Nooit is er wijken
 

nestel mij in de schaduw

van ons leven

en laat jou

met mij spelen

in jouw lokken

ontdek ik leven

het teder geven

van een ogenblik

al weten wij beiden

jouw werkelijkheid

houdt ons gescheiden

maar nooit is er wijken

duizend gedroomde elfenhoofdjes

 

tinteljong tekenen

bomen mij lente

wanneer hun kruinen

mij hun bloemenkorven beloven

tot duizend gedroomde elfenhoofdjes

als vlinderlichte wolk

bewegen naar de zomer

die het landschap

in wat lichtergroen doen toveren

ons liefdesspel

als Shiva en Parvati

spelen wij het liefdesspel

elke kleine handeling brengt ons

na tederheid sensuele passie

geen woorden kunnen beschrijven

het genot van samen vrijen

alleen een bloemensnoer

tekent onze liefde in zijn totaliteit

Zij niet meer is

 

ochtendlicht

waar is de bloem

die gisteren nog bloeide

plukte de nacht

haar schoonheid

geheel onverwacht

terwijl de maan

kil zilver keek

hoe haar levenskracht week

en in weerschijn toonde

zij niet meer is

wie eerder was

Boetserend

 

als werkelijkheid

me is ontglipt

verwarmen handen

het vormloze

kneden vingers

de herinnering tot perfectie

die schreeuwt

om opnieuw gezien te worden

aprilse grillen

 

zelfs wanneer windvlagen

rimpels ademen over water

wolkenplukken als snelle schaduwen

door de hemel stuwen

een waterige zon

uit een grijze wolk bevrijden

dan nog voel ik  

hoe aprilse dagen

het voorjaar met zich meedragen

De reiger

 

zag jij misschien

dat ik jou zag

en wist je dat ik

door naar jou te kijken

jij me zoveel moois kon  aanreiken

mij liet beseffen

jij het leven bent

ik laat wegglippen

toen jij klapwiekend

de zwarte kraai ontweek

en uit mijn zicht verdween

Rest er alleen maar een uitbreken
 

als wij samen zwijgen

het elkander kwalijk nemen

wij onszelf hebben voorgelogen

met verdwaalde woorden

elke beweging ons laat verstijven

in een gevoel dat geen uitweg vindt

een oogwenk ons laat beseffen

bekoring gebroken blijkt

rest er alleen maar een uitbreken

waarbij beelden vervluchten

tot herinneringen

Kan liefde zachter

 

en één langgerekte schaduw

muurschildert in subtiele lichtschijn

 levend verlangen

dat samenkronkelend

wordt opgehoopt

tot een tedere marmotte pose

wanneer de zon warmstrelend

liefde laat verschuilen

onder ’t laken

op zoek naar de vlinder


voorjaarswind beweegt mijn leven

toont mij in zachte bries

waar lente zweeft

laat mij genietend grasduinen

tussen ontloken pracht

in geurende tuinen

op zoek naar de vlinder

die mij het bloeiend hart

van de zomer zal tonen

 Ze blijft een vreemde

ze blijft een vreemde

in haar nachten

haar lichaam weent

waan zacht

toont haar kwetsbaarheid

in vaagheid

een werkelijkheid

die ze minacht

als schaduwen stil rijzen


als een fonkelende hemel

in donkerzacht blauw

de aarde omfloerst

in tedere omhelzing

schaduwen stil rijzen

in het abstracte

om ’s werelds

heerlijkheid weer te geven

besef ik mij één met het mooie

Slaapdronken vrijheid

met monotoon zoevend geluid

brengt hij mij spoorslags

in slaapdronken vrijheid

een uur en een seconde lang

heb ik door ’t horen

van zijn vrij gezang

mijn gedachten laten prangen

ja voel en weet me

met hem aangedreven

wanneer hij stoomfluitend

mij in dromen meedraagt

Een nieuw stukje leven

wetende in elk bewegen

schuilt er soms

een nieuw stukje leven

zoek ik in mijn weerschijn

naar een groeien

die kleur weet te geven

aan luchtkastelen

die het perspectief

positief laten bloeien

Op zoek naar onszelf


wij hebben niet gesproken

enkel elkaars hand vastgenomen

het pad verder afgelopen

op zoek naar onszelf

het samenzwerven

verrijkt ons leven

brengt volkomenheid

in wederzijdse deling

nauw verstrengeld

is sindsdien ons zijn

een droom die blijft

Haar zoeken


onzekere gebaren

tonen onvermogen

verraden het meedragen

van talloze vragen

bewogenheid in jeugd

bracht twijfel

leidde haar

naar afgesneden zijn

waar ze in een labyrint

bewoond door demonen

bleef dolen op zoek

naar de onschuld van een kind

laat me weten

 

adem mijn kreten

neem me teder

laat me nachtwolkend

geborgenheid weten

zacht ogend kijken

naar de storm van leven

in de weelde van het minnespel

mezelf weten

Vogelvrij

alleen met mij

uit het nest gestoten

voorgoed vogelvrij

mijn dolend hart

zolang getart

heb ik weggedacht

mezelf vergeten

verdwalen in de tijd

laat me leeg verder leven

tot besef me niet langer

blind laat verdergaan

mijn blik hulp vraagt

Een nieuwe lente
 

tussen samen gewaaide

zoetgeurende bloesems

nestelt zich in strelend gewoel

ons nieuw lentegevoel

tot schemer rood bloost

de wind ons stil ademend

met blaadjes van liefde omkroont

 De verleiding

naakt spelend

verjaagt ze liefde

met een tijdloos gebaar

naar schijn van leven

waar subtiele glans

haar immer verleidt