wanneer slaap

heel donker ligt verspreid

raak ik in zijn stil ademen

gedachteloos verloren

tuur ik beschaduwd

naar waar de dag

groot en weergaloos

in warme woorden op gaat staan

wanneer ik de harde nerven

van je bast streel

weet ik welke weg

je reeds hebt afgelegd

doorgrond ik

de diepte van wortels

maar terzelvertijd

tonen de nieuwe loten

en het prille groen

dat jij je hebt bevrijd

uit eentonigheid

en reikt naar frisse lucht

wanneer even wit

tussen grijze waarheid

haar wil wakker krijgen

blijft ze liever verstoken

zal pas bovengronds

standvastig vertakken

wanneer warme wind

haar zacht optilt

zie ze dansen

om elkander

nog pril en schuchter

in hun groei

maar zich reeds zo bewust

dat zij tijdens midzomer

het hoogtepunt van leven

samen zullen beleven

nog in volle naaktheid

sprokkelt hij

reeds nieuwe takken

die trillend trachten

naar knisperend groene blaadjes

welke lente vertalen

weef draden

met gouden spikkeling

hoog oplichtend aankledend

met sentimenten ertussen

zeg dat jij het mooi vindt

neem me in de schijn

en geniet teder strelend

mijn waarheid

blijf niet in mijn vleugels zitten

daar waar ik ook gisteren was

wacht niet langer

op steeds een nieuwe dag

maar laat kleuren zien

durf genieten op de wind

die stilaan haar eigen

lentepaadje vindt

wanneer zij

steeds maar verder

grijze dagen stapelt

de tijd kwelt

door dode ogenblikken

op te tellen

kiest zij

voor een te vroege slaap

die de wereld verbijsterd achterlaat

in de zachtheid

van ’t vergulde

breekt weemoed mij

glijdt de dag

naar een nacht

vol kilte en eenzaamheid

vertaalt duisternis

de winter in mijn

beklemmend hart

als dromen alleen maar

blijven ronddwalen

in gedachten

omdat ze niet

jouw wil belichamen

zullen ze

een stille dood sterven

nooit werkelijkheid kennen

heb ik het landschap

een winter lang

in zijn vermoeidheid gelezen

eindelijk heeft zij

het zwart afgelegd

zich in bruin verheven

om in vol uitgevouwen zon

me te verhalen dat zij

bereid is tot geven

ze schildert vandaag

voor de laatste maal

een wit rode dageraad

weldra bloost ze niet meer

maar liefkoost zo zachtjes

met teer geel dat de bomen

zich met lentebloesems aankleden

in een wirwar van gedachten

die naar rust verlangen

dek ik de dag toe

ben zo moe

wil dromen daar waar stilte

de grenzen van tijd overschrijdt

gevoel van liefde

ruimte en vrijheid zacht deint

uit beelden

heb ik het opgebouwd

een gedaante die haar omtrek

nooit behoudt

ze krimpt en groeit

omwentelt ondeelbaar zijn

met zoveel kracht dat immens gescharrel

en inwendig gebrabbel

de kamer beklijft

mijn leven heeft zich vastgeaderd

daar waar knotwilgen reeds met  zicht

naar ’t oosten gekeerd

in morgenlicht even spookje spelen

maar nooit hebben nagelaten

in scherp herkennen van elkaar

mij van kind

te laten dwalen naar later

wat betekent bloeien

 naar het licht toe openen

als niemand haar

langs de weg ziet staan

laat ze dan

maar in beschutting

van schaduwen

eigen dromen bewaren

wanneer hard kerven

verstorven wit

terug blootlegt

in het gehavende

mijn eerste leegte

herontdek

besef ik

dat het nooit meer

warm in te kleuren is

woel me wakker

in je schaduw

laat me weerloos zweven

een bed vol passie weten

tot vallend licht

zielsverbindend kijkt

hoe liefde

vaste vorm krijgt

bij gebrek aan woorden

streelt ze aarzelend leven

in de haar nog gegunde tijd

tot de dood

haar moede hoofd

rusten laat

tussen de bloemen

die haar  immer

zullen vernoemen

nadat ze

gebruik makend

van eigen kracht

nu zacht

met licht wordt omkleed

streeft ze verrijkend

haar weg verder over aarde

groeiend in haar waarde

open bloeiend als een wonder