verschans me

in eigen hartenklop

omdat ik er jouw

aanwezigheid voel

hoe diep liefde

zich kan nestelen

in cadans samen

je beloof

dat ik je nooit

laat sterven

opgejaagd door ‘t morgenlicht

trachten mistslierten

zich vooralsnog als lijkwade

tussen de bomen vast te hangen

alsof ze hun feitelijkheid

in de vroegte niet aanvaarden

de zon als een zekerheid

van overdag ontkennen

niet willen dat ik

volkomen aanwezig

op weg ga

gekscherend

naar beneden

haar landen

zacht en teder

laat me herleven

midden droomkleuren

die de wereld

overheersen

een licht

ontvlammend

ogenblik

zo bijzonder was ze

dat de zon zelfs haar

schaduw in het licht zette

toen ze tevoorschijn kwam

een werkelijkheid

die ik eerder

onder droom verstond

ommekeer in mijn manier

van kijken teweegbracht

al was ze slechts

een kortstondigheid

binnen ’s werelds bewegen

gevangen in een wereld

tussen werelden

waar weedom

hoge toppen scheert

realiteit

in alle hevigheid explodeert

weiger ik op zoek te gaan

naar nieuwe horizonten

verschans mezelf in dagdromerij

waar tijd stilstaat

vrede is met mij

om pas te ontwaken

wanneer ik me niet meer

hoef te verdedigen

gedragen door liefde

me helemaal over te geven

aan volheid van bestaan

in de schaduw van de berk

glimt het licht

verhulde spiegelingen

van die ene begeerde droom

troost voor een liefhebbend hart

tot de zon mijn blik verblindt

met gesloten ogen het beleven

vol weemoed achterlaat

geen onveranderlijke

onwerkelijkheid

schimmende schaduw

die geen zekerheid geeft

maar een standvastigheid

midden ’s werelds

trekbenende realiteit die

eigenheid verademt

mijn hoop en liefde

meedraagt

meidoornhagen

aan de randen

van bestaan

geen doornig lijden

belichamen zij

maar een weerspiegeling

van passie

verleiding

waaraan ik

telkens weer bezwijk

sensationele gewaarwording

van overgave

aan herfst

toelichting van

mijn levenswandel

ik had de wereld kunnen zien

mijn reisgierig hart volgen

maar bleef dichtbij de plaats

waar mijn grootouders enkel

oog voor elkaar en omgeving

veel mooie dagen beleefden

om vanuit een diep onrustige zee

bladzijden vol te schrijven

over zeldzaam volmaakte bloesems

rijke zomeroogsten

herfstig rood

mijn witte winternood

niet bang van de dood

met mijn rug tegen de oude berk

met één enkele regel

het einde van een mensenleven

zal opschrijven

“het is mooi geweest”

in een oneindige zee van spijt

gebaren golven de pijn van het kwijtgeraakte

tot ze op het strand worden geworpen

in een tijdskoestering

rouw rust brengt

voorgoed samen

adem mijn hoofd leeg

tot ik met lichaam en geest

jou mijn glimlach

van vertrouwen geef

meega in een waarheid

vol avontuur

waar passie liefde spreekt

die me leert

van mezelf te houden

zoals jij van mij

enige tegenwoordigheid

mijn denken

een aaneenrijging

van momenten

waarbij alles

draait om

een levensverhaal

dat onze liefde

als onsterfelijk

toelicht

de deur stond open

een warm thuiskomen

toen ik op zoek ging

naar haar waarheid

boeken vol regels

stille fragmenten

hebben me geholpen

voel daadwerkelijk

uit te dragen

jaren later

mijn bundeltjes

een feit tussen

andere poëzie

erkentelijkheid

terwijl ze toezien

hoe alles komt

even blijft

weer verdwijnt

wortelen ze

zich in elkaar

doorgronden de diepte op

zoek naar onwankelbaarheid

de kracht van hun gehechtheid

met bloei in de kruinen

als eindeloze lente te verwoorden

nog schijnt de zon warm

en toch ruist er verandering

over mijn beleven

wanneer ik zie hoe

late veldbloemen zich

met de wind mee verwaaien

in schaduw neervlijen

als diep

verzonken passie

wijl een laatste vlinder druppels

honingzoete leef ’t leven

tracht te bemachtigen

waar ooit de paardentram dagdagelijks

met onafgebroken sjokkend ritme

mensen van Herzele naar hun werk in Gent

placht te brengen lijkt haastigheid voorbij

ontdekken wij er een heel jaar mooiigheid van bestaan

een bedding vol bloeiende meidoorns

die lente verspreidt harten lichter maakt

zoetgeurende vlierstuiken die ons in een hoogtij

golvende beweging naar zomer meenemen

waar trillende klaprozen, duizendschoon

en korenbloemen passie doen oplaaien

een maand later struiken hondsrozen

wandelaars een kleurrijke herfst

met dwarrelende bladeren beloven

totdat rijen knotwilgen met

obscure schaduwen met de wind mee

over hun rijk verleden verhalen

tot winterslaap ons inhaalt

schuldgevoel

komt nooit alleen

er zijn altijd

twijfels bij

wazigheid waarbij

de tijd verglijdt

onverantwoordelijkheid

met een immer

emotioneel betrokken zijn

valkuilen

al bloei je nu

als enkeling

je nood

om tussen weelderigheid

terug helemaal

jezelf te kunnen zijn

in jouw tengerheid

ontdek ik

’s werelds oneindigheid

laat mij vrij vliegen

op de adem van de wind

naar een oase vol tederheid

waar liefkozingen meer

ontroeren dan woorden

en mij laten leven

in een samenzijn

waaruit ik liefde zal oogsten

en weer in mezelf kan geloven

in een klein plekje

van mijn hart

spinnen gedachten

hoop tot een zekerheid uit

dat ware liefde

zelfs niet even

uit elkaar rafelt

al is er soms

een afgesneden zijn

eenheid

vindt zich steeds terug