met een gevoed hart

licht ontdekken waar klaarheid

transparantie mogelijkheid biedt

zich volwaardig te hervinden

doet me uit nevelige

weifelingen thuiskomen

zelfverzekerd eigen-zinnig

heel en volledig mezelf

eindelijk

alle rotsvaste

winterdwalingen heb ik

lading na lading

aan de nacht gegeven

om in open ruimte wensdromen

te creëren welke lichtglorend

zich verwennen met prille

voorjaarswervelingen

die mij een uitweg bieden

naar een geloven dat

de toekomst zonneklaar

in de kleine kamer

waar ik duister bang

wachtte op een laatste woord

van de man die ik vader noemde

heb ik enkel mijn stilte als aandenken

bij hem kunnen achterlaten

omdat hij ook dan zichzelf

is blijven verzwijgen

in voorjaarswaarheid

viel er sneeuw naar beneden

dekte de wereld toe

als winterse mijmering

die niet wilde wijken

onsterfelijkheid snerpend

geheim hield

tot warmte weer binnendreef

het herbeleven schichtig

                                                             ging ritselen

wanneer ik zie

hoe het weggegooide steentje

cirkels bloeit

weet ik dat het ooit

terug door een hand

zal gekoesterd worden

wordt ze zacht

met licht omkleed

streeft ze verrijkend verder

groeiend in haar waarde

openbloeiend als

een wonder

als onhergzaamheid

geen raad met me weet

donker laat gaan

terwijl ik

nog volop leef

zal ik haar

tot doem denken

en begraven

in mijn geest

met voldoening

zitten wachten

tot bloei als

mijn enige waarheid

weerkeert

naar hun schaduw

zijn ze gaan uitgroeien

tot leven stuwend stroomt

met glanzend blad

hun eigenheid oplichten

als wondere beheersing

mijn heuvelland

rijk aanzien geeft

binnen de grenzen

van gevoel

waar schaduwen bezwangerd

van het intieme

een glimp van hoop

stralen

geniet het hart

tijdloos

heb me ingeburgerd

midden een slaap

met dromen

waarin ik

onder een andere zon

die sluiers oplicht

de voleindiging heb ontdek

geluk te scheppen

met handenvol

herbelevende realiteit

de kunde van het memoreren

brengt me steeds weer

naar dat veld

vol klaprozen

waar wij iedere bloem

met zachte vingers aanraken

om ze als vorm van vervoering

in onze ziel op te bergen

tot een immer

bloeiende gelukzaligheid

weet diep in je ziel

liggen woorden te wachten

tot gedachten

ze naar bovenhaalt

als een verhaal met gave

dat hoopt het hart

van toehoorders te raken

wijl een gutsende regen

’t verdriet van de wereld

op mijn venster neerslaat

stormwind het landschap

in gruizel waait

schimmig leven zich met

kwel en kommer verrijkt

zal ik wakker blijven

zorgelijk de kille donkerte

onder ogen zien

middels gerustgesteld

door innerlijk weten dat

warm mijn hart streelt dra

de zon weerkeert

zich een weg zoekend
in zelfgesponnen web
ontdekt ze
eenig leven
als gezelschap

wanneer ik ijsbloemen beadem

die als  illusie op de vensters hangen

dan is het om het winterlandschap

met heldere hemel dat muren afbreekt

binnenkamers te halen

in het licht van de zon

strooit ze een zondvloed

van kleuren over me heen

zo opzienbarend dat ik

aan haar gehecht raak

met scheppingsdrift mee

dieper ga zoeken naar de parels

op de bodem van de zee

de hemel mokt grijzig

spartelt tegen

wanneer de zon

door de wolken

wil breken

gunt een

onschuldige dromer

geen kleurrijk verhaal

wil dat hij zichzelf verliest

in het schrale

bang me tussen waarheid

te begeven ben ik naar

de sterren blijven kijken

ze als herinneringen herschikt

tot het pijnlijke is verdwenen

terug vleugels heb gekregen

mijn horizon verruim

winter opruim

lente zonder remming uitdraag

hoe beschrijft

openbloeien

de kracht van zijn

maanden later nog

in wintertijd

liefde draait

om en om

leven

om onzelf

op weegs wereld

als je mee

met licht en duister

tijd voor lief neemt