wanneer jij

je dieprode

weelde opent

wil ik zelfs

in mijn haast

je lezen als teder

die mijn zomer

een mooie

bijklank geeft

waag het niet

de rijkdom

die zomer biedt

met ogen te oogsten

strek er je hand

naar uit

pluk noest

het rijpe fruit

opdat je

wanneer de tijd

geen haast heeft

aan een rijk

gevulde dis

kunt plaatsnemen

te lang en teveel

heeft ze geleefd

in der hoofd

zo weinig

vanuit de schoot

tot ze de kracht

van zachtheid ontdekte

overgaf aan de lichtheid

die zich diep

in haar verspreidde

ervan genoot

wezenlijk te zijn

de huiverende sterren

die mijn hemel scherven

bedenkelijke wind

welke mistroostig

zwenkt met verlies

over de zovele donkere

bomen getemperd in groei

doen me verlangen

naar het zilverzachte

van de maan

om de einder in volle

alwezigheid te zien

opgetild en verder gedragen

door warme handen

met verwachting

tot haar hart

dorst naar

zijn armen

hij haar

met lange lijnen

teder meeneemt

in een dans

zo de moeite waard

erin te bewegen

gestadig blind

voor volle klaarheid

blijven ze

tussen onwetendheid

zwaar hangen

tot ze licht

durven gaan reizen

zichzelf gaan zien

tussen ’t groene bestaan

van leven

de zachte klank van een hart

dat verlangt

heeft ons samengedreven

deint nu verder zachtjes

vloeit in jou en mij

als stille zee

geeft extase

kleur en luister

aan ons leven

heel alleen

en toch samen

heeft ze op een bank

in het park met dromen

de breedgeloverde

hoge bomen

in volle zomer

even ontbladerd

om te zien of ook zij

ver van elkaar

hun lied in samenzang

blijven zingen

hoe hard ik ook tracht

onzegbaar

blijkt licht

en zomerwarmte

wanneer regen

net spetterend geschrei

me herfstig

gebied te kijken

hoe schaduwen

kwetsbaar

in donkere

plassen vallen

Wanneer ’t rijzend licht

het aardzijn als

een gouden gloed verspreidt

het werkelijk naaktzijn

zo compleet volmaakt

zonder schaduw doorvorst

besef ik het al-ziel vormende

zo fel dat ik mijn tranen

in de hartslag van leven verberg

een lach die zo teder voedt

laat  verder zoeken

naar een tweede bloei

opdat de vlinder

pril nog gesluierd

tussen dag en nacht

van bestaan

zich kan nestelen

in vertrouwde geur

tot hij de vleugels uitslaat

waarom heb ik

je niet gevraagd

om trager te gaan

toen ik je haastig

haastiger

gehaast

de ene drempel

na de andere

zag nemen

om zo snel mogelijk

je toekomst

veilig te stellen

in plaats van tussen

de eenvoud van dingen

met volle overgave te leven

wanneer in tussentijden

men verwachting

doodzwijgt

meesmuilt

morbide werkelijkheid

in datgene

wat eigenlijk

nog nooit is geweest

kan men zichzelf

uit angst

herwinnen

wanneer je

in eigen ogen

durft kijken

of zal men

bij het zien

van zovele maskers

de blik afwenden

voor je in leegte

kunt staren

klaar

om het onbewuste

te ontmoeten

er overvallen me

geen schaduwen meer

van vlinderend bewegen

enkel doodse verstarring

van stramme stammen

vol twijfel aan kracht

die me

zo zeer bedrukt

dat ik erin berust

tussen slapen en waken

wil ik schuchtere

dromen creëren

ze tussen de sterren hangen

om ze te laten

schitteren en glanzen

zodat in vervloeiende schemerzone

de eigenlijke ziel van mijn wereld

zich eindelijk vereeuwigd

verdiepen wil ik mij in jou

elke bevallige wending

van je glimmend lijf

zinnenstrelend in mij opnemen

je geur herkennen wanneer

ik baad in ondeugd

me voeden met de gloed

van bliksemende ogen

zodat ik geen nood

heb aan warmte

wanneer de nacht

mijn dag opvolgt

alwetend ziende

met de ogen dicht

me rijk

aan jou overgeef

na donder en geraas

vind ik haar tussen wildgroei

van zompig lang

heel haar binnenste

wendt ze van me af

wikt en weegt dood

vervlucht stil in die ijle stroom

hoe kan ik haar bedenken

met woorden de wereld vertellen

hoe werkelijk

mooi ze was

als ik haar

rode bloembladen

nog in mijn handen hou

het naar boven klimmen

om spelenderwijs

halsreikend

de weg te kunnen volgen

van ’t water onder ons

om even later vanop de grond

een vogelvlucht

in volle zachtheid van veren

proberen vast te houden

voor ze achter de horizon verdwijnt

doet ons beseffen

dat wij gelijk waar

onze eigen plaats

innemen

als deel van het geheel