al werpen hoge bomen

beschermende schaduwen

over hen die zich

laten begoochelen

door dromen

toch is de mens bang

de grens te overschrijden

omdat het emotionele

terzelvertijd inzicht geeft

over hun werkelijkheid

levens uit elkaar

worden gedwongen

wanneer het bewustzijn

van de aarde

in beweging komt

heeft het nut

steeds terug te keren

naar datgene

wat vroeger speelde

wanneer eerder

enkel maar

naar droef zijn

en eenzaamheid verwijst

laat die donkere dagen

en waag het ontwaken

waar leven

doodgewoon ademhaalt

bij nog slechts

een handvol licht

adem ik

haar uitgestrektheid

gaand en kerend mee

blijf ijl en onbeweeglijk

hangen in haar kringen

tot ik dromend wegzink

niemand me

ooit nog weet

heb ik het landschap

een winter lang

in zijn vermoeidheid gelezen

eindelijk heeft zij

het zwart afgelegd

zich in bruin verheven

om in vol uitgevouwen zon

me te verhalen dat zij

bereid is tot geven

er schreeuwt

geen eenzaamheid

in mijn alleen zijn

omdat ik

me omgeven weet

door leven

dat met boeiende beelden

hoofd en hart behaagt

wanneer de zee

in haar oplichtend verhaal

het blanke zand verschept

en teruglegt

gaan wij

schelpen rapen

om onze bestemming

te verdagen

waar wij

ons vastklampen

aan souvenirs

om niet te vergaan

daar waar

de zee

blauwgroen

het strand op spoelt

schrikt schemer weg

ga ik

met wijdopen ogen

in het beweeglijke spelen

waar wezenlijke kleuren

me ruimte en vrijheid tonen

pas wanneer

de zee

enkel de glans

van de maan

lijkt te dragen

en jij in je slapen

rustig gaat ademhalen

heb ik

de loopplank ingehaald

touwen losgemaakt

om in het verstilde

mijn hunkerend hopen

als dromen in je oor

te fluisteren

bewonderenswaardig

hoe ze leegte

met leven merken

als pluizige sluier

hun geelwolkende rijpheid

omhoog laten kringelen

zelfs in hun moment

het zomergroen toelaten

te verwerkelijken

hoe kon ik verhopen

dat ik met mijn

heen en weer lopen

haar slaapwiegend

bij mij kon houden

zo de tijd rekken

om nog even alleen

met haar gelukkig te wezen

wanneer de illusie

toch wordt weggehaald

een onvolmaaktheid

in de tijd

laat zich niet verstoren

zelfs niet door dromen

strekt zich uit

tot een blinde vlek

breekt fragmenten

vertekent en overdrijft

verloochent in verwarring

het leven

om duistere plannen

verder in te weven

in voorjaarswinden

gebaar jij

hoe ik mij

gezwind moet bewegen

vrij ademhalen

tussen datgene

wat het leven

tekent

hemels

wanneer je zoete lach

met zintuigen speelt

me vleugelstil

laat verdrinken

in de nectar

die liefde voedt

ziel met ziel

verbindt

het muffe

dat een winter lang

de sfeer heeft beheerst

kruipt schurftig

in de stenen

wanneer de zon

deuren opengooit

en een fris subtiele geur

kleuraccenten legt

in ’t nog gesluierd licht

waarbij sereniteit en sensualiteit

zich verenigen

tot een fascinerend spel

dat eindelijk

zijn vrije loop kent

te zwaar ademend

in de veel te enge ruimte

blijkt de waarde van het tijd zijn

volledig dicht geslipt

tot er wordt gedregd

naar de hartenklop van leven

schuimbekkend bewustzijn

zichzelf weerlegt

in de rimpeling

van het spiegelend water

ontdek ik

dat mijn verhaal

zich binnen

handbereik bevindt

met één enkel gebaar

kan laten verdrinken

tot een warrige spikkel

hun schuchter bewegen

lijkt om warmte

te smeken

om eindelijk

in aard van bewustzijn

met bloei te gaan dwepen

weten hoe

welgemaakt gaaf

met vlinders kan spelen

regen striemt

de dag

naar de nacht

terug naar

troebel

kolkende dromen

waar we in

donkere gedachten

verdrinken

daar waar

de stilte wordt gekleurd

door de klanken

van een schuimdansende branding

die als een teerwit bewegen

terugkeren naar de einder

waar magie alles overstijgt

laat ik mezelf verzinken

zonder jou

zonder vandaag

had ik nooit geweten

wat intimiteit delen

betekent

niks kan ons nog raken

het verleden

doet er niet meer toe

het enige wat nog telt

is samen lente weten