pas wanneer jij

jezelf durft spiegelen

en gelooft dat weerkaatsing

werkelijkheid schijnt

zal je ontdekken

dat jouw hele zijn

zo lieflijk mooi blijkt

en  de spiegel

nooit hoeft te ontwijken

lijkt de burcht

uit het landschap

voor altijd weggescheurd

zijn  bouwval

tekent beeldend

het verleden

en verzucht mij

dat taal gekerfd

in stenen

steeds opnieuw

de hele waarheid

laat herbeleven

wanneer woorden strijden

met gevoelens

grijze vooruitzichten

me overwelven

donder en blikseminslagen

me in een puinhoop vlagen

en ik verzonken raak

in het donker

dan weet ik me terug

het verdronken kind

dat verloren

naar beneden zinkt

zijn ze slecht gezelschap

verkondigen ze me

dood en rampzaligheid

de bende in zwart en wit

die in kwetterende groep

van het open landschap

met hoge bomen

naar mijn tuin zijn gevlogen

of laten ze mij weten

dat ze hun nesten

met mijn aluminium afval

willen versterken

waar ze

als nestelend paartje

zich hun hele leven lang

op elkaar zullen verlaten

wat bij het gros van de mensen

de dag van vandaag

als reinste onzin

wordt afgedaan

als zomer vervlucht

in druilerig grijs

groei een adempauze zucht

en vogels verzwijgen

hun hulpeloosheid

wil ik de zon

voor je zijn

jou laten genieten

van warmte en tederheid

zodat je kunt uitbreken

in volmaaktheid

en wanneer je

me op afstand

jouw glimlach toont

weet dan dat mijn dromen

zoveel warmer zijn

dan het bij elkaar komen

immer in een wereld

waar chaos heerst

heeft men de kunst

van samenleven snel verleerd

en na een duikvlucht

vindt ze het lef

om terug op te stijgen

gelijk welke situatie

meester te blijven

want in  haar bewegen

bruist nu vertrouwen

en het besef

dat durven genieten

haar naar zichzelf brengt

als blikseminslagen het zicht

van duisternis

in lichterlaaie zet

kruip ik

helemaal in mezelf

voor een lange adempauze

tot  woede krimpt

in de uitgestrektheid van leven

die mij opnieuw laat bewegen

na te hebben genoten

van elkaars nieuwsgierigheid

willen wij samen verder dromen

op beider benen staan

en oud worden

in een boeiend leven

want als een open boek

zijn we voor elkaar

lezen wij de eigen ogen

en als Nux

me laat verdrinken

in de chaos van eindeloos

schaduw ik de sterren

die zo ver van leven staan

hoop ik slaapdronken

dat Morheus

me laat wentelen in dromen

die mij de omarming

van Hypnos beloven

tot het licht

me terug zicht geeft

en Eos mij

laat verder bouwen

aan vertrouwen

wanneer jij

lief teder wezen

als licht ontvlambaar verrijst

en jouw zwoele geur

in luchtstroom mee laat zweven

leg ik mij

bij werkelijkheid neer

en beleef

tot jij uitgebloeid verbleekt

de zomer met je mee

zij zoekt de nacht

waar haar verwachting

door tederheid

wordt opgewacht

innigheid ademloos schittert

in een spel

dat haar zodanig verwent

zij weer passie kent

vol overgave

het leven beleeft

dat haar eindeloos

laat zweven

en omdat ervaren

van schoonheid

zo belangrijk is

laat ik mij

in jou verdwalen

geef ik mij over aan verrukking

om zo een glimp te krijgen

hoe het zou zijn om me

door mijn hart te laten leiden

en te beseffen dat

samen beleven

mij deelgenoot maakt

van een rijk leven

zwaar trekt hij

langs me heen

waait gemeen

in mijn vertrouwen

toont mij

in de deining

van de tijd

mijn nietigheid

tot hij zoekend

naar ruimte

mijn zielenroerselen honend

een laatste maal vermoord

boven de tijd

streelt hij

bloedwarm de groei

van een bescheiden bloem

laat haar

in het middelpunt van waarheid

in zwevende geur en wondermooie kleur

zacht openbloeien

om eindelijk

na zoveel jaren

haar breekbare schoonheid

aan de wereld te openbaren

op het ogenblik

ze in de spiegel durft te kijken

laten verborgen herinneringen

naar haar zelf grijpen

en al doet de ontmoeting

met het kind in haar pijn

ze spreidt

de armen wijdt open

beseft eindelijk dat

om graag te kunnen zien

eerst haar eigen gevoel

moet durven  omvatten

heel dichtbij

vertel je mij

hoe teder gevoelens kunnen zijn

ze laten me ervaren

dat verlangen

naar liefde smaakt

en droom

realiteit kan maken

wanneer hij

 paraderend in bewegingsvrijheid

aast  naar prooi

als hebzuchtig despoot

in een ommezien beslist

over leven of dood

zijn nog naar adem

snakkende buit aanvreet

in bezitterige klem

laat hij mij kennen

dat zijn kwelling slechts

de zwakste treft

ze golft zich zacht in mij

met dromen

breekt de tijd

en laat me drijven

in haar zijn

raakt me urenlang

met schoonheid

die me laat verzinken

in onbevattelijke eindeloosheid

tot ze doordringt

in mijn dag

mij voortstuwend laat weten

elk moment

vervoering brengt

zwerfzoekend

in het heden

kwam ik hem

toevallig tegen

wist mij

zozeer te behagen

dat ik mij

door zijn schoonheid gedragen

durfde wentelen

in de zeldzaamheid

van zijn kleuren

die mijn eenzaamheid

liet verdwijnen