hevige windstoten omzeilend

gebroken beelden negerend

hebben wij elkaar haastig lief

langs de modderige karrensporen

die duidelijk omzoomd

door het landschap lopen

naar waar de einder

zich in blauw rood

wakker rekt

wanneer zon er voor zorgt

weiden in zachte nevel ontwaken

weet dan dat winter

zwak op zijn benen staat

vanaf nu

lente de dag draagt

terwijl vlijtige handen

zomer zwaaien

ik onderga

voel me hemels aangedaan

wanneer hij de geur

van een droomzachte slaap

door het open raam

naar binnen waait

bedwongen de angst

bij het ziel diep

naar binnen gaan

vrij ontdekkend in de stilte

het in zonnevlagend

welgemaakt gaaf

zelfs al heeft zij de omgeving

met haar geschiedenis doordrenkt

toont ze nog dagelijks

haar robuust ridderlijk zijn

de oude geluiden houdt ze

in haar schoot verborgen

om ongehoord de ellende

van uitgemergelde levens te kramen

wolkenvrij

schemering voorbij

het leek toverij

hoe spiegelingen

de diepere zin

van gerezen zon

deden blinken

mij  warm lieten leven

in het kuiltje dat wij

  samen deelden

wanneer ik me

naast zoveel anderen

in het uitstalraam van leven

spiegelend tegenkom

eigen reikt me de hand

vertelt wie ik ben

laat ik me niet langer

wegduwen door gespuis

rek me breed uit

ze aarzelt

in haar opengaan

terwijl anderen

in late winter

reeds volop staan te pronken

bang haar kleur en warmte

 te verliezen laat ze zich

door mijn verlangen omvangen

tot lente haar volkomenheid biedt

ik volop van haar waarheid geniet

al stopte

het halverwege

sluimert

het nu even

weet

dat het ongekend vervolg

dubbel minnend

zal zijn

hebzuchtigheid van nevel

dreigt alle beelden

traag glijdend mee te nemen

naar vage betekenissen

tot van overal klaarte

vol zelfvertrouwen stroomt

met vast overtuiging

werkelijkheid zichzelf terug toont

wanneer slaap

heel donker ligt verspreid

raak ik in zijn stil ademen

gedachteloos verloren

tuur ik beschaduwd

naar waar de dag

groot en weergaloos

in warme woorden op gaat staan

wanneer ik de harde nerven

van je bast streel

weet ik welke weg

je reeds hebt afgelegd

doorgrond ik

de diepte van wortels

maar terzelvertijd

tonen de nieuwe loten

en het prille groen

dat jij je hebt bevrijd

uit eentonigheid

en reikt naar frisse lucht

wanneer even wit

tussen grijze waarheid

haar wil wakker krijgen

blijft ze liever verstoken

zal pas bovengronds

standvastig vertakken

wanneer warme wind

haar zacht optilt

zie ze dansen

om elkander

nog pril en schuchter

in hun groei

maar zich reeds zo bewust

dat zij tijdens midzomer

het hoogtepunt van leven

samen zullen beleven

nog in volle naaktheid

sprokkelt hij

reeds nieuwe takken

die trillend trachten

naar knisperend groene blaadjes

welke lente vertalen

weef draden

met gouden spikkeling

hoog oplichtend aankledend

met sentimenten ertussen

zeg dat jij het mooi vindt

neem me in de schijn

en geniet teder strelend

mijn waarheid

blijf niet in mijn vleugels zitten

daar waar ik ook gisteren was

wacht niet langer

op steeds een nieuwe dag

maar laat kleuren zien

durf genieten op de wind

die stilaan haar eigen

lentepaadje vindt

wanneer zij

steeds maar verder

grijze dagen stapelt

de tijd kwelt

door dode ogenblikken

op te tellen

kiest zij

voor een te vroege slaap

die de wereld verbijsterd achterlaat

in de zachtheid

van ’t vergulde

breekt weemoed mij

glijdt de dag

naar een nacht

vol kilte en eenzaamheid

vertaalt duisternis

de winter in mijn

beklemmend hart

als dromen alleen maar

blijven ronddwalen

in gedachten

omdat ze niet

jouw wil belichamen

zullen ze

een stille dood sterven

nooit werkelijkheid kennen