wanneer ik word geleefd

binnen de grenzen

van nevels

twijgen me vastgrijpen

binnen men verbeelding

en elke groei blokkeren

laat me dan sterven

met de overtuiging

dat men lente ooit terugkeert

wanneer windstil

me vraagt

het roekeloos verlangen

te beheersen

troost ik ’t gemis

dan maar met het kijken

naar een realiteit

die zilveren werkelijkheid aanreikt

zo fraai

dat ik begin te geloven

thuis te horen

in die kille betekenis

wanneer in winter

een lentegevoel

de zomer

lijkt te dragen

dageraad

die rode passie straalt

laat zien

hoe verlangen ademhaalt

dan komt dit alleen

doordat een gegeven lach

die zomaar

uit de lucht kwam vallen

de koude in mijn hart

heeft verbannen

wijl ik

doornen veracht

geef ik haar toch

zielsveel warmte

omdat ik weet

dat bloeiend leven

mijn uitzicht

mooier zal tekenen

ik wil mezelf terugvinden

tussen herfstkleuren

die verrukking spelen

in het licht van de zon

expressie meenemen

in de continue stroming

om illusies waar te maken

zoveel mooier dan mijn dromen

het zijn de flitsen

die indruk maken

wanneer isobaren

van gelijke druk

elkaar bijna raken

terwijl gedachten

zacht meedeinden

met de wind

die in fluistering

langs me heen waaide

bleek de herfst

tijdens mijn blindkijken

te zijn opgestaan

geef mij

mijn zomer terug

te heftig het gewirwar

van duizend gedachten

die gegroeid zijn

in warme zwijgzaamheid

al lijkt het

of de wereld

een beetje vergaat

wanneer een weifelende winter

herfst laat zwaaien

met wind en regenvlagen

de aarde

niet meer lijkt te ademen

onder ’t afgevallen blad

twijfel niet

dat wat men nu

verloren waant

door de zomer

met geur en kleur

terug wordt binnengehaald

dat het enge

een band schepte

ging ik beseffen

toen holgebogen gewelven

mijn manier van leven

gingen beheersen

meer ruimte

het naar buiten

treden van mezelf

zodanig bemoeilijkte

dat ik onthecht raakte

aan ’t leven

terwijl ik

je denk

als mijn werkelijkheid

ken je mij

als één van je

geheimen

dat noch vandaag

noch later het verdient

een eigen leven te leiden

hoe graag

gooi ik het landschap

van mijn jeugd ertegenaan

creëer open ruimte

waar nodig en verruim

mijn horizon

om in expressie

van emotie

mijn hoogtepunt te vinden

terwijl ik het stil

wil laten bezinken

vanuit eigen onzekerheid

hebben schemerkleuren

alle schimmigheden

uit de lucht verdreven

om mijn verliefdheid

als affectief geladen tendens

over de wereld te verspreiden

bezwangerd met geur

van drogende kruiden

lijkt de glazen serre

mij een zomerswarm nest

waar ik kan zitten nadenken

over de essentie van bewegend leven

zelfs wanneer de wind chagrijnig

met afgevallen bladeren gooit

bij een licht

nog donker vaag

lijkt het geklater

dat gedragen wordt

door windvlagen

de nacht vast te houden

mij te bedreigen

om blind verloren

te gaan staan

midden somberheid

al blijf ik

glashard ontkennen

dat ijle cirkels

zonder schittering

gedachten te diep

doen gaan

tussen ’t grijze vastgezet

lijken de raggen

vol donkere schaduwen

te hangen

die het zomers leven

wegvreten

pas wanneer de herfstzon

ze laat glinsteren

beseffen we dat

toonbeelden van kunst

door alle seizoenen heen

met ons mee zweven

zonder de beelden

die zomerse werkelijkheid dragen

gebaar na gebaar

met een andere rijkdom

kwamen aandraven

lijkt ze nu

zo eindeloos stil

in haar overleven

dat ik haar wil toedekken

met kristalheldere weelde

nadat hij mij jaren

met zijn naam heeft belaagd

wordt hij eindelijk

door ’t kortmos ingebed

kan ik loslaten

terwijl hij

ten gronde ondergaat

het terugblikken

niet meer bestaat

de hemel mokt grijzig

spartelt tegen

wanneer de zon

door de wolken

wil breken

gunt een

onschuldige dromer

geen kleurrijk verhaal

wil dat hij zichzelf verliest

in het schrale

tussen bloeien en vergaan

overwinteren ze warm

in hun schaduwen

tot ‘t glanzende valt

om verloren weelde

wordt geweend