Het neemt de geur van jou mee


In een veld vol rozen en jasmijn
zo onbeholpen kinderlijk verlegen
vertelt mijn hart mij jouw zijn
haast zonder het te weten

Een herinnering gehavend door de tijd
laat ons zoeken naar elkaar, heel even
een droom breekt en verdwijnt
alleen hemelhoog staat je naam geschreven

Een nieuwe dag




Mijn lach vliegt zeer omslachtig
met roerend teer gekweel
als de dag begint te krieken
de deur uit golvend naar beneen

Sterrenlicht en manestralen
lieten mij met mijn liefde vrijen
ik pluk een nieuwe dag
weet eindelijk wat romantiek vermag

Een nieuw begin

Zodra het licht wordt ga ik weg
oud zeer herinneringen achterlatend
gekerfd in talloze stenen

Het nu, in vertrouwen toelatend,
laat me een toekomst optekenen
in helderwitte woorden

Inhoudelijk verduidelijken zij
mijn doortasende handeling, verwoorden
mijn nieuwe persoonlijkheid

Onopgemerkt holt een gelukkig kind
met me mee

Een hart vol verlangen

Ik trek een droom tegemoet
badend in een gouden licht
onderweg vlamt schoonheid op
blinken nieuwe kleuren
mijn hart zwelt van overmatige weelde
kent een eindeloze extase
een sprookje vouwt open
als een veelkleurige waaier

Genieten

Door de bladeren
en de schaduwen

Door een zee
van weidebloemen

Langs door regen
gezwollen beken

Over de zon beschenen
vochtig groene velden

Door frêle vormen
in schitterend wit

Ontdek ik nieuwe dromen
op paden van eenzaamheid

Rijden op mijn rode fiets

Door de stationsstraat
langs de kerkstraat en de peperstraat
hield hij mijn zadel vast
en liet mij rijden op twee wielen

Aan het begin van de kasteeldreef
hing zijn tong uit zijn mond
stonden er zweetparels op zijn voorhoofd
begon hij te puffen en te hijgen

Plots een harde stoot
mijn voetjes vlogen van de pedalen
het enige wat ik deed was sturen

Voorbij een boom, een grote struik,
recht in een bos van brandnetels
durfde niet te wenen, hij keek zo boos

De dag daarna heb ik geoefend, alleen
in de tuin tussen de bloemperken
want nooit of te nimmer in mijn leven
wou ik nog zo'n duw krijgen

De nacht was zacht en componeerde
ruisende liefdesliederen
met wellend woordeloze refreinen

De klanken vlieden
in crescendo overstegen zielepijnen
traag bewegend in de andere strofen

Dof karmijn werd rode schijn
en in de nacht ontsprongen dromen
die mooie werkelijkheid beloofden

Tot ze verdwenen bij morgenstond
en het dagelijks leven kleurloos opstond

De maan

Ziet
wat door de wolken breekt
Ze zweeft en stijgt
tussen luchtkastelen
Draagt de stilte
met haar mee
Ze laat me groeien
in 't verlangen
naar een nacht
vol weelde, flikkering
en vree


(2006 tweede prijs gedichtendag Herzele)

Stilte

De zon is ondergegaan
Een landschap onzichtbaar
maakt de wereld onaanraakbaar
Mijn huilen langzaam
Van schoonheid ontdaan blijf ik staan
naast platgetrapte prikkeldraad
gehuld in donker rouwgewaad

Bang ontwaken


Zelfs toegedekt
beukt het kil ontwaken
klagend op haar in
in onzichtbare angstvlagen

Gewekt door huivering
trilt haar tere lichaam naakt
in tergend langzaam
wakker worden

In herkenning verschijnt haar
't ontluisterend licht
in tergend zwart getwijnt

Als alles stil staat

Mijn stap houdt halt
Alles bladstil
Onbewogen vijvers
Een erbarmend zwijgen
Doortrokken van leegte
Het moeilijkste loslaten
Terwijl ik droom
van leven




(Eerste prijs nationale gedichtendag Gemeente Herzele 2007)

Ik knuffel mijn


Na weggeslapen dagen
hebben indringende momenten
mij laten ontwaken

Mijn liefstte, lieve jij
mijn tedere toekomst
zelfs in schaduw blijf je mij nabij

Met zekerheid
omklem ik jouw handen
spreek ik jouw taal
met dezelfde verlangende warmte

Tederwaaiend ontstaan


Winden zwellen aan
tot ruisende fascinering
Lichtgeworden begeestering
drapeert ontloken gevoelens
als een schaduw om je heen
Ze bollen zacht op
in de taal van liefde
telkens weer
tot je begeeft

Sprekende ogen


Stilte blikt zwijgend

getuigt intens verdriet

donkertranende ogen

weerspiegelen duistere fantomen

eens in donkerte opgenomen

Pluk mijn rozen rood
op windstille dagen
nog voor ze ontbladen
in eindeloos dood

Geprangd in mijn armen
geur ik nog leven
koester hun streven
in warm erbarmen

Tussen beschermende bladen
verlang ik hen neer
in immer genieten
de herinnering steeds weer

toch zal ik je

mijn waarheid vertellen

omdat ik niks anders

te geven heb

zelfs al ben je bang

ze als de jouwe

aan te nemen

verbloem je mij

aangeziende wereld waarin

je leeft en ik beweeg

geen genoegen neemt

met mijn streven

liefde weert