terwijl voorjaarsstormen

me betuttelen

met herfstig

zelfs mijn vrijheid

aan banden legt

groeien zij

sterk geworteld verder

laten zich

ongeschonden gelden

met rijke bloei

het diepe gewemel

dat schaduwspelend

een donkere hemel aankleedt

wil ik

zonder nachteenzaamheid

in ogenschouw nemen

tot de morgen rijst

nuchterheid terug

de bovenhand krijgt

toen je losbrak  in gele gloed

leven met schone schijn beroerde

zag de boer jou als bitter kwaad

woelig geweld en misbaar

dat heel snel

moet worden weggemaaid

voordat zijn koeien

op zoek naar groen

doodvermoeid gaan liggen

met de veel

te dikke loten

die zijn boomzijn

bedreigden

stond hij

naargeestig

te kijken

naar de knotwilgenrij

bij wie

de wilgentenen wel

werden afgehakt

en bijgesneden

in overvloeiende kracht

de bloemenwei

wist te omschrijven

tot trekpleister

hij tracht

de ochtendglans

met zijn vleugels

te vatten

zodat zij

in de weerschijn

blijft hangen

door leidende heerlijkheid

gevangen zijn houden van

leert kennen

als ik in je aanraken

jouw weggaan voel

laat me dan

in onbestemd achter

zodat ik

kan blijven hopen

dat verrukking

me ooit nog omarmt

toen ijzig

mij koud

in zijn greep

trachtte te houden

probeerde

ik hem

met zomers zicht

zodanig

te ontwrichtten

dat hij

geen houvast meer had

en er in zijn vandoor gaan

mijn openbloeien bracht

ik ga voor de roze wolken

boven mijn hoofd en laat ze

als dromen over mij komen

voordat omwentelingstijd

ze in het weelderig groen

van zomerse zekerheid kleedt

toen ik mezelf liet verdwalen

langs bospaden die

met witte meidoornbloesems

bezaaid lagen

bracht hun intense geur

me naar een wereld

waar elfen en feeën

mijn eigen verhaal gingen bijkleuren

wanneer een lichte rilling

tussen de donkerpaarse

trosvolle takken

een geur vrijmaakt

die bij diep ademhalen

een gevoel van

welbehagen meedraagt

dan wil men de tijd

laten stilstaan

om helemaal op te gaan

in zwoele samenhang

ze zomert vertrouwen

prikkelt de groei

van een kloppend hart

en laat het trillend bloeien

midden bloemenpracht

tot ze gaat slapen

in gloeiend rood gewaad

met dromen betoverd

de mooiste lentenacht

ooit in gaat

na te zijn bedrogen

door de nacht

waar duivels en demonen

in een bevlogen feest

mijn hart uitvraten

lichaam overnamen

ben ik blij in eigen droom

te mogen ontwaken

om als een bezetene

mij aan de hartenklop

van leven

over te geven

hoe sneller wij zullen vertrouwen

op gevoel en instinct

luisteren naar de stem binnenin

hoe vlugger onze relatie

van verliefd naar liefdevol

zal groeien

zelfs als druk en spanningen

ons leven verzwaart

zullen wij weten

dat samen liefde delen

alles heelt

het heeft geen zin

om je in lentetooi

te blijven hechten

aan het verweerde

dat je nooit als blozend rood

zal willen dragen

laat de wind

je meenemen

naar een nieuw beleven

waar groei

zich kan richten

op eigen levensritme

al noemde

men mij

een gestoorde malloot

wanneer ik

de aarde van boven

wou bekijken

in het spectaculaire

voluit

horizonten verkennen

wist ik

oneindig rijk

mijn gelijk

ze wil

opstandig blijven

niet toegeven

aan verliefdheid

daarom wacht ze

omhelsd door eigen armen

tot teerhartigheid

voorbij ijlt

al werpen hoge bomen

beschermende schaduwen

over hen die zich

laten begoochelen

door dromen

toch is de mens bang

de grens te overschrijden

omdat het emotionele

terzelvertijd inzicht geeft

over hun werkelijkheid

levens uit elkaar

worden gedwongen

wanneer het bewustzijn

van de aarde

in beweging komt

heeft het nut

steeds terug te keren

naar datgene

wat vroeger speelde

wanneer eerder

enkel maar

naar droef zijn

en eenzaamheid verwijst

laat die donkere dagen

en waag het ontwaken

waar leven

doodgewoon ademhaalt

bij nog slechts

een handvol licht

adem ik

haar uitgestrektheid

gaand en kerend mee

blijf ijl en onbeweeglijk

hangen in haar kringen

tot ik dromend wegzink

niemand me

ooit nog weet

heb ik het landschap

een winter lang

in zijn vermoeidheid gelezen

eindelijk heeft zij

het zwart afgelegd

zich in bruin verheven

om in vol uitgevouwen zon

me te verhalen dat zij

bereid is tot geven