verzonken in eenzaamheid


in onbereikbaarheid

laat ik jou weten

hoe onvervuld verlangen

mij onvolkomenheid bracht

terwijl mijn hart reist

in d’ onvindbaarheid van de nacht

kan ik mijn verwachting

van toen niet meer vatten

het was geen liefde die mij omarmde

enkel een kleurloos gebaar

 laat leven

als na een intense worsteling

ik alles loslaat

en mijn lichaam tot rust komt

laat leven

haar zachtheid

naar me komen

zal ik in verruiming

een nieuw bewustzijn betreden

waar verleden geen toekomst dwingt

als heimelijk wit

in de stilte van de morgen

mijn wereld omvleugelt

wordt schoonheid vermist

want in het onmetelijk slapende

lijkt dageraad verwart

trapt op  licht

en verspreidt het ongewisse

terwijl ik me blindtastend

een weg naar waarheid wroet

waar in samenzijn

vol vertrouwen zal ontvouwen

 in cirkels zweef

soms heb ik meer

dan je woorden nodig

wil ik dat het sensuele

lijf en leden dirigeert

in cirkels boven

samenzijn zweeft

en in een moment van leven

me volledig aan jou overgeef

 tijdloos

in vergezicht

spelen wij in

op elkaars aanwezigheid

met flitsen en schitteringen

in weerschijn

vinden wij perspectieven

steeds sterker en dieper

worden zij meegetroond naar tijdloos

waar liefde is koning

als klaprozen bloeien

 

voorspellen ze ellende

de als hellevuur gekleurde bermen

net als toen klaprozen

uitbundig bloeiden

op de slagvelden

of wil zomer

me laten genieten

van het zuiver rood

dat walst tussen graan

en leven geeft in plaats van dood

laten wij kijken

hoe onze tijd

in een verloren lopen verdwijnt

nog even liefde herkennen

voor we haar

voorgoed verbergen

waarbij ze zal vervagen

omdat wij ze niet

langer samen dragen

een leven later

zullen smalle strookjes stof

nog steeds de herinnering verhalen

hoe een hemd

in verhullend rood

mij liefdeskoorts bood

ik schaduwglijdend

de subtiele contouren

van een lichaam kon beamen

en de warme taal

als verrijkend liet ervaren

wanneer sterren

in de verste verten

als ongrijpbaar gloeien

en ik verzonken

in het donker

toch hoogte krijg

het stralende

probeer aan te raken

met mijn vingertoppen

dan komt het besef

dat ik ondanks alles

toch schoonheid in leven aantref

en dat ik niet weet

waarom je mij alleen maar

het wrange laat beleven

mij telkens weer toont

mijn geven

niet wordt beloond

met onwaarschijnlijkheid

 dwingt uit je wereld

te verdwijnen

een nieuw verhaal

zomaar toedekt

omdat je bang bent

 mijn woorden te beleven

zoals bloemen in mijn tuin

zijn wat ze zijn

ons laten genieten

zo ook ben jij

iemand die meer rijkdom

weet te vergaren

dan dat je ze

een heel leven lang najaagt

want alleen door mij

jouw liefde en warmte te tonen

wil ik jou

met mijn hele zijn belonen

als bewegingen trachten

 

voor te worden gedragen

in zijn fluistering

trachten bewegingen

mijn lichaam uit

steeds heviger aanwezig

cirkelt hij rond emotie

jaagt me op

horizon na horizon

tot hij mij

weet te bezitten

in een voltooid

geruisloze droom

nu we voelen

hoe het onmogelijke

als een droom

in jouw lichaam groeit

wij iedere beweging

als een dierbaar geschenk

met oneindig veel warmte

stil omarmen

weet ik

jouw reikhalzend uitkijken

naar de mooiste werkelijkheid

die jij binnenkort zal omvatten

als een schuchtere bloem 

als in haar gesloten wereld

liefde haar lichaam

met een zacht omarmen

tracht te verwarmen

haar probeert te overtuigen

hij haar wil blijven herinneren

met meer dan

een toevallige streling

zal ze als schuchtere bloem

in een trillend moment

haar toekomst openvrouwen

zoals verleden heeft voorspeld

afscheid
 

    als schoonheid

bestaan ademt

en zekerheid tekent

tot ze wordt uitgekleed

sindsdien wordt gezien

lijk een levende herinnering

die in dromend schemer leeft

en nooit meer weerkeert

als in mijn tuin

het groene met witte bloemen

klimt en tast

rond de lindebasten

bij lichte trilling

bladeren zilver kleuren

en de vruchten

naar honing geuren

cirkelt er na het prille van de lente

een nieuwe zomer

die mij met warmte en licht

volmaaktheid tovert

wanneer kleuren bewegen

in  het duister

licht ontsnapt terwijl men luistert

naar immense kracht

de aarde verwonderd wordt geraakt

wanneer wind weigert

in een vlaag vol leven

verder te drijven

creëren  wij een eigen ruimte

midden onweerslucht

en laten emoties

onder eigen dekmantel rusten

soms komt het moment

dat ontkennen niet meer kan

struikelen woorden

niet langer over gedachten

spreek ik en antwoord jij liefde

schudt inhoud ons wakker

 en leggen wij toekomst

 in elkaars handen

zodat onze dromen

ook overdag kunnen  ademen

 wij het leven

samen dragen

je kijkt vandaag

heel even verleden

laat me blindelings terugkeren

waar twijfel tast

in onzekerheid

tot je mij

later op de avond

in de warmte

van waarheid

teder zacht terug bracht

vraag je niet om vleugels

wijl wind gaan liggen is

wil me niet uitstrekken

in een leegte

met geen enkele  betekenis

laat me woelen

in de aarde

leven tussen bloemen

die mij laten groeien

in een warm thuisgevoel