Stilte

De zon is ondergegaan
Een landschap onzichtbaar
maakt de wereld onaanraakbaar
Mijn huilen langzaam
Van schoonheid ontdaan blijf ik staan
naast platgetrapte prikkeldraad
gehuld in donker rouwgewaad

Bang ontwaken


Zelfs toegedekt
beukt het kil ontwaken
klagend op haar in
in onzichtbare angstvlagen

Gewekt door huivering
trilt haar tere lichaam naakt
in tergend langzaam
wakker worden

In herkenning verschijnt haar
't ontluisterend licht
in tergend zwart getwijnt

Als alles stil staat

Mijn stap houdt halt
Alles bladstil
Onbewogen vijvers
Een erbarmend zwijgen
Doortrokken van leegte
Het moeilijkste loslaten
Terwijl ik droom
van leven




(Eerste prijs nationale gedichtendag Gemeente Herzele 2007)

Ik knuffel mijn


Na weggeslapen dagen
hebben indringende momenten
mij laten ontwaken

Mijn liefstte, lieve jij
mijn tedere toekomst
zelfs in schaduw blijf je mij nabij

Met zekerheid
omklem ik jouw handen
spreek ik jouw taal
met dezelfde verlangende warmte

Tederwaaiend ontstaan


Winden zwellen aan
tot ruisende fascinering
Lichtgeworden begeestering
drapeert ontloken gevoelens
als een schaduw om je heen
Ze bollen zacht op
in de taal van liefde
telkens weer
tot je begeeft

Sprekende ogen


Stilte blikt zwijgend

getuigt intens verdriet

donkertranende ogen

weerspiegelen duistere fantomen

eens in donkerte opgenomen

Pluk mijn rozen rood
op windstille dagen
nog voor ze ontbladen
in eindeloos dood

Geprangd in mijn armen
geur ik nog leven
koester hun streven
in warm erbarmen

Tussen beschermende bladen
verlang ik hen neer
in immer genieten
de herinnering steeds weer

toch zal ik je

mijn waarheid vertellen

omdat ik niks anders

te geven heb

zelfs al ben je bang

ze als de jouwe

aan te nemen

verbloem je mij

aangeziende wereld waarin

je leeft en ik beweeg

geen genoegen neemt

met mijn streven

liefde weert