in stormgeweld neergezet

had ik geen hoop jou ooit

in groei te zien

tot een jaarkring later

ik met versluiering

jouw loop tracht te vertragen

om het honingwilde

nog verder dan lente

te mogen drinken

wil zo graag

dat ruisende

vol zomerwind

meenemen

naar de diepste lagen

van mijn ziel

vlinderlicht wemelend

warm mijn hele leven

verder dragen

pijn schreit de klaagzang

zo schemerdonker


in de met bloedbesmeurde

wapperende vaandels

als de dag rood

dicht gloort

breek ik uit

laat los de tijd

met ingedeelde uren

om gretig

’t vlammende te zoeken

in lichterlaaie

de volmaakte overgave

neer te schrijven

verbloem je schaduw

in de mijne

omringd door

krans van stralen

warm getekend

met heden

dat ik zo liefheb

mee in haastige tred

zonder te genieten

tot een zanderige afdruk

van twee voeten samen

mij vraagt te zien

hoe de zon

de zee meeneemt

in warm bewegen

met omarmde voel

het waagt toe te geven

aan wat beleven heet

ik heb nog altijd niet

over jou gedroomd

als heel existentieel

je blijft

een droombeeld

dat verlangt naar wezen

 



schilderij van Pascal Van Den Steen haar vader

als gedachten

een hele nacht lang

schelpen rapen

op het strand

is het omdat zij

een donker huis

verwachten

al blijft

het hart hopen

op gloed van houtskool

in de haard

hoe genoten we

van elkaars

ontwaken

toen we gingen

meespelen met

het groene bewegen

in vol vertrouwen

het immer blauwe

aanraakten

wildvreemd dobberen

op rimpelende plooien

bood  me

een blauwe hemel

waar ik mezelf als

wit wolkje terugvond

als hoogtij

golven trekt

naar het strand

kristalbroze parels

glashelder schitteren

in het bewegen

tracht ik

dat uitgestrekt beleven

naar binnen te keren

om het

in mijn hart

vast te houden

wetende dat wanneer

de maan zich

achter wolken wegsteekt

er aan illusies

grenzen

worden gesteld

na je te hebben toegedekt

met schaduwgeruis

dat zo lekker naar stro ruikt

ga ik erover waken

niks je kan deren

in teder openbloeien

tot jij je helemaal vrij

voor niks beducht

losrukt uit je schuilplaats

jouw volmaakt mooie

met mijn ogen

rijk kan oogsten

verdrinken

in uitgestrektheid

meedeinen

in rust

leren hoe je de sterren

van de hemel kan meenemen

zonder dat

iemand ze mist

met jou mijn lief
alleen

wil zien

in de donkerte

verdriet

verdiept kleuren

om uit het kielzog

van dromen te komen

te ontdekken

wat bij mij hoort

hoe waait hij

veranderlijkheid

over haar heen

wijd vloeiend

nimmer leeg

opdat zij

in zijn rijk avontuur

zichzelf wervelend

zou ontdekken

toch schreven sporen
in het landschap
het beulsrood verder

al werd het verweerde
door de tijdstroom heen
de schrale diepte ingedreven

alleen met mezelf

op weg geweest

om bij iedere bocht

even stil te staan

met de hoop

dat een mooi zicht

mijn wereld

zou klaren

tot ik doodvermoeid

in ’t geweeklaag van kraaien

ben teruggekeerd

toen we zagen

hoe bomen

hun uitdagend

openbloeien spiegelden

in ’t rimpelend water

omzoomden we

het beeld met woorden

en namen het

als herinneringsbuit

naar morgen mee

al wankelen zekerheden

vallen ze

in het hart van de zee

die overschuimt

in haar onstuimigheid

toch blijf ik

hoop en vertroosting zien

in de veranderlijke golfslagen

die volharden

dat er land is

heel zacht hoor ik

haar zuchten

om zichzelf te verhullen

zodat geen slijk

haar kan besmeuren

troebel kleuren

in de vloed van bestaan

als verbloeit zou worden

weg geplukt