gefascineerd

sta ik te kijken

naar de hemel

waar een wind

op zachte vleugels

bladeren als dwarrelend goud

zo eindeloos vrij optilt

dat het me

tot volle bloei gekomen

dromen biedt

zonder ook maar

een rimpeling te veroorzaken

zijn zij boven

al dat menselijke gedoe

samen veranderd

uitgegroeid

tot een en dezelfde ziel

die de hemel groet

langs wegen

die nooit iets van

hun schoonheid kwijtraken

een eindeloze hemel

die bomen

wit kleurt

nevel die zich

dansend losmaakt

van de aarde

vroege vogels

die als sprankeltjes leven

naar de zon toe klimmen

ren ik

met verlangen mee

naar jou

er zullen altijd woorden zijn

al hebben zij zich

zin voor zin

geborgen verborgen

onder aanhoudend streven

zullen zij zich vereeuwigen

tot een verhaal dat

tot in dromen doordringt

als één ieders waarheid

met hoogst menselijke uiting

ween ik

de hemel terug blauw

schuif sterfelijkheid

ver voor mij uit

omdat ik zo graag leef

tussen goud en geel

gespreid zonlicht

om me heen

waar kwistig met

aardse kleuren

wordt gestrooid

met zo’n sprankeling

dat ik bewegend leven

vol overgave tegen glim

mijn leven te leven

nog een keer

zoals voorheen

werkelijkheid en fantasie

met verbeeldingskracht

verweven

als dromer

naar onbestemd

mijn schaduw meedragen

voorbij gevlogen zijn de jaren

vol wondere momenten

vol levenskracht

nu schudt hij stil de wereld af

kijkt met een laatste glimlach

de verte in

naar waar zijn ziel

zich naar het licht

zal verheffen

eeuwige liefde huist

wijl wij niet uitgestaard raken

naar wat de hemel ons als

verstilde waarachtigheid meegeeft

stranden wij op

een uitgewaaide witte vlakte

gedachten bij elkaar

gegrepen door geluk

in tal van

vreugdevolle ogenblikken

verwelkomen wij

liefde tot eeuwigheid

verdroom me

tot een illusie die

zijn vleugels uitslaat

voorbij begrenzing

doorheen verdwaling

omgeven door geheimzinnigheid

met afgekeerd gezicht

vol kille wind mijn lot

in handen van de maan leg

hoef niet

langer achterom

te kijken

waar de zon ondergaat

langgerekte

schaduwen werpt

over onwaarheden

die stil in de grond zinken

liefde wacht mij

met alle kleuren van leven

en een lach vol levenslust

midden eeuwigdurende betovering

met verder

niemand anders

dan mezelf

kijk

beleef ik

hoe leven zich uit

geef me over

aan wat mij

zo lief is

tot schaduwen

een duistere droefheid

werpen over late najaarsdagen

aangedaan op zoek ga

naar waar

de aarde de hemel raakt

onder een nieuwe maan

het oude

laat gaan

gingen wij ooit

hand in hand

door ’t leven

nu zwerf ik alleen

de lege velden over

geremd door droefheid

om het verleden

vind onder ieder afgevallen blad

gewezen dromen

waarop ik mij

niet langer durf te verlaten

een zoekende ziel

op zoek naar afsluiting

waarbij het onbekende

zich manifesteert

de dood voor ogen

pas wanneer ik

ging observeren

schoonheid

liet praten

verwonderd

vol bewondering

het mysterieuze dat

zich zo moeilijk laat kennen

als één en al groene

werkelijkheid tot mij nam

werd mijn diepe gepeins

verzacht

na golven

vol emoties

te hebben

doorzwommen

laat ik mij drijven

midden het immense

van mijn zijn

een oceaan van eeuwigheid

schaduw op het water

die zich uitspreidt

tot leven

verrijzenis

zuiver

naakt

broos

het wondere omvat

zon en maan

eeuwige levenskrachten

in het gekende verhaal

van de aarde

dit gaat over meer

dan ons

verhaalt een mysterie

dat vraagt

om door te gaan

te beleven

herbeleven

de cirkel van leven

geschenk van evolutie

hoop voor de mens

onder de dekking

van de duisternis

komen wij de nacht door

wekken we verwachtingen op

zonder opdringerig te zijn

ontdekken we midden

tederheid en intimiteit

tweezaamheid

door te praten en te praten

over wat er in onze gedachten leeft

liefde tot bloei beweegt

het is enkel aan een nacht

met een wolkeloze hemel

en talloze zilveren

lichtspiegelingen die neigen

naar kristal

dat ik mijn verhaal over

verloren fluisteringen vertel

het helpt mij de stilte te overbruggen

die eenzaamheid kreunt

naar een leven met verlangen

dat de dageraad

eindeloos rood kleurt

het is pas

wanneer ik

stilte leef

bevlogen

de kracht ontdek

om te zijn met wat er is

doelbewust mijn eigenheid

vrijuit vorm geef

wijl ik geniet van kwetsbaarheid

tranen laat stromen

zonder schroom

dat ik jou in mezelf herken

leef in mij

als mij

wees onderhevig aan

passionele bewogenheid

geniet

het prachtig alledaagse

savoureer

de wereld intenser

durf te springen

samen vrij

zag het niet

als een opgeven

toen ik steeds minder

gedachten

ging neerschrijven

want diep in mij

beleefde ik de woorden die

inhoud aan mijn leven gaven

met stilte

werd bezieling

uit gedragen