laten we ons verschansen

veilig voelend onderkomen zoeken

tussen de bomen

net als de vogels

met heldere klanken

de kracht van onze harten

tot boven de kruinen als rank lied

ondanks zijn modderige

holle wegen

die stappen dempten

trager deden gaan

schilderde het duivenbos

ons vandaag

een stilleven

met gouden opsmuk

een zachtzijn

waar ware vriendschap

zo warm gedijt

 


dank je Cor en Nelleke voor jullie vriendschap

als Sol

met geprangde

vleugjes romantiek

licht werpt

in het duister

is het omdat zij

ons ruimte wil geven

om dicht bijeen te komen

diep in d’ogen elkaars

bezieling op te sporen

in een voortdurend

veranderende omgeving

hernieuwt zij haar loop

met welluidendere kracht

zodat zand

de kans niet krijgt

zich op te hopen

zij onbelemmerd

van bruisend bergstroompje

tot intense vervoering

naar open zee kan stromen

roerend hoe hij

in aloude aangenomen

openbarstende wendingen

laat zien hoe rijk zijn verwijlen

aan de rand van de weide

al die jaren is geweest

hoe laten wij ons hart

bij hen achter

wanneer ze openbloeien

als woekering van verlangen

tot ze in nevels gevangen

met zilveren prikkels

van een prille morgen

op hun bloembladen verblinken

stilaan helemaal verzwinden

geduldig gaan wachten

naar warmer worden

opdat zij met tere kracht

zozeer begeerd nieuw leven

weten te scheppen

in een wereld

waar geen twijfel heerst

hard spel wordt gespeeld

staat een stervenschoon

groot kind zich uit te kleden

moedeloos moe

niet langer zoekend

naar een zacht gebaar

dat vertrouwen zaait

in haar gemoed

menselijk om te hopen

plannen te maken

te dromen

met stiltefluisteringen

wachten

op een warme wind

die in jou tot mij

gaat ruisen

als lieflijkste beroering

evenzeer eeuwig

meer en meer

ooit

zonder handgewuif

gezicht gericht

naar de hemel

op een zucht wind

onwaarschijnlijk licht

zo wil zij

naar hem

toe zweven

nog kreunt ze zacht

de taal van ’t kind

die tracht haar wereld

te ontgroeien

waar dagen

werden omschreven

als een zichzelf vergeten

haar jaren zo tijdrovend leken

wist ze maar het ogenblik

zij eindelijk zichzelf bemint

niet langer troost vindt

in ’t beademen van de spiegel

hoe tracht ze

met tranen

’t hiernamaals

uit te klaren

storm te bedaren

wegen des hemels

als benaderbaar

te zien

voor ze

met de ogen toe

in de koelte

van een graf

wordt neergelegd

weet je nog hoe we de tijd

lieten voorbijgaan

met een licht aanraken

toen bliksemschichten flitsten

bij felle regen

eindelijk durfden

schuil te gaan

in elkaars warmte

hoe wakker

dicht bijeen

vol overgave

ons donderslagen brachten

immermeer samen

wij ons droog baadden

in de zon

met je adem in mijn hals

in plaats van

in een donkere kerker

te worden opgebaard

waar tijd haar beeld versteend

hoort ze op een heuvel thuis

midden in de zon

als brandpunt

van wat is geweest

tevergeefs trachtten wij

met woorden

het bloemstukje

bij jullie neer te zetten

goddank hebben tranen

het van ons overgenomen

geef me je licht

om mezelf

terug te vinden

nog voor ik tussen

donkere samenhang

als levende stilte

klem kom te zitten

helemaal verwinterd

nauwelijks

nog ademhaal

jouw handen uiten

in dwalend verlangen

onuitgesproken woorden

bewegen vleugellicht

tot koesterend beminnen

merken extase

met strelend begeren

zelfs stilliggend

schaduwen zij lijfzacht

mijn verhitte bast

wanneer in de schaduw

van winterse nood

snellend zonlicht

het bergstroompje

tot op de bodem

doorzichtig maakt

zal ik de stenen

van een oud verleden

vol aarde en modder

weer naar boven halen

om ze dicht bij oorsprong

als vondeling neer te leggen

zelfs wanneer een

adembenemende rode hemel

passie als hoofdtoon uitspeelt

is het zinneprikkelend geel

dat zich warm en teder

binnenin mijn stilte glipt

om als diepe ware liefde

geboren te worden

als een verstrekkende mist

je op de achtergrond dwingt

blind moet gaan zoeken

naar verband tussen de dagen

ontdek dan hoe waardevol

dauwglinsteringen

op het gras zijn

reisde je

langs restheuvels

jarenlang donker

dicht bij zee

wist het rijk der gave

je  te verrassen

met zoveel meer

dan duister licht en

troebel water