in je schaduw

ontdek ik de zin

om schepping

als uniek te zien

nog heel lang

zullen wij buitelen

in de nieuwe getijden

van onze gedachtengang

uit schemer en duister

zijn ze in komen en keren

zo zwierig mooi opgerezen

dat ze nu goudfonkelen

in onze tijd

zo warm en dichtbij

in lichtend mooi verlangen

toen je me ging helpen

alle zeilen bij te zetten

om de eindeloos

onuitputtelijke

uitgestrekte beweging

van intense schoonheid

in een notedop te vangen

is het ons

samen overkomen

het is eentonigheid

die de met groene droes

verdoken poel open drupt

tot een oord van begoocheling

net zolang zonlicht

door de wolken breekt

in volle heerlijkheid

subtiliteit verrijst

hoe verlang ik

naar zachte deining

die het zieldiepe

weerspiegelt

temidden van een hoogtij

golvende beweging

welke me op zuchten

doet roeien

zelfs al blijft

het stille gevoel overeind

er heel alleen te zijn

toch leg ik ieder jaar

op het wezenloos versteende

een rode roos neer

omdat ik hem

op de ons gekende weg terug

telkens weer welkom mag heten

toen ik in haar

verkwikkend rode blik

me samen met de bloemen

uit de slaap wist opgetild

waande ik

mij een vlinder

die zich dronken nipte

aan geurend lentelicht

waar bomen zich

in prilgroen verheffen

vogels hun lied

als een zacht wiegelied zingen

bosanemonen ons ruiselende

sprookjes verhalen

daar willen we verpozen

minnenkozend

elkaar een droom aanreiken

zo zielsvertrouwd

dat niets of niemand ons er

ooit nog kan weghalen

diep in mezelf

ben ik de zin

van leven

gaan zoeken

nadat almachtigheid

zodanig

mijn zijn

heeft beheerst

dat ik

de weg

naar de hemel

heb opgegeven

hoef niet te weten of ik

voorbij de rimpelingen

van hoge bomen het einde vindt

wanneer ik over de greppel heen

in een bos zonder wegen

die bezig is kleur leven te geven

van de ene verbazing

in de andere val

niet langer meer de knotwilgen

die met hun in lucht priemende

kale takken de akker

in schemering onderdompelt

maar de geur van net omgeploegd

welke als pure ademtocht opwaait

mee laat glijden in lentefris hoogtij

krijgt de overhand in mijn leven

de enkele stenen

die tussen onkruid

hun langzaam leven uiten

bewonder ik

om hun

subtiele diversiteit

één raakt mij

ten volle met zijn eigenheid

koesterend heb ik

hem in mijn hand genomen

wanneer ik

er naar verlang

om in je armen

te vallen

waarom me

vleugels geven

om op een wind

te gaan zweven

waarvan men

de kleuren niet voelt

ergens halverwege

een wereld

die je beleefde

en je eigen droomwereld

vond je ze

twee kleine steentjes

zo verbonden door hun vorm

dat je ze hebt meegenomen

omdat ze voor altijd samenhoren

in die essentie heb je ze gedeeld

met wie je liefde weet

om haar te laten verstaan

dat wat jullie samen hebben

altijd omschrijft

wanneer iedere boom

een schaduw werpt

langer dan zijn realiteit

haal ik vogels uit hun slaap

om weg van donkere

stilte te raken

tussen hen in

over een bos vol fantasie

leven te heroveren

hou me vast in jouw morgen

wanneer ik op zoek

naar de vlinder

als ziel

in de donkere deining

van een mensenzee

dreig neer te vallen

net over de grens

van geduldig afwachten

duren stappen

in een veld vol bloemen

wakker worden

geeft zin om verder te gaan

op zoek naar vlinders

die vonkend van extase

leven volkomen inkleuren

als in betoverend grensgebied

Blodeuwedd

donker en licht

met elkaar verbindt

elfen en aardkinderen

in de vuurrode gloed

van een opkomende zon

samen spelen

dan zal de nieuwe tijd

vlug openbreken

wedergeboorte van leven

een feit zijn

(Blodeuwedd : Keltische bloemengodin)

terwijl een desolaat

gesculpteerde akker

zich lichtvaardig

ligt te vergapen

tot zomer haar ziel

misschien blootlegt

neemt de berm

het prilgroene

dankbaar aan

als lente met een zucht wind

en een sprankel zon

komt aanwaaien

wijl de zon

als gouden koestering

de hemel oplicht

witte wievenslierten

hun parelende taal

over het natte gras uitwervelen

verliezen wij onszelf

in het zintuiglijk genoegen

van samen ontwaken