in het duister van de nacht

heeft ze gevochten en gestreden

hem in de ogen gekeken

en eindelijk tegemoet getreden

nooit meer zal ze hem mijden

in de hoop hij zal verdwijnen

weet het erkennen

brengt haar vrijheid

waarbij ze eindelijk

zichzelf accepteert

en de werkelijkheid  ziet

zoals ze is

pas wanneer ik mij

met witte wieven weef

samen met hen

een andere gedaante aanneem

werkelijkheid laat vervagen

en hun betovering onderga

zal mijn hart

haar eigen dromen weten

het kind in mij

foetust warm

weigert verbonden

sereniteit op te geven

bang

in een verkeerde wereld

een vroeger leven

te moeten opnemen

waar verwrongen emoties

haar naakt bang

naar eigen spiegelbeeld

dwingen te kijken

als de dag

mijn ogen wrijft

het morgenlicht

 zacht trilt

verhul ik mij

in  zuiver ijl

geniet nog even

van mijn  droom

tot jouw schaduw

me verder leidt

ik smacht

naar onze werkelijkheid

en stilte schept

onze werkelijkheid

het doet ons luisteren

naar de klanken van ons hart

laat ons eindeloos trachten

naar de stem van onze melodie

en telkens wuift zij

zichzelf weg

lost haar greep op leven

wanneer zij

in avondschemer

klemraakt in herbeleven

na jaren

diepe sporen trekkend

in met slijk besmeurde wegen

krom ik mij klein

in windgerichte dromen

en laat mij drijven

mijn vleugels wijd open

in een wereld

van licht en tijd

zelfs geurverliezend

beroeren zij

weten een plukkende herfst

met schoonheid te misleiden

 zich met gratie

de winter in te vlijen

nadat

de laatste oogst

werd binnengehaald

de boer

met zwartheid praat

weet ik dat land

haar winter

 nodig heeft

in kou

naar stilte vraagt

als hij zich opricht

stijgt en weer neer

mij zachtjes bespeelt

herademend laat zweven

met tederheid omvangt

vol liefde omarmt

zal ik in volmaakte vrijheid

zijn bezielde dromen meebeleven

open het raam

en kom slapen

laten wij de nacht delen

het dekbed golfjes spelen

sterren

onze naaktheid strelen

de maan het verlangen

lichtend ontvangen

een ogenblik het middelpunt

van hemel en aarde zijn

met passie zweven

tussen tijd en eeuwigheid

wanneer een grijze schaduw

de tijd beheerst

snoeit in tengerbloeiende dromen

begraaft leven zich eigenhandig

in doodse dagen

weigert zich omringd te voelen

door nietigheid

wist hij veel

door mosterdplantjes

als grondverrijking  te zaaien

hij in oktober de verloren zomer

groen terughaalt

tot een witgerijmde morgen

de warme schijn

laat verdwijnen

omdat herfst nu éénmaal

alleen met winter vrijt

zoals de pluisjes

van de paardenbloem

laat ik mij zachtjes mee struinen

door de wind

genieten van elk nieuw zicht

de uitdaging

als een avontuur zien

accepteren dat ik eens

ik weet niet wanneer

mijn doel zal bereiken

onder de boom

waar we

een eigen wereld creëerden

begraaf ik

ons verhaal voor later

hopende dat je eens

in realiteit

de brug bouwt naar mijn wereld

om onze toekomst

samen op te graven

nadat ik

in snelle vaart

en zonder peinzen

vele seizoenen

heb doorgereisd

wandel ik nu

even verloren door

een tij van vermoeidheid

die druilerig en vervallen lijkt

en toch zal ik

al lijkt het een eeuwigheid

geheeld door de tijd

mijn pad verder stappen

is er iets mooiers

dan wakker te worden

wanneer de zon

in het oosten wordt geboren

de gouden gloed

als zachte adem

onze morgen vindt

wanneer wij nog

in de tederheid

van samenzijn vertoeven

afgeknot zijn groei

ontzegd zijn bloei

aan banden gelegd

het leven

men wou hem vergeten

maar hij wortelde verder

steeds dieper en sterker

de ziel van zijn bestaan

zou men nooit

kunnen merken

wist dat rust en zwijgen

in een volgende kringloop

vruchten zouden afwerpen

gebladerte takken

 hemelwijd  reiken

ons levensweb weven wij

met zoveel nieuwe draden

liefdevol spelend

om elkaar heen

om na zoveel tederheid

in samen ontwaken

onze verbondenheid te weten

in één dauwparelend rag

als zij de dag verslaapt

’s nachts in verlaten kilte dwaalt

zoekend naar een lijf

dat telkens als schaduw

langs haar heen glijdt

dan wordt het tijd

dat ze dit leven

de rug toekeert

laat leiden door het licht

naar een nieuw vergezicht