wanneer dag en nacht samenkomen

donker in licht smoort

tot twilight zone

drijft elk op eigen adem

naar waar eeuwigheid

vleesgeworden illusies schept

door lust ingekleurd

 (schilderij Pascal Vandensteen)

rukken ze zich los

weg van het nest

om met luid geschreeuw

en in wirwar

hun vrijheid te preken

even later zullen ze

naar het duister

terugkeren omdat

het met kwetterend

gerucht is vervuld

in weerklank van extase

kruipt de kilte

traag de ruimte in

die zichzelf steeds meer

en meer verdiept

in de leegte

weet ik hem

door overlevering

reeds over de helft

van zijn boomleven heen

nog steeds

bloeit hij

mijn zoete dromen

in juni dichterbij

al moet ik bijwijlen

zoemende bijen

als donker wolkje aan

de hemel erbij nemen

in wuifgebaren

waaien ze vandaag

onder lage luchten

eigenwijs en spontaan hun taal

tot nazomer

met één gehaaide

maaibeweging het gerijpte

zal wegzeisen

zich nestelend

tussen groen gras

lagen ze wolken

vol verlangen te plukken

tot de zon

er rood doorheen gloeide

onverdroten vlammen

als hete handen

rode wasemplekken

over hen spreidden

Ik laat hem

in mijn lach

helemaal vrij

tot hij zich

als zeer verfijnd

aanbiedt

het zomerzoete

te proeven

verbazend

hoe het gaandeweg

zichtzelf uitwist

voor verbeelding

haar weg kon gaan

in stormgeweld neergezet

had ik geen hoop jou ooit

in groei te zien

tot een jaarkring later

ik met versluiering

jouw loop tracht te vertragen

om het honingwilde

nog verder dan lente

te mogen drinken

wil zo graag

dat ruisende

vol zomerwind

meenemen

naar de diepste lagen

van mijn ziel

vlinderlicht wemelend

warm mijn hele leven

verder dragen

pijn schreit de klaagzang

zo schemerdonker


in de met bloedbesmeurde

wapperende vaandels

als de dag rood

dicht gloort

breek ik uit

laat los de tijd

met ingedeelde uren

om gretig

’t vlammende te zoeken

in lichterlaaie

de volmaakte overgave

neer te schrijven

verbloem je schaduw

in de mijne

omringd door

krans van stralen

warm getekend

met heden

dat ik zo liefheb

mee in haastige tred

zonder te genieten

tot een zanderige afdruk

van twee voeten samen

mij vraagt te zien

hoe de zon

de zee meeneemt

in warm bewegen

met omarmde voel

het waagt toe te geven

aan wat beleven heet

ik heb nog altijd niet

over jou gedroomd

als heel existentieel

je blijft

een droombeeld

dat verlangt naar wezen

 



schilderij van Pascal Van Den Steen haar vader

als gedachten

een hele nacht lang

schelpen rapen

op het strand

is het omdat zij

een donker huis

verwachten

al blijft

het hart hopen

op gloed van houtskool

in de haard

hoe genoten we

van elkaars

ontwaken

toen we gingen

meespelen met

het groene bewegen

in vol vertrouwen

het immer blauwe

aanraakten

wildvreemd dobberen

op rimpelende plooien

bood  me

een blauwe hemel

waar ik mezelf als

wit wolkje terugvond

als hoogtij

golven trekt

naar het strand

kristalbroze parels

glashelder schitteren

in het bewegen

tracht ik

dat uitgestrekt beleven

naar binnen te keren

om het

in mijn hart

vast te houden

wetende dat wanneer

de maan zich

achter wolken wegsteekt

er aan illusies

grenzen

worden gesteld

na je te hebben toegedekt

met schaduwgeruis

dat zo lekker naar stro ruikt

ga ik erover waken

niks je kan deren

in teder openbloeien

tot jij je helemaal vrij

voor niks beducht

losrukt uit je schuilplaats

jouw volmaakt mooie

met mijn ogen

rijk kan oogsten