onze ontmoeting

zo echt

dat ik niet wist

hoe ik je moest

laten gaan

weg van de populieren

die een deken

voor ons pluisden

tengevolge

voorbestemde liefde

jij als jezelf

ik als mezelf

samen innig

openbloeiend

waar enkel heuvels

het geweeklaag

van bijna lege velden

aanhoren

klamp ik me vast

aan die laatste strohalm

welke winter met zijn

zomers wezen bemantelt

kende ze het oord

ooit als een broeinest

vol opgelegde normen

vandaag is ze bezig

dit leven leeg te halen

in beperktheid

op te bergen

klaar om midden verruiming

met eigen bewustzijn

broos haar vleugels

open te slaan

als dat wat onderling speelt

enkel nog als illusie

in de wereld staat

eenzaamheid

als licht zonder warmte

hun leven beheerst

raken zij bang

nog meer te achterhalen

doet de hele toekomst

er niet meer toe

bij een harde wind

die routine doorbreekt

ga ik me met passie

als enig gezelschap

in een zelf verzonnen

verhaal bewegen

net zolang tot

ook liefde er zich als

een tweede natuur

midden huisvest

verbeelding hartstochtelijke

werkelijkheid wordt

als het verzwijgen zodanig

bewegingen beheerst

dat beleven de kans niet krijgt

uit de mist te treden

dan nog houd ik mezelf vast

in de plooien van het landschap

want mij komt de ervaring toe

op een weerzien van vervoering

wanneer de zon ooit

door de wolken breekt

vallen bladeren verdord neer

in diepe voren herfstbezinksel

nog voor ik hun kleuren

kan oogsten

dan verlaat ik mij op gedachten

die gaan zoeken in herinneringen

waar ze als vereeuwigde

zielsbegeestering dwarrelen

als klaprozen

uit de hemel vallen

honderd en meer

jaren later

vraag ik één

van de zeshonderdduizend

die een brug te ver

is gegaan

het licht aan het eind van

de loopgraven zwart zag

mij als  immer aards

te herinneren

heb het gebrokene

in traag stromend

water gedumpt

om over ’t verlies

zonder verwarring

te kunnen nadenken

vooraleer het

als wrakhout

in open zee verdwijnt

slechts een paar spaanders

me positief bijblijven

als ik midden

het onherbergzame

licht op de aarde

veelkleurig zie breken

vermenigvuldigen

en verspreiden

tot een brug

naar de hemel

leer ik dat

dankzij verbeelding

leven één wondere

werkelijkheid is

omdat ik niet langer

dood kan verdragen

me verlaten

op stilte

graven

gaan bezoeken

waar ik geen enkele

herinnering weervind

vraag ik ervaring

om in mijn hart

toevlucht te nemen tot

wat me ooit is gegeven

datgene over te leveren

aan mijn wereld

omdat de buitenwereld

ruw aanraakt

houd ik mij

met oude lakens

voor de ramen binnenkamers

een schaduwrijke plaats

die losstaat

van ruimte en tijd

waar dagdromen tot bestemming

trachten te komen

net zolang tot zelfbevestiging

bewust de deur opengooit

licht naar buiten stroomt

zonder de beelden

die zomerse werkelijkheid dragen

gebaar na gebaar

met een andere rijkdom

kwamen aandraven

lijkt ze nu

zo eindeloos stil

in haar overleven

dat ik haar wil toedekken

met kristalheldere weelde

hoe kan het lichaam

zich herstellen

als de geest voortdurend

onder druk wordt gezet

eigen gedachtegangen verwerpt

niet durft toe te geven

aan de roep

van eigen ziel

om tussen de aarde

en de hemel

jezelf en leven

weer te vinden

als stille verwarring

laten herfstkleuren zich dieper

in chaos van modder wegzinken

een weemoedig bewegend schouwspel

waarbij wij ontdekken dat geleend leven

ooit weerkeert naar haar

de aarde

als ik zie hoe

een immense groeikracht

rood zijn einde vindt

door de lucht als

vlinders op lichte vleugels

gedragen worden

naar geen weg terug

waarom zou ik

dan bang zijn

te sterven

heb het moment vastgelegd

waar ik uiteindelijk mezelf herwon

door je beter te leren kennen

besefte dat dood hoort bij leven

een heel andere wereld

vroeg of laat

tijd om te gaan

al leef ik in het nu

mijn eigen leven

intens

het doet pijn

huis van mijn jeugd

vandaag voorgoed

achter te laten

tussen de bomen

die zich in rouw

donker verdromen

sta ik verweesd te kijken

niet wetende dat de maan

haar zilveren schijnsel

als troost voor zware dagen

over het landschap zal uitspreiden

door de aanblik zal beseffen

dat ik nooit alleen me zal moeten

overgeven aan het ogenblik

dat zich voordoet

in een stiltemoment

net voor het oude valt

overweldigt de boom mij

met zo’n zachte uitstraling

hij het wezenlijke in mij voedt

dat alles is zoals het moet zijn

volkomen gelukkig