Kan liefde zachter

 

en één langgerekte schaduw

muurschildert in subtiele lichtschijn

 levend verlangen

dat samenkronkelend

wordt opgehoopt

tot een tedere marmotte pose

wanneer de zon warmstrelend

liefde laat verschuilen

onder ’t laken

op zoek naar de vlinder


voorjaarswind beweegt mijn leven

toont mij in zachte bries

waar lente zweeft

laat mij genietend grasduinen

tussen ontloken pracht

in geurende tuinen

op zoek naar de vlinder

die mij het bloeiend hart

van de zomer zal tonen

 Ze blijft een vreemde

ze blijft een vreemde

in haar nachten

haar lichaam weent

waan zacht

toont haar kwetsbaarheid

in vaagheid

een werkelijkheid

die ze minacht

als schaduwen stil rijzen


als een fonkelende hemel

in donkerzacht blauw

de aarde omfloerst

in tedere omhelzing

schaduwen stil rijzen

in het abstracte

om ’s werelds

heerlijkheid weer te geven

besef ik mij één met het mooie

Slaapdronken vrijheid

met monotoon zoevend geluid

brengt hij mij spoorslags

in slaapdronken vrijheid

een uur en een seconde lang

heb ik door ’t horen

van zijn vrij gezang

mijn gedachten laten prangen

ja voel en weet me

met hem aangedreven

wanneer hij stoomfluitend

mij in dromen meedraagt

Een nieuw stukje leven

wetende in elk bewegen

schuilt er soms

een nieuw stukje leven

zoek ik in mijn weerschijn

naar een groeien

die kleur weet te geven

aan luchtkastelen

die het perspectief

positief laten bloeien

Op zoek naar onszelf


wij hebben niet gesproken

enkel elkaars hand vastgenomen

het pad verder afgelopen

op zoek naar onszelf

het samenzwerven

verrijkt ons leven

brengt volkomenheid

in wederzijdse deling

nauw verstrengeld

is sindsdien ons zijn

een droom die blijft

Haar zoeken


onzekere gebaren

tonen onvermogen

verraden het meedragen

van talloze vragen

bewogenheid in jeugd

bracht twijfel

leidde haar

naar afgesneden zijn

waar ze in een labyrint

bewoond door demonen

bleef dolen op zoek

naar de onschuld van een kind

laat me weten

 

adem mijn kreten

neem me teder

laat me nachtwolkend

geborgenheid weten

zacht ogend kijken

naar de storm van leven

in de weelde van het minnespel

mezelf weten

Vogelvrij

alleen met mij

uit het nest gestoten

voorgoed vogelvrij

mijn dolend hart

zolang getart

heb ik weggedacht

mezelf vergeten

verdwalen in de tijd

laat me leeg verder leven

tot besef me niet langer

blind laat verdergaan

mijn blik hulp vraagt

Een nieuwe lente
 

tussen samen gewaaide

zoetgeurende bloesems

nestelt zich in strelend gewoel

ons nieuw lentegevoel

tot schemer rood bloost

de wind ons stil ademend

met blaadjes van liefde omkroont

 De verleiding

naakt spelend

verjaagt ze liefde

met een tijdloos gebaar

naar schijn van leven

waar subtiele glans

haar immer verleidt

Nieuw leven
 

terwijl het steeds

warmer wordt

het land een sappig

groene kleur aanneemt

en de lucht

een zoete geur afgeeft

maakt een zomerse rust

zich van mij meester

laat mij

genietend bewegen

in nieuw leven

die schoonheid bloeiend tekent

Bloeit lente verfijning

terwijl zacht roze beukenbladeren

mij takken hoog

hun bloei van leven

in knisperende taal laten horen

spreidt zich onder de bomen

een bloembed van witte anemonen

en gele sleutelbloemen

in tere kleuren open

bloeit lente verfijning

en vertelt mij

in geur en schoonheid

de reeds nakende zomer

Hij laat me blozen


al voel ik zijn adem

laat hij mij blozen

zijn waaien nog ruw

zullen stranden in de schaduw

van warmte en geborgenheid

waar rust en stilte

de bovenhand krijgt

hoogzomer volop leidt

onzekerheid

als het wit krimpt

mijn taal wordt afgebroken

door onzekerheid

zit ik naakt te kijken

hoe het zwart

mijn werkelijkheid bedreigt

als duister leidt


laat me niet thuiskomen

waar duister leidt

emotie als

grillig diepe nood

vreemd kijkt

geen enkel

reikend gebaar

een werkelijkheid verraadt

 na een ijzig ogenblik

een plek die zich verraadt

door groei en uitdagende bloei

breidt zich schaduwloos uit

in zonderlinge kleuren

en vreemde geuren

tot na één ijzig ogenblik

de stam gebroken lijkt

 en schoonheid blijkt

verleden schijn

Ostara vieren

laat me op de heuvel

de drie vreugdesprongen

van de opgaande zon meebeleven

een groot vuur aansteken

om de godin van het voorjaar

leven en vruchtbaarheid te eren

twee dagen later

de houtskool die beschermt

tegen onweer

mee naar huis nemen

Aan mijn lief

wat kan dit anders

dan verliefd zijn

wanneer ik mij

door jou laat leiden

glimlach om de bijzonderheid

ik zorgeloos wil meeschrijven

aan de inhoud van liefde

die wij samen tekenen