onder een hemel

die sterren ruimte geeft

om met oneindigheid te spelen

leg ik mij stil in

Gods handen neer

met het oog op een morgen

waar voorjaarslicht

middels zijn voorzienigheid

mij zal leiden langsheen

wonderlijke werkelijkheid

wanneer gelukzalig

zeldzaam ervaren

gewoonweg ineens

mijn pad weet te kruisen

zal ik het volgaarne

diep in de zakken van

mijn jas gaan opbergen

om hen jaren later

één voor één

als geboekstaafd

naast me neer te leggen

geef me zon

al te lang

hebben we onszelf

door nerveuze regen

heen gedwongen

een zuchtje wind

en licht ’s morgens

doorheen ’t lover

van de bomen

om te zien hoe boswegels

in kleuren worden gezet

het lente wezen ons

niet langer meer ontglipt

elkaar vertroosting gevend

gaan ze

verder dan de hemel

hij alleen weer

om stenen van weleer

op te rapen

die in warme greep hem

ver voorbij

de zichtrand laat zien

In een oase

van wonderlijke verwezenlijking

waar de ziel

het hart over reikt

met de verste verte

van leven

binnen handbereik

ontdekt men zijn regenboog

wanneer de ziel

hartverlangen

ontvlucht

is het omdat

noch dag noch uur

haar heeft geleerd

hoe zoet

’t licht in ogen

kan blinken

wanneer mijn nacht

alle licht uitdoet

om duisternis in te ademen

ontdek hoe zoet

lucht kan zijn

hoe fleem ik me

in dit welbehagen

zielroerend neer

wijl prilgroene bomen

naar volmaaktheid zoeken

bloesems zich verdromen

boven wolken

weerkaatsen wij

met open bloei

het samen voelen

heerlijk hoe lente zweeft

tussen de boomgaarden

oeroude appelbomen

bloeiende lentekronen geeft

weiden omzoomd

met wit kantwerk

van walstro

akkers in voorjaarsgroen steekt

seringen helpt

in hun drang naar uitbreken

om tuinen zoet

te laten geuren

met warme zonnestralen

mij overhaalt

te aarden

in goddelijk zicht

wanneer een zee

van verklaringen

haar aard opengooit

eindeloze golven

een anderszijn praalt

waarom in absurditeit

van beperktheid reizen

door alleen naar

de einder te staren

die je hemel verkleint

het is geen voorzienigheid

die hem als

vreemde eend in de bijt

dwingt te groeien

enkel eigen hunkering

om zich te onthechten

aan het gebondene

wezenlijk alleen

het gave licht

van de maan

te vangen

omdat voel

gevoed moet worden

laat ik mij

door wijdse

warmte verwennen

zover ’t oog

voel je diep in mij

wiegend gedragen

door mijn hartenklop

mijn kleine verborgen schat

slechts heel af en toe

maak ik je

met een vlinderkusje

liefdevol wakker

 
droom jij maar zacht

wijd

spreid ik

mijn handen open

om een overvloed

van zachte weelde

te oogsten

wanneer jij

je bloesems

over mij verstrooit

hou me vast

in dromerige waarheid

waar het grijze wordt verbloemd

met speelse schaduwen

die een altoos jeugdige

onbevangenheid tentoonspreiden

in je schaduw

ontdek ik de zin

om schepping

als uniek te zien

nog heel lang

zullen wij buitelen

in de nieuwe getijden

van onze gedachtengang

uit schemer en duister

zijn ze in komen en keren

zo zwierig mooi opgerezen

dat ze nu goudfonkelen

in onze tijd

zo warm en dichtbij

in lichtend mooi verlangen

toen je me ging helpen

alle zeilen bij te zetten

om de eindeloos

onuitputtelijke

uitgestrekte beweging

van intense schoonheid

in een notedop te vangen

is het ons

samen overkomen

het is eentonigheid

die de met groene droes

verdoken poel open drupt

tot een oord van begoocheling

net zolang zonlicht

door de wolken breekt

in volle heerlijkheid

subtiliteit verrijst