midden een goud rode dageraad

ontdekken hoe vogels

in het gesluimer van mijn berk

als talmende poses

kopjes in hun vlerken

de stilte zitten te koesteren

doet me zo gezegend voelen

dat ik voor hen dromen verder uitzaai

in een weer thuiskomen

ontmoet ik

een donkerte die moeite doet

om voor mijn ogen

terug open te bloeien

een verademende werkelijkheid

die in ver reikende verspreiding

als houvaste vorm

zich zal open vlijen

hartstocht

noem ik

een begeerte die

diep drift

tot zij zich

vol overgave hecht

als prooi welke

de liefde verwoord

omdat ze hartjes

blijven tekenen

in de palmen

van hun handen

met gebalde vuisten

ervoor zorgen

dat niemand

ze zal zien

zullen ze als

verboden liefde

ooit hun kleur

verliezen

misschien

met opvallend

aanwezige bloei

op de nog kale takken

vraagt hij gezien te worden

als datgene die de dagen

verder doet opengaan

zonnekant van leven

met doordachte weelde

wanneer we vertoeven
in warme wind
horen hoe zijn lach
passie vindt
weten wij weelde

kennen wij ’t graaien
in zuchten verdwalen
met zicht gericht
naar betovering

tot de gloed
onze open harten toedekt
en wij dagdromend
de nacht verder waaien

nooit ver weg

kom ik

van zijn onderkomen

omdat ik midden

zijn eeuwige schaduwen

voortdurend verrast wordt

door een golfspel van

duizend en één

warme kleuren

die mij mezelf dwingen

te zien als een mens

welke zich laat leiden

door veranderlijke schoonheid

In al hun eenvoud

staan zij midden

nieuw beleven

die zijzelf hebben uitgezaaid

duurzaam te wezen

zijn dagen en nachten

kennen enkel die schaduw

welke dwars door stilte

achter hem aanloopt

luistert naar wat gedachten

vertellen en hen inzwijgt

opdat zij bij toeval

niet zouden openbreken

als een weelde van

uitlichtende woorden

die toedicht dat inspiratie

vrij spel heeft

als onwaarschijnlijkheid

dacht ik haar

toen uit grijze wolken

terug sneeuwvlokken

gingen dwarrelen

tot de houvaste groei

van voorjaarsgroen me

de hoop meegaf dat weldra

lente boven winter

uit zou groeien

een bonte verfijning

werd als

allerindividueelste impressie

naar boven toe bewogen

om er als volmaakte zege

van weelde

zich op te richtten

naar ’t zonzilveren licht

met een gevoed hart

licht ontdekken waar klaarheid

transparantie mogelijkheid biedt

zich volwaardig te hervinden

doet me uit nevelige

weifelingen thuiskomen

zelfverzekerd eigen-zinnig

heel en volledig mezelf

eindelijk

alle rotsvaste

winterdwalingen heb ik

lading na lading

aan de nacht gegeven

om in open ruimte wensdromen

te creëren welke lichtglorend

zich verwennen met prille

voorjaarswervelingen

die mij een uitweg bieden

naar een geloven dat

de toekomst zonneklaar

in de kleine kamer

waar ik duister bang

wachtte op een laatste woord

van de man die ik vader noemde

heb ik enkel mijn stilte als aandenken

bij hem kunnen achterlaten

omdat hij ook dan zichzelf

is blijven verzwijgen

in voorjaarswaarheid

viel er sneeuw naar beneden

dekte de wereld toe

als winterse mijmering

die niet wilde wijken

onsterfelijkheid snerpend

geheim hield

tot warmte weer binnendreef

het herbeleven schichtig

                                                             ging ritselen

wanneer ik zie

hoe het weggegooide steentje

cirkels bloeit

weet ik dat het ooit

terug door een hand

zal gekoesterd worden

wordt ze zacht

met licht omkleed

streeft ze verrijkend verder

groeiend in haar waarde

openbloeiend als

een wonder

als onhergzaamheid

geen raad met me weet

donker laat gaan

terwijl ik

nog volop leef

zal ik haar

tot doem denken

en begraven

in mijn geest

met voldoening

zitten wachten

tot bloei als

mijn enige waarheid

weerkeert

naar hun schaduw

zijn ze gaan uitgroeien

tot leven stuwend stroomt

met glanzend blad

hun eigenheid oplichten

als wondere beheersing

mijn heuvelland

rijk aanzien geeft

binnen de grenzen

van gevoel

waar schaduwen bezwangerd

van het intieme

een glimp van hoop

stralen

geniet het hart

tijdloos