jammer de kerstsfeer

te ontlopen

door op de kneukels

van je vingers

telkens weer

te gaan tellen

wanneer

zomerdagen komen

jouw zoenen

noem ik tederheid

het omarmen

een smachtend open bloeien

strelingen

een deinend bewegen

het zachtjes uitkleden

van begeerte

tot bewegend

passioneel leven

terwijl de wind

in een verloren hemel

winter over ons heen drijft

zitten wij

getweeën

samen te zwijgen

zonder woorden

diep verscholen

het geleefde te vergrijzen

wanneer ze

in het donker ademhalen

van de dag

op de tast

enkel maar

het einde vond

sloot ze de ogen tot

vergetelheid haar meeneemt

naar de overkant

toen jij vond

dat de tijd

was gekomen

om het zomerse

in te ruilen

voor winters grijs

dat rust tentoonspreidt

hield ik vast

aan kleuren

bleef ik mezelf

verliezen in leven

zelfs al diende

ik jou ervoor

op te geven

je schudt herinneringen

uit op ‘t gras

ze blinken

licht hun kracht

wijd open

oogverblindend blank

overspoelen ze

mijn nacht

zong hij eens

een zomers lied

koude snijdt

nu winterdiep

zo tergend traag

hij verglijdt

in winterslaap

die verademing draagt

zelfs al heb ik het koud

in hun schijn

doorleef ik

diepgeworteld de tijd

het bespelen

van wintertaferelen

met innige schaduwbeelden

laat zien

dat elk seizoen

steeds een toekomst

in zich heeft

vol leven

vol dromen

stroomt het binnen

langs kieren

en spleten

inbraak geslaagd

wanneer ik door de

ongewone schaduwbeelden

mee ga zweven

in trilling van geluk

toen ik na jaren vergaren

eindelijk de tijd nam

het zoetvloeiende te proeven

ontdekte ik

tijdens het walsen

dat het verwachtte

over zijn hoogtepunt heen

naar onafwendbaar verval

was weggegleden

in het huis

vol herinneringen

waar jij

jezelf

bent kwijtgeraakt

laat ik je rustig

de weg zoeken

heb helemaal

geen haast

ik weet

éénmaal buiten

wacht ons verhaal

wanneer ik word geleefd

binnen de grenzen

van nevels

twijgen me vastgrijpen

binnen men verbeelding

en elke groei blokkeren

laat me dan sterven

met de overtuiging

dat men lente ooit terugkeert

wanneer windstil

me vraagt

het roekeloos verlangen

te beheersen

troost ik ’t gemis

dan maar met het kijken

naar een realiteit

die zilveren werkelijkheid aanreikt

zo fraai

dat ik begin te geloven

thuis te horen

in die kille betekenis

wanneer in winter

een lentegevoel

de zomer

lijkt te dragen

dageraad

die rode passie straalt

laat zien

hoe verlangen ademhaalt

dan komt dit alleen

doordat een gegeven lach

die zomaar

uit de lucht kwam vallen

de koude in mijn hart

heeft verbannen

wijl ik

doornen veracht

geef ik haar toch

zielsveel warmte

omdat ik weet

dat bloeiend leven

mijn uitzicht

mooier zal tekenen

ik wil mezelf terugvinden

tussen herfstkleuren

die verrukking spelen

in het licht van de zon

expressie meenemen

in de continue stroming

om illusies waar te maken

zoveel mooier dan mijn dromen

het zijn de flitsen

die indruk maken

wanneer isobaren

van gelijke druk

elkaar bijna raken

terwijl gedachten

zacht meedeinden

met de wind

die in fluistering

langs me heen waaide

bleek de herfst

tijdens mijn blindkijken

te zijn opgestaan