wil me vastankeren

midden verdronken

Vlaamse velden

om te horen

hoe dempende stilte

zich behoeftig roert

tot drinkplaats

vol kwetterend

vogelleven

vooraleer de nacht

werkelijkheid maskeert

tot donkere vlek

waarin niemand

zich durft

schuilhouden

zelfs mijn eigen

gedachten niet

zo makkelijk

donkere schaduwen

op lichtdagen

te verdagen

wanneer verwachting

open bloeit

leven zelf

als droom ervaar

vandaag lijkt het

of mijn dromen

een heel leven lang

een bepeinsde

verdichte werkelijkheid

zijn geweest

toen overwaaiende
lichte wolkensluiers
ons toelieten
te genieten van broze intensiteit

voelden wij ons
werkelijk bevrijd
van diep
verduikte somberheid
zo eigen aan verwinterde eenzaamheid

midden

een nog te herleven

lente

heb ik haar ontdekt

langs de kant

van de weg

lijkt door de regen

haastig terug

van een verre reis

reeds klaar

om opnieuw

te verdwijnen

een groeiwijze

die me verhaalt

hoe dicht bij elkaar

leven en dood

wel staan

zilverachtige wilgenkatjes

op glimmend

naakt ritselende takken

zo aaibaar

knuffelzacht

maakt

lente lief leven

in ons wakker

twee dartele vlinders

zoekend naar

honingzoete bloei

zelfs met de geur

van wat de wereld

heeft verlaten

verhaalt de boom

als stronk toch leven

door midden

een bos vol bomen

ruimte vast te houden

als voedingsbodem

voor nieuw bewegen

dauwdruppels

net schitterende kraaltjes

gegrift lijk schoonheidsmerken

op de wijd open velden

waar ik me wakker wandel

zijn veel te mooi

te transparant

om ze als gewenning

vast te leggen

een ogenblik van

oogverblindende beroering

zo dien ik hen

in mijn hart op te bergen

beklijvend

bijblijvend

die vleugjes

magische realiteit

van hoe wit

wit kan zijn

openbloeiende

reinheid

zonder wegduwen

als vanzelf

verdween de donker

laaghangende hemel

wanneer degenen

die niet slapen

gezichten oprichten

om elkaars ogen te zoeken

waarin ze een

onverzadigbare honger

naar elkaar ontdekken

handen gaan bewegen

langsheen lichamen

bereidt tot elke handeling

omdat hun liefde is

omdat alle beschavingen

de angst kennen

mensen doodgaan

omdat ze begrepen

willen worden

geen enkele wet

deze mentaliteit

kan veranderen

zou empathie

twee groepen

niet dichter bij elkaar

kunnen brengen

binnen een wereld

van verscheidenheid

verbanden vastleggen

ergens tussen mij

en onwerkelijkheid

lijken bomen

zich te verdromen

als verloren vormen

van stilte

tot ik aanneem

dat geloven in leven

hun gaande houdt

mijn lente

zullen bloeien

met hoopvol uitzicht

onvoorwaardelijk

vraagt om na te denken

over werkelijke liefde

adem diep

tot mijn ziel

de ruimte krijgt

sterren aan de hemel

te hangen

met vol besef

dat duisternis

onwetendheid is

sinds ze binnen

die ene minuut

hun leven

heeft verloren

tracht ze

alles kwijt te raken

omdat herinneringen

teveel pijn doen

vergooit zelfs

zielenroerselen

tot buiten bereik

van sterrenschijnsels

In sobere aardkleuren

creëert ze

een uiterlijk vertoon

diepzinnig mooi

dat ik erin

wil verzinken

herkomst en mysterie

terugvinden

strelende handen

zacht verlangen

liefde ontvangen

niks doet er mee toe

vandaag

alleen het onverwachte

dat een nieuwe wending

aan mijn leven geeft

ik laat de wereld

me niet vertellen

dat sterven

het ergste is

maar willen inslapen

zonder een laatste kus

van hen die

me leven hebben gegeven

omdat ze

niet begrijpen

dat ik het moe ben

pijn te hebben

een klein knipoog-sterretje

naast opa-ster wil zijn

dacht donker

schilderde

licht

op een blauwe

achtergrond

wit

lijntjes

grijze emoties

om dieptekracht

te geven

aan de bloei

van mijn hart

door mijn ziel

ingegeven

midden schimmige omfloersing

dat alle bewegingen

in de lucht onderbreekt

donker schokschouderende

heuvelruggen die zich

als een soort laatste eerbetoon

rond hen uitstrekken

wacht ze met handen

die vasthouden stilaan loslaten

op het uithalen

dat zijn laatste adem breekt