als klaprozen

uit de hemel vallen

honderd en meer

jaren later

vraag ik één

van de zeshonderdduizend

die een brug te ver

is gegaan

het licht aan het eind van

de loopgraven zwart zag

mij als  immer aards

te herinneren

heb het gebrokene

in traag stromend

water gedumpt

om over ’t verlies

zonder verwarring

te kunnen nadenken

vooraleer het

als wrakhout

in open zee verdwijnt

slechts een paar spaanders

me positief bijblijven

als ik midden

het onherbergzame

licht op de aarde

veelkleurig zie breken

vermenigvuldigen

en verspreiden

tot een brug

naar de hemel

leer ik dat

dankzij verbeelding

leven één wondere

werkelijkheid is

omdat ik niet langer

dood kan verdragen

me verlaten

op stilte

graven

gaan bezoeken

waar ik geen enkele

herinnering weervind

vraag ik ervaring

om in mijn hart

toevlucht te nemen tot

wat me ooit is gegeven

datgene over te leveren

aan mijn wereld

omdat de buitenwereld

ruw aanraakt

houd ik mij

met oude lakens

voor de ramen binnenkamers

een schaduwrijke plaats

die losstaat

van ruimte en tijd

waar dagdromen tot bestemming

trachten te komen

net zolang tot zelfbevestiging

bewust de deur opengooit

licht naar buiten stroomt

zonder de beelden

die zomerse werkelijkheid dragen

gebaar na gebaar

met een andere rijkdom

kwamen aandraven

lijkt ze nu

zo eindeloos stil

in haar overleven

dat ik haar wil toedekken

met kristalheldere weelde

hoe kan het lichaam

zich herstellen

als de geest voortdurend

onder druk wordt gezet

eigen gedachtegangen verwerpt

niet durft toe te geven

aan de roep

van eigen ziel

om tussen de aarde

en de hemel

jezelf en leven

weer te vinden

als stille verwarring

laten herfstkleuren zich dieper

in chaos van modder wegzinken

een weemoedig bewegend schouwspel

waarbij wij ontdekken dat geleend leven

ooit weerkeert naar haar

de aarde

als ik zie hoe

een immense groeikracht

rood zijn einde vindt

door de lucht als

vlinders op lichte vleugels

gedragen worden

naar geen weg terug

waarom zou ik

dan bang zijn

te sterven

heb het moment vastgelegd

waar ik uiteindelijk mezelf herwon

door je beter te leren kennen

besefte dat dood hoort bij leven

een heel andere wereld

vroeg of laat

tijd om te gaan

al leef ik in het nu

mijn eigen leven

intens

het doet pijn

huis van mijn jeugd

vandaag voorgoed

achter te laten

tussen de bomen

die zich in rouw

donker verdromen

sta ik verweesd te kijken

niet wetende dat de maan

haar zilveren schijnsel

als troost voor zware dagen

over het landschap zal uitspreiden

door de aanblik zal beseffen

dat ik nooit alleen me zal moeten

overgeven aan het ogenblik

dat zich voordoet

in een stiltemoment

net voor het oude valt

overweldigt de boom mij

met zo’n zachte uitstraling

hij het wezenlijke in mij voedt

dat alles is zoals het moet zijn

volkomen gelukkig

wanneer zijn duister hart

de overhand krijgt

somberheid

in zijn takken prijkt

dwing ik mezelf

uit het leven dat hij leeft

zal ik bij machte van verbeelding

mijn bestemming

in vrije loop verwezenlijken

tussen een reeds lang

gedroomde bloemenzee

heel alleen

midden een herfstig landschap

waar een kille wind

me een koude winter voorspelt

besef ik meer dan ooit dat leven

niet alleen bestaat uit zorgeloze zomerdagen

nooit meer in het lange gras

zal verstoppertje spelen

met wat liefde heet

urenlang

heb ik zitten kijken

hoe regendruppels

als gedachtenstromen

naar beneden vallen

vol van expressie

bijeen worden gedreven

om ten langen leste

door de dam

heen te breken

in een zee van tijd

de ruimte ken

het extreme weer

naar de diepte

mee te nemen

graaf greppels vol zomerse gedachten

midden een braakliggend

stil weemoedig landschap

hang een regenboog aan de hemel

opdat de horizon zich met

herfstschijnsel zou verbreden

zodat jij onbelemmerd vertrouwelijk

klaarblijkelijk ver kan wandelen

langsheen tijdloze waarheden

witte nevelslierten

belagen een landschap

dwingen het naargeestig dicht

houden najaarsbloei uit zicht

tot rimpelend zonlicht

samenhang doorbreekt

de herfst zijn uitbundig

gekleurd aanzicht weergeeft

waarom zou ik ze

een te vroege dood

laten sterven

door hen te plukken

wanneer ze

met een geur vol dromen

zacht door de herfst

te ruste worden gelegd

in een winterstil

ondergronds verbeiden

reeds als een zoet behagen

gaan ontkiemen

op zoek naar nieuw bewegen

toen midden herfstbewegingen

die onverwacht warm dag

zijn begeestering verspreidde

leek het als voorbestemd

dat wij beiden

ons erin zouden verliezen

een hartsweerspiegeling waarbij

wij  de taal van elkaars ziel

wisten te ontdekken

gingen beseffen

dat leven meer is

wanneer extase spreekt