onder de dekking

van de duisternis

komen wij de nacht door

wekken we verwachtingen op

zonder opdringerig te zijn

ontdekken we midden

tederheid en intimiteit

tweezaamheid

door te praten en te praten

over wat er in onze gedachten leeft

liefde tot bloei beweegt

het is enkel aan een nacht

met een wolkeloze hemel

en talloze zilveren

lichtspiegelingen die neigen

naar kristal

dat ik mijn verhaal over

verloren fluisteringen vertel

het helpt mij de stilte te overbruggen

die eenzaamheid kreunt

naar een leven met verlangen

dat de dageraad

eindeloos rood kleurt

het is pas

wanneer ik

stilte leef

bevlogen

de kracht ontdek

om te zijn met wat er is

doelbewust mijn eigenheid

vrijuit vorm geef

wijl ik geniet van kwetsbaarheid

tranen laat stromen

zonder schroom

dat ik jou in mezelf herken

leef in mij

als mij

wees onderhevig aan

passionele bewogenheid

geniet

het prachtig alledaagse

savoureer

de wereld intenser

durf te springen

samen vrij

zag het niet

als een opgeven

toen ik steeds minder

gedachten

ging neerschrijven

want diep in mij

beleefde ik de woorden die

inhoud aan mijn leven gaven

met stilte

werd bezieling

uit gedragen

kom oma kom

en ze neemt mij

bij de hand

kom laten wij

gaan ontdekken

hoe leuk spelen is

dingen doen wat ik

voor het eerst ontdek

jij herontdekt

heerlijk puur

van binnenuit

zonder nadenken

genieten

van ons kind zijn

sluit het boek

waar last te zwaar

voor me was

met je stilte

neem me mee

langsheen

golvend groene

schoonheid

waar waarachtigheid

opbloeit als

een heerlijkheid

die behaagt

volheid van leven

als zachte nuance

aanbiedt

door helderheid gedwongen

bars van tegenstellingen

dromen wij ieder

een eigen wereld

tot wij verbijsterd raken

van elkaars vermogen

om met stil verlangen

de liefde levendig houden

zelfs binnen de grenzen

van soberheid en gemis

niet bang te zijn

voor verlies

het maakt ons

zo menselijk volledig

zo oprecht één met wie in

de diepte van ’t hart leeft

stilte

wil van geen wijken weten

rust zo beklijvend

geen enkel geluid

van beweging

als sluimeringen van eeuwigheid

zachte weemoed rusten zij

zij aan zij

de einder liefhebbend

als ik tijd en rust vind de echo van mijn zuchten
in de stilte hoor weerklinken
geur van zachte kruiden ruik
en dromen me
aan het landschap binden

zal ik me niet meer ophouden
in wankel duister
maar in kleuren ontwaken
die mijn lichaam raken
en laten stoeien
in een eindeloos ontmoeten

hoe wist ik mij

tijdens die winterse waarheid

door je liefde gedragen

door mij telkens weer

te beloven

dat ik nooit zal sterven

in de diepte van jezelf

blijf meegenieten

van een mooie zomer

heel mijn verdere leven

wil ik het mysterie

dat je bent verkennen

het onbevattelijke

overweldigend sensuele

wat je ten diepste drijft

in mij opnemen

als een emotie die

over mijn leven heerst

als liefde weet

met moed en moeite

tracht ze zichzelf

boven omfloersing

en toch sluit

een donkere schaduw

haar helemaal in

waarbij haar blaadjes

zacht klagend bruin

omkrullen

tot ze door zuchtjes wind

uitgestrooid worden

over de aarde

midden een heel nieuw verhaal

de wind van vandaag

een wervelende verrukking

intens gebaar van geestdrift

dat leidt tot

speelse hartstochtelijkheid

witwolkende bloesems die

als zinnebeeld van vruchtbaar leven

harten streelt

waarbij ware liefde

zijn oorsprong vindt

In de palm van je hand
wil mijn lijf
zich klein plooien

door vingertoppen gekoesterd
genieten van het zoetste
onderkomen

terwijl tijd zich in dromen twijnt

vul de wereld

met adempauzes

van jou en mij

lange lijnen

van het kristalheldere

dat ruimte geeft

waarbij vleugjes groen

explosief

naar boven geciteerd worden

een heel ander verhaal

voortdurend anders

voortdurend in beweging

naar dat ene moment van vrijheid

waar het waarneembare als gensters

tijd en ruimte overstijgt

naar grenzeloze mogelijkheden

omdat licht

nu eenmaal niet sterven mag

midden ons eigen landschap

waar wij

een leven lang hebben getracht

door te komen

hoe geniet ik

van het ogenblik

wanneer je zachte ademhaling

mee meevoert naar een werkelijkheid

die dromen overbodig maakt

soelaas biedt voor liefde

roerloos

rust ik hier

ongemoeid

door sluimer

met ingekeerde gedachten

vrij van vrees

uitziend op

een geurige vlammenzee

sereen

de tijd voorbij

jaag een droom na

het drijfzand in

rustpunt midden storm

een diepgaand verstild ogenblik

waarbij het nare mij

attent maakt op het goede

onvolmaaktheden

als mooi omschrijft

die op grond van waarheid

geen sporen nalaat

houden van

mogelijk maakt