een lach die zo teder voedt

laat  verder zoeken

naar een tweede bloei

opdat de vlinder

pril nog gesluierd

tussen dag en nacht

van bestaan

zich kan nestelen

in vertrouwde geur

tot hij de vleugels uitslaat

waarom heb ik

je niet gevraagd

om trager te gaan

toen ik je haastig

haastiger

gehaast

de ene drempel

na de andere

zag nemen

om zo snel mogelijk

je toekomst

veilig te stellen

in plaats van tussen

de eenvoud van dingen

met volle overgave te leven

wanneer in tussentijden

men verwachting

doodzwijgt

meesmuilt

morbide werkelijkheid

in datgene

wat eigenlijk

nog nooit is geweest

kan men zichzelf

uit angst

herwinnen

wanneer je

in eigen ogen

durft kijken

of zal men

bij het zien

van zovele maskers

de blik afwenden

voor je in leegte

kunt staren

klaar

om het onbewuste

te ontmoeten

er overvallen me

geen schaduwen meer

van vlinderend bewegen

enkel doodse verstarring

van stramme stammen

vol twijfel aan kracht

die me

zo zeer bedrukt

dat ik erin berust

tussen slapen en waken

wil ik schuchtere

dromen creëren

ze tussen de sterren hangen

om ze te laten

schitteren en glanzen

zodat in vervloeiende schemerzone

de eigenlijke ziel van mijn wereld

zich eindelijk vereeuwigd

verdiepen wil ik mij in jou

elke bevallige wending

van je glimmend lijf

zinnenstrelend in mij opnemen

je geur herkennen wanneer

ik baad in ondeugd

me voeden met de gloed

van bliksemende ogen

zodat ik geen nood

heb aan warmte

wanneer de nacht

mijn dag opvolgt

alwetend ziende

met de ogen dicht

me rijk

aan jou overgeef

na donder en geraas

vind ik haar tussen wildgroei

van zompig lang

heel haar binnenste

wendt ze van me af

wikt en weegt dood

vervlucht stil in die ijle stroom

hoe kan ik haar bedenken

met woorden de wereld vertellen

hoe werkelijk

mooi ze was

als ik haar

rode bloembladen

nog in mijn handen hou

het naar boven klimmen

om spelenderwijs

halsreikend

de weg te kunnen volgen

van ’t water onder ons

om even later vanop de grond

een vogelvlucht

in volle zachtheid van veren

proberen vast te houden

voor ze achter de horizon verdwijnt

doet ons beseffen

dat wij gelijk waar

onze eigen plaats

innemen

als deel van het geheel

Ik dek het toe

met ongevoeligheid

waar licht op breekt

zodat het woelt en wentelt

om zichzelf

tot het vervaagt

los van wezen

in een nieuw bewegen

me wakker schrijf

als diepe duisterschaduwen

van een bos vol stille bomen

verdonkermaan meedraagt

waar zelfs nachtvogels

niet overheen komen

omdat de kronkel

van leeg overheerst

waarom wil je dat ik verderga

op zoek naar allerwegen

als zelfs mijn zuchten

worden uitgewist

laat me toch

de tijd verdromen

langsheen die weg

vol klaprozen

hoe kan ik mij

nog langer verbergen

in de schaduw

van mijn vleugels

in doodslaap wegzinken

wanneer de zon

de wolken openschuift

ruimte geeft

om in het licht

de weg te vinden

naar een nieuwe wereld

waar dromen

gekleurd worden

met de pure kracht

van realiteit

in dromen

krijt verlangen

een donkere hemel

glanzend

strepen passie

kleuren leven

als een mooie reis

de nacht zacht

met een maan

die liefde

in een uitstalraam

in

onwaarschijnlijkheid

droom ik

ons jong

als verenigbaar

gevormd

elkaar

ontroerd te raken

we praatten

zwegen een poosje

en praatten dan verder

over bloemen en bomen

vogels die we hoorden

de natuur nog zo

verliefd slapend waarvan we

reeds een glimlach zagen

welke ons op witte wolkjes

naar verder ging brengen

toen jij mijn naam noemde

zo zacht dat mijn verlangen

werd aangewakkerd

heb ik het licht uitgedaan

om met weinig woorden

en heel veel tijd

zonder slapen

tot dageraad vlaagt

op gevoel

de liefde te ontdekken

hoe ik ook trachtte

het met kracht

naar mijn hand

te zetten

dag en nacht

bleef donker

tot ik

met het hoofd

in de wolken

de grond ging voelen

geen moeite had

kleur te geven aan leven

het teveel hemel

in de stilte

vraagt ’t groene

te zingen

met kracht

van herinneringen

waar bloei en weelde

zit verweven