Ik dek het toe

met ongevoeligheid

waar licht op breekt

zodat het woelt en wentelt

om zichzelf

tot het vervaagt

los van wezen

in een nieuw bewegen

me wakker schrijf

als diepe duisterschaduwen

van een bos vol stille bomen

verdonkermaan meedraagt

waar zelfs nachtvogels

niet overheen komen

omdat de kronkel

van leeg overheerst

waarom wil je dat ik verderga

op zoek naar allerwegen

als zelfs mijn zuchten

worden uitgewist

laat me toch

de tijd verdromen

langsheen die weg

vol klaprozen

hoe kan ik mij

nog langer verbergen

in de schaduw

van mijn vleugels

in doodslaap wegzinken

wanneer de zon

de wolken openschuift

ruimte geeft

om in het licht

de weg te vinden

naar een nieuwe wereld

waar dromen

gekleurd worden

met de pure kracht

van realiteit

in dromen

krijt verlangen

een donkere hemel

glanzend

strepen passie

kleuren leven

als een mooie reis

de nacht zacht

met een maan

die liefde

in een uitstalraam

in

onwaarschijnlijkheid

droom ik

ons jong

als verenigbaar

gevormd

elkaar

ontroerd te raken

we praatten

zwegen een poosje

en praatten dan verder

over bloemen en bomen

vogels die we hoorden

de natuur nog zo

verliefd slapend waarvan we

reeds een glimlach zagen

welke ons op witte wolkjes

naar verder ging brengen

toen jij mijn naam noemde

zo zacht dat mijn verlangen

werd aangewakkerd

heb ik het licht uitgedaan

om met weinig woorden

en heel veel tijd

zonder slapen

tot dageraad vlaagt

op gevoel

de liefde te ontdekken

hoe ik ook trachtte

het met kracht

naar mijn hand

te zetten

dag en nacht

bleef donker

tot ik

met het hoofd

in de wolken

de grond ging voelen

geen moeite had

kleur te geven aan leven

het teveel hemel

in de stilte

vraagt ’t groene

te zingen

met kracht

van herinneringen

waar bloei en weelde

zit verweven

als groene kroos

drijft beleven

op het gladde watervlak

het verdiept zich niet

maar verwaait gedeeld uiteen

tot bij de rand

om vervreemd van oorsprong

door harde waarheid

uit het water te worden gehaald

één en al inzicht

legt ze mist

om haar heen

wat ze voelt daar

zal ze later

dieper op ingaan

nu wil ze enkel maar

blijven ademen

de gedachte loslaten

tot ze

van binnenuit

zichzelf hervindt

hoe kan ik

haar plukken

zij die diepgeworteld

teer openbloeit

als een droom

in leven

vandaag

verzwijgen wij

leeftijd

in onze lach

een eeuwig jong

gezelschap

volop lol

trappend

langsheen

een ratatouille

van belevenissen

die Mu-Zee biedt

(tekenacademie op stap)

als gedragen

door de dag

de nacht zoveel lichter

lijkt dan gisteren

magie tussen

wit walsende mistflarden

weggezonken schatten

rafelend blootlegt

weten we ons gezegend

met voorspoed

vastgekleefd in stof

verbloemen ze

zichzelf

voor een te vroege zomer

terwijl onderaarde groei

reeds bekwaam is

om betekenis te geven

aan rijk vooruitzicht

wanneer dag en nacht samenkomen

donker in licht smoort

tot twilight zone

drijft elk op eigen adem

naar waar eeuwigheid

vleesgeworden illusies schept

door lust ingekleurd

 (schilderij Pascal Vandensteen)

rukken ze zich los

weg van het nest

om met luid geschreeuw

en in wirwar

hun vrijheid te preken

even later zullen ze

naar het duister

terugkeren omdat

het met kwetterend

gerucht is vervuld

in weerklank van extase

kruipt de kilte

traag de ruimte in

die zichzelf steeds meer

en meer verdiept

in de leegte

weet ik hem

door overlevering

reeds over de helft

van zijn boomleven heen

nog steeds

bloeit hij

mijn zoete dromen

in juni dichterbij

al moet ik bijwijlen

zoemende bijen

als donker wolkje aan

de hemel erbij nemen