Ging jij groeien

desondanks dorre bossen

stille velden

schemerdonker

die zelfs vlinders misleidt

ging jij groeien

om mij te laten overkomen

een schoonheid

die bloeiend onze waarheid droeg

laten dagen mij verdwalen

na de nacht zal de morgen

mijn zo eigen inzicht gloren

tussen hoog

wuivend gras

zie ik haar groeien

van broze knop

tot zwaai-stille

wondere schepping

die nacht en ontij

pronkend overwaast

midden grijs

moedwillige berusting

haal ik met flitsen eigen ziel

het blauw van de hemel

om dwaalwegen te vinden

die me een inkijk bieden

in een wondere toekomst

met bloeiende bloemen

omdat omkijken

teren is op herinneringen

verder zien enkel dromen biedt

hou ik me staande

in  onvoltooid

tegenwoordige tijd

een wereld die volop

laat genieten van op handen

zijnde echtheden

sinds ik niet langer schichtig

maar wijd open ogend

jou in ’t gelaat heb gekeken

weet dat het jouw donkerte is

dat klaarte overschaduwt

smeek ik je mee te gaan naar

een aanzijn dat  continue

stroming van licht biedt

toen ik tussen de schimmige

schemeringen van bomen

een tintelweelde

van opgeroepen leven

als een balsem van troost

op mijn lichaam voelde

beoogde ik

een nieuwe oogst

het is het klankvast lied

van vogels

in  donkergroene kronen

dat me uit de grijs

golvende belevingen

van mijn eigen morgen helpen

als stilte me

zodanig overvleugeld

dat ik enkel jou

dicht bij mij

hoor ademhalen

wakker ik je aan

tot een “ogen”blik

met diep inzicht

welke ons volkomen

met elkaar verbindt

met samengevouwen vleugels

houdt ze in het zonwarme hart

haar schoonheidsslaap

tot ze omgeven door beweging

de drang ontdekt om als

afgetekende witte wemeling

tegen een blauwe hemel

op zoek te gaan

wanneer de wind

zacht ruisend

doorheen de berk trekt

twee oude zielen

een gesprek onder elkaar aangaan

die tijdloze levenslust ademt

besef ik hoe volkomen

binding kan zijn

wanneer ik natrillend

van passie

je hart onstuimig

hoor verder kloppen

stijg en daal ik

in je ritme mee

op zoek naar meer

wildstromende wemelingen

waarvan we weten

dat die weer

zullen uitmonden

in opperste genot

nog en nog en nog

de rest van ons leven

wakker worden

onder een volle kroon

rijpende lindebloemen

welke me naast

een zoete stroomloop

mooi-weer spiegelingen geeft

die me in hoogzomer troont

maakt me tot een ingetogen

lang belevende dag sluimeraar

zonder de minste ambitie

we hebben “ons” gevonden
door elkaars woorden te lezen

twee gelijkgerichte naturen die
“samen” over grenzen heen ontdekken
hoe waardevol verwondering is

we hebben “ons” gevonden

door elkaars woorden te lezen

twee gelijkgerichte naturen die

“samen” over grenzen heen ontdekken

hoe waardevol verwondering is

een volmaakte levensvorm

een zaak van gevoel

van levensbelang

één ziel, twee lichamen

een vriendschap die

wondermooie gedachten schept

vandaag

laten we je meegenieten

van de vruchten

vooreen volmaakte levensvorm
een zaak van gevoel
van levensbvvvelang

één ziel, twee lichamen
een vriendschap die
wondermooie gedachten schept

vandaag
laten we je meegenieten
van de vruchten

(voorstelling van onze dichtbundel in de Wattenfabriek, vrijdag 7 juni)

Mooi bloempje

ze is geen verwijlen

geen duizeling voor even

die om diepte ijlt

bedenk haar

als deel van je wezen

Kleine wereldverbeteraar

als ik haar aanraak

ontdek ik

binnen de grenzen

van eigen werkelijkheid

hoe zij

als kleine wereldverbeteraar

mij weldadigheid van schepping

voor ogen houdt

gelaagd met jaren ervaring

de kracht vinden om te evalueren

van de ene naar de andere

onweerstaanbare verkleding

midden de geur van gewin

zo hou je mij voor ogen

hoe bij stilstaand groeien

ook voor mij een vervuld leven

ter beschikking staat

omdat morgen

zoveel meer kan zijn

dan het trage lied van de regen

dat dampende wanen

over akkers uitdraagt

die me zwaar te moede maken

laat me in je adem inslapen

samen ontwaken

van nachtelijk gebroei ontdaan

midden de beweging

van zon en maan

als spetterende glimpjes

worden verspreid

op zoek naar wat

men noemt de hemel

zo wil ik dood

herinnerd worden

wordt je gedreven naar

een uiterste grens waar

uitzicht onooglijk klein wordt

laat alle voorzichtigheid varen

het doodt niet

maakt juist sterker

om midden beheersing de zin

van leven niet kwijt te raken