelte tussen de bomenrij en Villeroux is bijna over de volledige lengte verdwenen.

De verbinding.

En wat we beleefden.
Lijn 155 is zowat onze lijn, met een halte op 5 minuten van de voordeur. En we kunnen alleen maar hopen dat busgebruikers in Vlaanderen er beter af komen dan wij, want als lijn 155 als voorbeeld zou gelden voor alle andere Vlaamse buslijnen, dan is het triestig gesteld met de stiptheid. Dezelfde rit kan hier op 2 verschillende dagen evengoed een minuut of tien te vroeg doorkomen als twintig minuten te laat. Het tijdverlies voor de gebruiker is dan ook immens, vooral omdat je ook voorzien moet zijn op een veel te vroege rit, en ik heb het hier echt niet over drie of vier minuten te vroeg.
Vandaag is het vertraging die ons parten zal spelen: mogelijk is dit de nasleep van de ochtendspits, maar als de bus bij vertrek aan het Halse station 4 minuten laat optekenen, lijkt alles nog oké; maar gaandeweg neemt de vertraging toe en uiteindelijk stappen we in een bus met 10 minuten vertraging. Met een aansluiting van 8 minuten ziet dat er niet echt goed uit. Maar als gebruiker van lijn 155 hoop je dat die vertraging nog slinkt, omdat sommige ritten hier zo pervers veel te vroeg kunnen rijden. Maar dat is buiten de Wet van Murphy gerekend. In Dworp verspert een defecte vrachtwagen deels de weg, en dus groeit de vertraging, tot 13 minuten. Een ingeving van het laatste moment doet ons uitstappen bij de halte Elvis Presley, net voor de Waterloose steenweg: dat spaart het oversteken van de drukke baan uit. (Die haltenaam is trouwens een verhaal op zich: toen De Lijn lijn 155 uittekende, rezen op meerdere plaatsen problemen om de nieuwe halte een geschikte naam te geven. Nu was er op dat moment in de stelplaats Ukkel een chauffeur die in zijn vrije tijd Elvis-imitator was, en die daar net op dat moment passeerde. De haltenaam Elvis Presley was gevonden. Si non è vero…) Met wat geluk moeten we de 365a nog kunnen halen, want door niet door te rijden tot de halte Grote Hut, wordt de aansluiting 10 minuten groot. Met 11 minuten vertraging en een bus die zich vanaf Brussel-Zuid door de Brusselse heksenketel heeft moeten worstelen, lijkt alles nog niet verloren. We zien hem alleszins niet voorbijrijden, zelfs niet in de verte richting Waterloo.
Wat er precies aan de hand is geweest, zullen we wel nooit te weten komen: feit is dat de bus er niet doorkomt. Is hij afgeschaft, was hij toch stipt: wie zal het zeggen?
Nu is een uur lang wachten langs een behoorlijk drukke N5 niet bepaald schilderachtig. Maar wat doe je? Je blijft eerst een hele tijd staan wachten, in de hoop dat de bus toch nog komt, en na een half uur heeft het niet veel zin meer om andere oorden op te zoeken. Oorden zoals daar zijn: de Engelse Stone Manor, een winkel die helemaal gericht is op de Britten die hier in de ruime buurt rond Brussel zijn neergestreken. (Er is trouwens een veel mooiere Stone Manor in Everberg…)
Zoals verwacht komt de bus van 10:30 er zelf met 14 minuten door. Zonder heksentoeren daalt die vertraging tot 9 minuten bij aankomst aan de halte Baisy-Thy Chemin du Pontail. We zitten in een toch wel erg comfortabele en niet eens meer zo jonge maar nog erg frisse Mercedes Integro van de firma Picavet. Alleen wie hier met erg veel bagage moet sleuren, wil waarschijnlijk liever niet met zo een bus mee, die op dat vlak ongeveer dezelfde mogelijkheden biedt als een desiro.

Voor de terugreis doen we het tot Halle zonder bussen. De aankoop aan de TVM in Chastre, waar het station in de loop van de decennia almaar kleiner is geworden om ten slotte te metamorfoseren tot een soort hotdogtent, lukt pas na een tweede poging.
Rond de middag ziet de toestand op lijn 161 er niet zo rooskleurig uit, zij het beter dan de dag voordien met een persoonsongeval. Maar als je het het minst verwacht, loopt alles vlot: drie treinen met telkens 2 minuten vertraging brengen ons in een uur tijd in Halle, al hangt de aansluiting in Etterbeek aan een zijden draadje. Aankomen op spoor 3, de trap opstijgen en afdalen: gelukkig moet er veel volk mee met de S-trein naar Halle.
En dan is het bijna een vol uur wachten op de aansluitende (?) bus van lijn 155: zowat de hele dag door rijdt die om het half uur, maar tijdens de avondspits valt men terug op een uurdienst, met tussengeschoven ritten tot Essenbeek. Begrijpe wie kan.

De treinlectuur.
Charles DICKENS, A tale of two cities. De Franse Revolutie is ondertussen een feit. De Franse aristocraat Évremonde kant zich al veel vroeger tegen de willekeurige uitbuiting van de burgerbevolking en vlucht naar Engeland, waar hij met de dochter van een andere Franse emigrant trouwt. Die laatste heeft er net een ongegronde gevangenisstraf van tien jaar in de Bastille op zitten, maar dat zal hem bij de Revolutionairen in een bijzonder goed daglicht stellen. Als de Franse aristocraat tegen beter weten in terugreist naar Frankrijk om een vroegere gezel uit de wind te zetten en van de Sainte-Guillotine te redden, loopt het bijna fataal af.
Wilkie COLLINS, De vrouw in het wit.

Een scheutje oprisping.
Elektrisch of niet, als je op ons smalle straatje voorbijgereden wordt door een protserige Tesla is het duidelijk: de auto zal altijd veel te veel ruimte verslinden en een veel te grote impact hebben op zijn omgeving, of hij nu stilstaat of rijdt.