hoe graag

wil ik de totaliteit

van ’t beleven neerschrijven

nadat ik

in het voorbijgaan

licht werd aangeraakt

door een vlaag

van  verhevigde gevoeligheden

die de liefde belichaamt

laat leven

in stroomversnelling

wanneer ik

in jouw momenten zie

hoe jij jezelf uitzaait

traag gestadig groeit

met algeheel

knoppend mysterie

me verleidt tot binnen

de grenzen van existentie

dan laat ik me dolgraag

door wondere volkomenheid

helemaal veroveren

als het lot

keuze wegneemt

jij ligt opgebaard

vol verloren uren

in de schaduw van

een zwarte maan

ween ik

je vergeefse tranen

soms donker

af en toe klaar

wezensvreemd

naakt

zo heeft ze

een winter lang

langs de kant

van de weg gestaan

tot ze zich

in witte kantenbloei

als zoet voorjaarscreatuur

ging uiten

uit bedrukking vrij

van ganser harte toeliet

de wereld zich met haar bloei

ging verrijken

het was door houvaste stilte

dat ik wist te ontdekken

wat ver voor mij

in tijd geschapen is

nog steeds met bezieling

wordt bevloed

door wat geen naam meer heeft

alomvattendheid heet

toe wees stil met mij

hoor hoe bomen

zachtvloeiend

sierlijk

ingetogen

lichtverworvenheid

prevelen

een waar beeld

van tedere koestering

die wij

door haast

onderwijl

zijn verloren

door zachte schaduwen gedragen

baart ze zichzelf als vlinder

neemt de taak op zich

de wereld dieper in te kleuren

in volkomen licht

op een bed

van zacht gras heb ik

mijn hart neergelegd

opdat het zich

door de strelingen

van bewegend leven

gekoesterd weet

zonder eindeloos gedroom

verder kan

met een witgekerfde bast die

zich veel te expressief vertoont

bladerloze dooreengeleefde

naar beneden hangende takken

in elkaar gegroeide wortels die

doodvermoeid de diepte zoeken

zo houdt hij mij een spiegel voor

van eigen sterven

nog voor hij zich

in wijd verbreide

groene tooi

krachtig opengooit

word ik door zoet

zacht bloeiende bloemen

verleid tot weerschijn

zo eigen aan verliefd zijn

meegedragen

naar hartje zomer

zo voelt het

wanneer wij in

bloeiende bermen

rode klaprozen ontdekken

die met weloverwogen gebaren

onze brandende passie

natrillend verhalen

laat ze diepwortelend

in eigen aard

zichzelf verheffen

tussen hemel

en aarde

schoonheid geven

ons leren

zonder beperking

te leven

door ogenblikken

als ademruimte

vast te houden

zacht zand

warm onder mijn

voeten aan te voelen

leer ik mezelf

weer weten

omdat hij

zijn ogen

zou bedekken

die uitdrukken

hoe wel omlijnd

zijn voel

in beslotenheid is

heeft men

hem

geen handen gegeven

omsloten door glas

dat groei

doet bloeien

zoet van geur

warm van fleur

opent

mens’ ziel zich

zacht kiemend

(nationale plantentuin Meise)

ingebed

kolkt en stroomt

ten volle waarachtig

het lichaamsbewuste

gewaarzijn

die mij

de kern leert weten

van waaruit ik

onvoorwaardelijke liefde

durf geven en nemen

zonder het minste

greintje twijfel

de bekende weg

kwijt te raken

omdat zij

in het zoete openbloeien

een uitbundig rijk

verfijnde openbaring

van hoopvol vermoeden

nestelt

het verliefd tortelend

paartje zich

vol vertrouwen tussen

de paarse seringen neer

onder een hemel

die sterren ruimte geeft

om met oneindigheid te spelen

leg ik mij stil in

Gods handen neer

met het oog op een morgen

waar voorjaarslicht

middels zijn voorzienigheid

mij zal leiden langsheen

wonderlijke werkelijkheid

wanneer gelukzalig

zeldzaam ervaren

gewoonweg ineens

mijn pad weet te kruisen

zal ik het volgaarne

diep in de zakken van

mijn jas gaan opbergen

om hen jaren later

één voor één

als geboekstaafd

naast me neer te leggen

geef me zon

al te lang

hebben we onszelf

door nerveuze regen

heen gedwongen

een zuchtje wind

en licht ’s morgens

doorheen ’t lover

van de bomen

om te zien hoe boswegels

in kleuren worden gezet

het lente wezen ons

niet langer meer ontglipt