pas wanneer je
het grijze
niet als leegte
maar vol leven ziet

zal je weten
dat het menselijke
in het tijdloze
vervat ligt

groen

langstelig

schoot zij op

knopte het bijzondere

aan mij gegeven

tot een licht roze lelie

waar vanuit de kern

spikkeltjes rood

stuifmeeldraden lang

de kracht

van onze vriendschap

explodeert

“voor Cor en Nel”

een nieuwe wind

met lange uithalen

en onstuimige klanken

verhaalt hij

zijn gevoel van heerlijkheid

een zweven met de geur

van schoonheid mee

in een wervelende stroom

van leven

op zoek

naar diepe innerlijkheid

als ik neig
naar eenzaamheid
rimpel ik haar waterzacht
in mijn hart

schenk haar
mijn verlangen
die ze weerspiegelt
in zilveren schijn

om mij
het middelpunt
van verbeeldingskracht
te laten zijn

enkel midden

nachtelijke oneindigheid

zal ze moeite doen om

haar schoonheid heel even

te laten opbloeien

net omdat velen

het dagdagelijkse

’s anderendaags

reeds zijn vergeten

hun fladderende dweeppartij

die glans van vleugels vrijlaat

weerlicht welig de verleiding

om midden wolken naarstig

op zoek te gaan naar dat wat

als hemels wordt omgeschreven

waarom met eenzaamheid

als enig gezelschap

het zichtbaar mooie overzien

in plaats van met klaarblijkelijke

gedachtegangen het geurende

als kern van gewin mee te nemen

behoefte aan een verademing

vol verhoopte rust

die heerlijk kil aanvoelt

wanneer dat

wat hoogzomer

wordt genoemd

met dorre tussenkomst

de golving van cirkelgang

ontkracht

morgen zoent
na donker wroeten

minnestreelt
in warme ochtendgloed

zacht en teder
langs haar naakte beeld

waait de tijd lieflijk
naar werkelijkheid

wanneer ik jou

zie opgaan

als schakel

tussen hemel en aarde

blijf ik bidden dat ik

mag blijven ervaren

tussen hoop en vrees

vechten tegen tranen

na hoogtepunten en piekmomenten

feiten die je hebben gemaakt

tot wie je bent

een strever

die geen tot daar

meer kent

dwingt ’t uitgeputte je

naar waar vermoeden

zich uitzaait

om als

doodgewone ziel

niet meer te doen

dan wachten op bloei

die uiterste

voldoening schenkt

een onvolmaaktheid

in de tijd

laat zich niet verstoren

zelfs niet door dromen

strekt zich uit

tot blinde vlek

breekt fragmenten

vertekent en overdrijft

verloochent in verwarring

het leven

om duistere plannen

verder in te weven

Ging jij groeien

desondanks dorre bossen

stille velden

schemerdonker

die zelfs vlinders misleidt

ging jij groeien

om mij te laten overkomen

een schoonheid

die bloeiend onze waarheid droeg

laten dagen mij verdwalen

na de nacht zal de morgen

mijn zo eigen inzicht gloren

tussen hoog

wuivend gras

zie ik haar groeien

van broze knop

tot zwaai-stille

wondere schepping

die nacht en ontij

pronkend overwaast

midden grijs

moedwillige berusting

haal ik met flitsen eigen ziel

het blauw van de hemel

om dwaalwegen te vinden

die me een inkijk bieden

in een wondere toekomst

met bloeiende bloemen

omdat omkijken

teren is op herinneringen

verder zien enkel dromen biedt

hou ik me staande

in  onvoltooid

tegenwoordige tijd

een wereld die volop

laat genieten van op handen

zijnde echtheden

sinds ik niet langer schichtig

maar wijd open ogend

jou in ’t gelaat heb gekeken

weet dat het jouw donkerte is

dat klaarte overschaduwt

smeek ik je mee te gaan naar

een aanzijn dat  continue

stroming van licht biedt

toen ik tussen de schimmige

schemeringen van bomen

een tintelweelde

van opgeroepen leven

als een balsem van troost

op mijn lichaam voelde

beoogde ik

een nieuwe oogst

het is het klankvast lied

van vogels

in  donkergroene kronen

dat me uit de grijs

golvende belevingen

van mijn eigen morgen helpen