langsheen ruwe stenen

die een verleden

van ridderlijke

heldhaftigheid uitbeelden

zochten we licht

voorovergebogen

en spinnenwebben gedogend

onze weg naar boven

om in het licht

te zien dat wij

in de uitgestrektheid

om ons heen

het groene

dat er nog is

zo zeer

moeten koesteren

ver in afstand maar zo

dichtbij in voel zijn wij

warm wonderbaar

dit omarmen

het maakt mij rijker

dan enig ander

dit is niet zomaar

een alledaagse zomerdag

waar we met wanneer zien we

elkaar weer uiteengaan

maar een etmaal

dat jou en mij

naar een morgen brengt

met heimwee naar vandaag

met alle ramen dicht

uitzicht op leegte

een wind die lijkt te zuchten

in zijn rustige voortvarendheid

ga ik een gesprek aan

met het klinkklare van de regen

om met eenstemmigheid onder

een nieuwe zon wakker te worden

wanneer illusies

rood gaan openbloeien

zich vermenigvuldigen

als de bijen

die rond hen zoemen

waan ik mij een koningin

die tussen hen in

met eigentijdse glimlach

werkelijkheid

tracht open te breken

zoals het lappendeken

op mijn bed

waarop ik nog niet

uitgekleed neerzijg

om de kleuren

warm te voelen

zo lagen de velden

gisteren in zachte

uitnodiging te wachten

op mijn thuiskomen

Ik sta aan de kant
s’morgens vroeg
de waterlelie moe
van haar dag die
is omgegaan heeft
besloten zich
te sluiten

dan gooi ik
doorzichtig
een kiezel
in het water
zodat de kringen
haar doen besluiten
voor mij weer
open te gaan




Een gedicht geschreven door mijn lieve vriend Cor
naar aanleiding van mijn dicht en schilderingetje Waterlelies

dank dat ik je inspiratiebron kon zijn

zelfs wanneer zij

vanuit de diepte

met groei

het troebele wegwerkt

haar diepe gevoel

van zuivere schoonheid

aan de oppervlakte

tentoonspreidt

blijft ze ook twijfel dragen

als bij donker

het gouden hart

zich sluit

wanneer ik

in die bleke hemel

als een wassen beeld

breekbaar stil

schimmelig verkwijn

ga ik je dan missen

als ik je streel

wees dan even stil

geniet van mijn vingers

en weerkaats mijn gevoel

met bereikbaarheid

zodat we kunnen zweven

in hetzelfde licht

met regenbogen dwepen

geen waan gedogen

maar samen begeerte doven

tot ik

van leven doodga

ga ik

verder jouw weg

omdat bij elkaar

mij volwaardig maakt

kist me niet

ben bang in het donker

maar strooi me uit

en laat me herademen

in de bloei van mijn boom

van een waadbare stroom

in volle zomer

met louter dromen

en glinsterende schijn

wordt hij gedreven

tot fluisterende kringen

die schuimend verzinken

in oneindigheid

als vroege bloemen

zich als hartstocht

ontvouwen

levendige geuren

fris opstijgen

verzinken en weer trillen

lach ik met hoge hartslag

en vlammend ongeduld

de mist gans weg

om dronken van ‘t licht

hun kleurengloed

te proeven

zijn het niet de doornen

tussen het voorjaarsmooie

en herfstig dieprode

die zijn aardse

vasthoudendheid

verwoorden

langsheen dansend wit borduursel

ga ik des te harder door

met het zoete te vergaren

voor de versombering

die in de lucht hangt

helledonker openbreekt

binnenkamers in eerder

meegenomen ogenblikken

troost zal moeten zoeken

het is de lente

die met frisse kleuren

en nieuwe geuren

de linde

in zijn nog donkere jas

doet verlangen

naar eigen

lindeknoppen

en blonde blommen

om vliegende stromingen

tot rust

te dwingen

zo graag

wil ik mezelf

aan haar kwijt

wanneer zij

in haar ontwaken

een schoonheid straalt

die zo’n volkomen

rust geeft dat stilte

niet wil wijken

bij de hulst

die het lijden

van Christus meedraagt

bemerk ik vandaag

kleine witte

openbloeiende bloempjes

die mij

met een heel ander gevoel

naar de wereld laat kijken

in de schaduw

van het kruis

valt me

jouw stilte op

tot ze

wordt gevoed

met herinneringen die als

kringelende schaduwen

zo gluiperend

van aard

nog steeds

mijn lijf verteren