en omdat ervaren

van schoonheid

zo belangrijk is

laat ik mij

in jou verdwalen

geef ik mij over aan verrukking

om zo een glimp te krijgen

hoe het zou zijn om me

door mijn hart te laten leiden

en te beseffen dat

samen beleven

mij deelgenoot maakt

van een rijk leven

zwaar trekt hij

langs me heen

waait gemeen

in mijn vertrouwen

toont mij

in de deining

van de tijd

mijn nietigheid

tot hij zoekend

naar ruimte

mijn zielenroerselen honend

een laatste maal vermoord

boven de tijd

streelt hij

bloedwarm de groei

van een bescheiden bloem

laat haar

in het middelpunt van waarheid

in zwevende geur en wondermooie kleur

zacht openbloeien

om eindelijk

na zoveel jaren

haar breekbare schoonheid

aan de wereld te openbaren

op het ogenblik

ze in de spiegel durft te kijken

laten verborgen herinneringen

naar haar zelf grijpen

en al doet de ontmoeting

met het kind in haar pijn

ze spreidt

de armen wijdt open

beseft eindelijk dat

om graag te kunnen zien

eerst haar eigen gevoel

moet durven  omvatten

heel dichtbij

vertel je mij

hoe teder gevoelens kunnen zijn

ze laten me ervaren

dat verlangen

naar liefde smaakt

en droom

realiteit kan maken

wanneer hij

 paraderend in bewegingsvrijheid

aast  naar prooi

als hebzuchtig despoot

in een ommezien beslist

over leven of dood

zijn nog naar adem

snakkende buit aanvreet

in bezitterige klem

laat hij mij kennen

dat zijn kwelling slechts

de zwakste treft

ze golft zich zacht in mij

met dromen

breekt de tijd

en laat me drijven

in haar zijn

raakt me urenlang

met schoonheid

die me laat verzinken

in onbevattelijke eindeloosheid

tot ze doordringt

in mijn dag

mij voortstuwend laat weten

elk moment

vervoering brengt

zwerfzoekend

in het heden

kwam ik hem

toevallig tegen

wist mij

zozeer te behagen

dat ik mij

door zijn schoonheid gedragen

durfde wentelen

in de zeldzaamheid

van zijn kleuren

die mijn eenzaamheid

liet verdwijnen 

ze wil slapen
 

en de schaduw

waarmee ze zomer deelde

is verdwenen

het spoorloos zoeken

maakt haar zo moe

oud en week

wil ze slapen

maar alleen daar

waar zweem

herinneringen raken 

nestel ik mij 

 

als zijn adem zacht

rondjes tuimelt

door mijn tuin

met niet te vatten siddering

bloemen in aangrijpende vertolking

wirwarkleurig laat bewegen

losgeplukte blaadjes

ongrijpbaar hoog in streelzacht licht

tijdloos laat dwarrelen

nestel ik mij

tussen onontdekte schoonheid

en kleur mezelf er eindelijk bij

in een waaier van kleuren

grenzend aan fantasie

leiden wij de tijd

naar een intens spelen

waar het sensuele

in een waaier van kleuren

ademloos lang wordt beleefd

ons zielenreizend laat zuchten

naar een werkelijkheid

die naar eindeloos reikt

zomerzonnewend
(21 juni)

 

en terwijl er spanning heerst

tussen donker en licht

leven en dood

eer ik tot bij dageraad

met ontzag en offerande

de zon geboren op midwinter

tot bij middaguur

de wisseling van getij

is een feit

zomer verslapt zijn greep

en winter kruipt

stil dichtbij

Droom ik mijn lente 

wanneer wind

zegevierend lacht

grijs heersend neerkijkt

in tollende onwerkelijkheid

zomer zich spoorloos

heeft verschanst

onder dekkend groen

en geduldig wacht

droom ik mijn lente

waar open schijn

en werkelijkheid

geurend mezelf laat zijn

alles of niks


verzin een teken van leven

wil je zien bewegen

in plaats van je te verankeren

in een teruggetrokken moment

speel het bewegend spel

te worden herboren

met alles of niks

in ’t verschiet

geniet met lef

van jouw ontwaken

en raak in vertrouwen

het immer blauwe

als zomers groen me bekoort
 

kan genieten bij windstil

van het donkergroene

dat als dichtgewolkt groeit

rimpelt het door een zacht ruisen

zijn het de stukjes blauw tussendoor

waar ik van hou

bruskeert de wind

gezwind mijn droombeeld

dan nog is er de geur

die  mijn zomer fleurt

en als ik eenzaam ben

rimpelt water

mij in luchtspiegeling

verdronken beelden

ontsnapt de tijd me even

en dwaalt mijn hart

tussen groen en steen

naar verleden

tot avondrood

het zicht bedekt

en ik besef  dat vroeger

geen toekomstdrager is

verzonken in eenzaamheid


in onbereikbaarheid

laat ik jou weten

hoe onvervuld verlangen

mij onvolkomenheid bracht

terwijl mijn hart reist

in d’ onvindbaarheid van de nacht

kan ik mijn verwachting

van toen niet meer vatten

het was geen liefde die mij omarmde

enkel een kleurloos gebaar

 laat leven

als na een intense worsteling

ik alles loslaat

en mijn lichaam tot rust komt

laat leven

haar zachtheid

naar me komen

zal ik in verruiming

een nieuw bewustzijn betreden

waar verleden geen toekomst dwingt

als heimelijk wit

in de stilte van de morgen

mijn wereld omvleugelt

wordt schoonheid vermist

want in het onmetelijk slapende

lijkt dageraad verwart

trapt op  licht

en verspreidt het ongewisse

terwijl ik me blindtastend

een weg naar waarheid wroet

waar in samenzijn

vol vertrouwen zal ontvouwen

 in cirkels zweef

soms heb ik meer

dan je woorden nodig

wil ik dat het sensuele

lijf en leden dirigeert

in cirkels boven

samenzijn zweeft

en in een moment van leven

me volledig aan jou overgeef