ik leef mij boom

ring na ring

om me bezield

vast te wortelen

in een ruisend verhaal

waarin ik egotrippend

mijn vruchten draag

zelfs na pluktijd

met groene bloei

om warmte blijf vragen

net zolang tot ik

uitgehold raak

moe toelaat

ruimte haar ledigheid

te herwinnen

als groene tijden mij

in warme blijken drijven

bloemen en vruchten

in de hand mag dragen

verknocht

aan ’t zoete raak

helder en zonneklaar in weelde

van heerlijke zekerheid baadt

ken ik eindelijk weer zomer

hemels

wanneer je zoete lach

met zintuigen speelt

me vleugelstil

laat verdrinken

in de nectar

die liefde voedt

ziel met ziel

verbindt

vogels zonder vleugels

met onvaste zilveren schijn

zitten zich helemaal

donker te verliezen

in nat zwiepend gras

nadat ze door fel

ophitsende wind

uit een wolkenbressend

groen vertekende hemel

werden gedreven

omdat het aardse open

zorgzaam wijd

in wondere waarheid stond

toen ze

als sterrenspiegeltjes

de grond raakten

laat vandaag me zien

hoe mooi dromen

kunnen openbloeien

midden voortvloeiende

groene egaliteit

die streeft naar vorm

en hoopt op schoonheid

staan ze broos

hun recht op groei

bezield te bloeien

breken vol expressie

de geest van

menig schilder en poëet

helemaal open

in ‘t kringelend uitdeinen van je stem

zo getekend door het tere

verliezen golven hun vaart

kan ik vol van beleven

dobberend op adem komen

helemaal één wezen

met stemmige muziek op de achtergrond

een wit laken over de tafel

kaarslicht en heel veel pure

chocolade in de schaaltjes

zo tracht hij als niet elk ander

tussen gewoontegetrouwe dagen in

romantiek uit de lucht te halen

gewilde liefde levendig te smaken

binnen de grenzen

van voel

waar schaduwen bezwangerd

van het intieme

een glimp van hoop

stralen

geniet het hart

tijdloos

middenin een tarweveld

heeft de wind in vrije val

een bed van halmen

voor ons gespreid

om na hard labeur

samen rustig aan

het belang van groei

te gaan ontdekken

wij met rijke voel

kunnen oogsten

hoe graag

wil ik de totaliteit

van ’t beleven neerschrijven

nadat ik

in het voorbijgaan

licht werd aangeraakt

door een vlaag

van  verhevigde gevoeligheden

die de liefde belichaamt

laat leven

in stroomversnelling

wanneer ik

in jouw momenten zie

hoe jij jezelf uitzaait

traag gestadig groeit

met algeheel

knoppend mysterie

me verleidt tot binnen

de grenzen van existentie

dan laat ik me dolgraag

door wondere volkomenheid

helemaal veroveren

als het lot

keuze wegneemt

jij ligt opgebaard

vol verloren uren

in de schaduw van

een zwarte maan

ween ik

je vergeefse tranen

soms donker

af en toe klaar

wezensvreemd

naakt

zo heeft ze

een winter lang

langs de kant

van de weg gestaan

tot ze zich

in witte kantenbloei

als zoet voorjaarscreatuur

ging uiten

uit bedrukking vrij

van ganser harte toeliet

de wereld zich met haar bloei

ging verrijken

het was door houvaste stilte

dat ik wist te ontdekken

wat ver voor mij

in tijd geschapen is

nog steeds met bezieling

wordt bevloed

door wat geen naam meer heeft

alomvattendheid heet

toe wees stil met mij

hoor hoe bomen

zachtvloeiend

sierlijk

ingetogen

lichtverworvenheid

prevelen

een waar beeld

van tedere koestering

die wij

door haast

onderwijl

zijn verloren

door zachte schaduwen gedragen

baart ze zichzelf als vlinder

neemt de taak op zich

de wereld dieper in te kleuren

in volkomen licht

op een bed

van zacht gras heb ik

mijn hart neergelegd

opdat het zich

door de strelingen

van bewegend leven

gekoesterd weet

zonder eindeloos gedroom

verder kan

met een witgekerfde bast die

zich veel te expressief vertoont

bladerloze dooreengeleefde

naar beneden hangende takken

in elkaar gegroeide wortels die

doodvermoeid de diepte zoeken

zo houdt hij mij een spiegel voor

van eigen sterven

nog voor hij zich

in wijd verbreide

groene tooi

krachtig opengooit

word ik door zoet

zacht bloeiende bloemen

verleid tot weerschijn

zo eigen aan verliefd zijn