met dagmijmeringen

vol lichtschijnsels

help ik mezelf

uit een grauw

sluierende nevel

die me in een bewogen

ochtendmoment

tracht te laten geloven

het prille lenteleven

te beheersen

wanneer ik de harde nerven

van je bast streel

weet ik welke weg

je reeds hebt afgelegd

doorgrond ik

de diepte van wortels

maar tezelfdertijd

tonen de nieuwe loten

en het prille groen

dat jij je hebt bevrijd

uit eentonigheid

en reikt naar frisse lucht

midden mijn

nog weifelende wereld

vormen ze zich één en al

bloeiende verwarring

tot ik hen

met verwondering

eigen maak

woord voor woord

als een waarachtige kant’lijn

langs de oude trambaanbedding

neerschrijf

mijn hand in jouw knuist

biedt me een rotsvast vertrouwen

dat me midden onszelf brengt

waar een overkomende hartenklop

me in liefde laat geloven

onze liefde

heuvels voorbij

heb ik merktekens

achtergelaten

te zwaar om

in ‘t hart

mee te dragen

onbegrensd

zingt mijn gemoed

een lied van liefde

middenschaduwrijk

zetelen zij zich als

wondere bijzonderheid

in mijn diepste gedachten

verheffen mij

boven beperktheid

waar een blauw gegeven

met lente inzicht

zich oplicht

er is een soort leven

na de dood

heb ik ontdekt

als ik

in mijn dromen

ellenlange gesprekken

met je voert

me vertelt dat je nog steeds

gelukkig

dicht bij mij bent

het moment erna

wanneer de wereld stilstaat

in onze schaduw veilig voelen

de zin van liefde koesteren

hoe wenkt de nacht dan

om te gaan slapen

in elkaars ademhalen

eindeloos zwevend

omdat stilte

stilte blijft

leven daar

prevelt

verlaat ik

mij erin

een haalbaar

nieuw begin

een top beleven

nam me mee

naar beneden

liet me tot

in iedere uithoek

zo lieflijk aanvoelen

dat ik midden

deze waarachtigheid

een plek moest zoeken

om er mijn eigen wereld

te creëren

één en al gehechtheid

door de wind meegegraaid

staan ze velden verder

in het licht van een nieuw getij

zo zeldzaam volmaakt

meer en meer hun wezen te bloeien

tot wij hen ziende meebeleven

wil me vastankeren

midden verdronken

Vlaamse velden

om te horen

hoe dempende stilte

zich behoeftig roert

tot drinkplaats

vol kwetterend

vogelleven

vooraleer de nacht

werkelijkheid maskeert

tot donkere vlek

waarin niemand

zich durft

schuilhouden

zelfs mijn eigen

gedachten niet

zo makkelijk

donkere schaduwen

op lichtdagen

te verdagen

wanneer verwachting

open bloeit

leven zelf

als droom ervaar

vandaag lijkt het

of mijn dromen

een heel leven lang

een bepeinsde

verdichte werkelijkheid

zijn geweest

toen overwaaiende
lichte wolkensluiers
ons toelieten
te genieten van broze intensiteit

voelden wij ons
werkelijk bevrijd
van diep
verduikte somberheid
zo eigen aan verwinterde eenzaamheid

midden

een nog te herleven

lente

heb ik haar ontdekt

langs de kant

van de weg

lijkt door de regen

haastig terug

van een verre reis

reeds klaar

om opnieuw

te verdwijnen

een groeiwijze

die me verhaalt

hoe dicht bij elkaar

leven en dood

wel staan

zilverachtige wilgenkatjes

op glimmend

naakt ritselende takken

zo aaibaar

knuffelzacht

maakt

lente lief leven

in ons wakker

twee dartele vlinders

zoekend naar

honingzoete bloei

zelfs met de geur

van wat de wereld

heeft verlaten

verhaalt de boom

als stronk toch leven

door midden

een bos vol bomen

ruimte vast te houden

als voedingsbodem

voor nieuw bewegen

dauwdruppels

net schitterende kraaltjes

gegrift lijk schoonheidsmerken

op de wijd open velden

waar ik me wakker wandel

zijn veel te mooi

te transparant

om ze als gewenning

vast te leggen

een ogenblik van

oogverblindende beroering

zo dien ik hen

in mijn hart op te bergen

beklijvend

bijblijvend

die vleugjes

magische realiteit

van hoe wit

wit kan zijn

openbloeiende

reinheid