overleven

tussen waanzin en pijn

doet leven stranden

op een eiland belanden

laten we maar waaien

emoties oplaaien

steeds verder reizen

richting volle zee

door golven bedolven

in een passie

die eindeloze

liefde weet

ik weet

er is zeker

nog een wereld

al moet hij nu

nog even wachten

want het voelt goed

 te overnachten

bij dromen

 die mij

warm toelachen

eens zij de moed hadden

afscheid te nemen

van hun alleen rimpelend leven

kamperend elkaars waarheid deelden

vibreerden zij steeds sterker

de waarheid van leven

gingen samenhuizend

liefde delen

nooit meer

zal een zee vol emoties

bij wild tij

mijn schoonheid meenemen

zodat er alleen maar

lucht overblijft

maar zij gaat

zich zacht in vertrouwen

binnen de schoot van leven wentelen

waar de hartenklop van bestaan

met zoveel tederheid liefde draagt

door één en al vervloeking

vechten wij

ademtocht na ademtocht

met zoveel dapperheid

onze strijd

om leven

samen zullen wij

ons hart nog lang niet moe

de beelden van ’t verleden breken

om in elkaar verdwaald

veilig en geborgen

de liefde samen te beleven

mijn waarheid ademt daar

waar bomen en planten

schoonheid verwoorden

elfen en kabouters

samen met mensen

dicht bij de aarde wonen

ik zonder vrees

van droom naar werkelijkheid

uit mijn cocon durf kruipen

me verlangend met het leven verweef

omdat samenzijn

me altijd leest

toen ik vannacht

door jouw kracht werd geplukt

deinde ik

in onstuimige hartenklop mee

ontdekte in jouw lied

mijn eigen refrein

vlijde mij neer

op de tonen van jouw wijs

vandaag meng ik mij

tussen de kleuren

van stilleven

licht

met  toekomstdromen

het landschap open

weiger

mij nog langer te vergapen aan

 wat nog net leeft

maar sterven vreest

in het duister van de nacht

heeft ze gevochten en gestreden

hem in de ogen gekeken

en eindelijk tegemoet getreden

nooit meer zal ze hem mijden

in de hoop hij zal verdwijnen

weet het erkennen

brengt haar vrijheid

waarbij ze eindelijk

zichzelf accepteert

en de werkelijkheid  ziet

zoals ze is

pas wanneer ik mij

met witte wieven weef

samen met hen

een andere gedaante aanneem

werkelijkheid laat vervagen

en hun betovering onderga

zal mijn hart

haar eigen dromen weten

het kind in mij

foetust warm

weigert verbonden

sereniteit op te geven

bang

in een verkeerde wereld

een vroeger leven

te moeten opnemen

waar verwrongen emoties

haar naakt bang

naar eigen spiegelbeeld

dwingen te kijken

als de dag

mijn ogen wrijft

het morgenlicht

 zacht trilt

verhul ik mij

in  zuiver ijl

geniet nog even

van mijn  droom

tot jouw schaduw

me verder leidt

ik smacht

naar onze werkelijkheid

en stilte schept

onze werkelijkheid

het doet ons luisteren

naar de klanken van ons hart

laat ons eindeloos trachten

naar de stem van onze melodie

en telkens wuift zij

zichzelf weg

lost haar greep op leven

wanneer zij

in avondschemer

klemraakt in herbeleven

na jaren

diepe sporen trekkend

in met slijk besmeurde wegen

krom ik mij klein

in windgerichte dromen

en laat mij drijven

mijn vleugels wijd open

in een wereld

van licht en tijd

zelfs geurverliezend

beroeren zij

weten een plukkende herfst

met schoonheid te misleiden

 zich met gratie

de winter in te vlijen

nadat

de laatste oogst

werd binnengehaald

de boer

met zwartheid praat

weet ik dat land

haar winter

 nodig heeft

in kou

naar stilte vraagt

als hij zich opricht

stijgt en weer neer

mij zachtjes bespeelt

herademend laat zweven

met tederheid omvangt

vol liefde omarmt

zal ik in volmaakte vrijheid

zijn bezielde dromen meebeleven

open het raam

en kom slapen

laten wij de nacht delen

het dekbed golfjes spelen

sterren

onze naaktheid strelen

de maan het verlangen

lichtend ontvangen

een ogenblik het middelpunt

van hemel en aarde zijn

met passie zweven

tussen tijd en eeuwigheid

wanneer een grijze schaduw

de tijd beheerst

snoeit in tengerbloeiende dromen

begraaft leven zich eigenhandig

in doodse dagen

weigert zich omringd te voelen

door nietigheid