zelfs wanneer zij

vanuit de diepte

met groei

het troebele wegwerkt

haar diepe gevoel

van zuivere schoonheid

aan de oppervlakte

tentoonspreidt

blijft ze ook twijfel dragen

als bij donker

het gouden hart

zich sluit

wanneer ik

in die bleke hemel

als een wassen beeld

breekbaar stil

schimmelig verkwijn

ga ik je dan missen

als ik je streel

wees dan even stil

geniet van mijn vingers

en weerkaats mijn gevoel

met bereikbaarheid

zodat we kunnen zweven

in hetzelfde licht

met regenbogen dwepen

geen waan gedogen

maar samen begeerte doven

tot ik

van leven doodga

ga ik

verder jouw weg

omdat bij elkaar

mij volwaardig maakt

kist me niet

ben bang in het donker

maar strooi me uit

en laat me herademen

in de bloei van mijn boom

van een waadbare stroom

in volle zomer

met louter dromen

en glinsterende schijn

wordt hij gedreven

tot fluisterende kringen

die schuimend verzinken

in oneindigheid

als vroege bloemen

zich als hartstocht

ontvouwen

levendige geuren

fris opstijgen

verzinken en weer trillen

lach ik met hoge hartslag

en vlammend ongeduld

de mist gans weg

om dronken van ‘t licht

hun kleurengloed

te proeven

zijn het niet de doornen

tussen het voorjaarsmooie

en herfstig dieprode

die zijn aardse

vasthoudendheid

verwoorden

langsheen dansend wit borduursel

ga ik des te harder door

met het zoete te vergaren

voor de versombering

die in de lucht hangt

helledonker openbreekt

binnenkamers in eerder

meegenomen ogenblikken

troost zal moeten zoeken

het is de lente

die met frisse kleuren

en nieuwe geuren

de linde

in zijn nog donkere jas

doet verlangen

naar eigen

lindeknoppen

en blonde blommen

om vliegende stromingen

tot rust

te dwingen

zo graag

wil ik mezelf

aan haar kwijt

wanneer zij

in haar ontwaken

een schoonheid straalt

die zo’n volkomen

rust geeft dat stilte

niet wil wijken

bij de hulst

die het lijden

van Christus meedraagt

bemerk ik vandaag

kleine witte

openbloeiende bloempjes

die mij

met een heel ander gevoel

naar de wereld laat kijken

in de schaduw

van het kruis

valt me

jouw stilte op

tot ze

wordt gevoed

met herinneringen die als

kringelende schaduwen

zo gluiperend

van aard

nog steeds

mijn lijf verteren

over de stilte

blijft oud zeer wakkeren

nachtenlang

als een lange trilling

tot het doodgaat

als destijds

witter dan

’t wit van kleur

de glans die afstraalt

van witte berkenstammen

toont almoeder aard

wanneer vlammen uitslaan

zal zij de gloed inderhaast

trachten te smoren

omdat ze nooit meer als offer

hoog in de lucht

wil worden gestoken

pas nadat

het neerdwalend donker

uit elkaar barst

de leegstroom

zich zwijgend

voltrekt

ruimte achterlaat

waar stilte

haast zichzelf verteerd

zal ik rust vinden

druppelregen en een lentezon

helpen hem

met wakker worden

en wanneer de wind

het prilgroene

laat wemelen

hoor ik hoe er

in zijn ruis

reeds een zomers lied schuilt

onder weg ijlende

bloesembladen

staan groen

aangeklede bomen

weer bos

te wezen

helemaal weg

van jouw ongrijpbaarheid

wil ik

met je meegaan

tussen vervloeiende waas

genieten hoe de geluiden

ons in een windstil moment

naar het ultieme dragen