ik zoek een late zon

een wind

die me zacht dwingt

nazomer te bezingen

voor ik samenkrimp

in de doodse stilte

van de winter

mijn vlammend rood

in de diepe voren

tot donker zilver

wordt gesmoord

als eerste zonnestralen

door laaghangende mist breekt

lijkt elfennevel

een paradijselijk verhaal

in mijn leefwereld te baren

zoveel mooier

dan nachtelijke luchtkastelen

waar trollen mij

in bangelijk grijs

laten rondwaren

hoe breekbaar lijkt de wereld

wanneer een grijze hemel

de dag dicht dwingt

schaduwen uit de aarde

doet opstijgen

die zomertijd verdrijven

sterren verplicht te wemelen

in verlorenheid

die mij laten  blijken

 dat vandaag

slechts een vage herinnering

is morgen

de omhelzing

waar ik naar trachtte

kussen waar ik naar smachtte

leg die op mijn graf

en klaag niet om gemis

want weet je

het was ik

die jou miste

de vele avonden die je mij

in leegheid dropte

en ik jou

in de tijd niet terugvond

wanneer de dag nijgt

naar roerloosheid

dan hoef ik alleen

in jouw schoonheid

te verdwijnen

mijn hartenklop

met de jouwe

laten meedrijven

het zachte spreken

strelend beleven

om te weten

dat leven

niet te stuiten is

in een nieuw getij

waait hij

zomer heen

verkleedt boom en struik

in geel geruis

neemt de geur

van laatbloeiers mee

plukt zuchtend

rijpe vruchten

laat vogels vluchten

in zijn stroming

verplicht mij

tot verloren lopen

in de dansende schaduwen

die bij zijn bewegend spel horen

fantaseer je

niet langer in een wereld

waar dromen zweven

 wat ben je met een illusie

dat je leven leidt

waar emoties deinen

in onwerkelijkheid

als je samenzijn

nooit als realiteit

kunt beleven

wanneer grijs

het landschap leidt

naar ruige openheid

waar laatste vlinders

fladderen zomersnood

rond verwelkte rozen

leef ik verder in warm weten

dat de bloei is mooi geweest

en ooit terugkeert

wanneer oud verdriet

niet langer

in de nacht staart

ik verlang

naar de zoekende handen

onder ’t bedlaken

die mij met tederheid

naar een passioneel verhaal

weten te dragen

zal ik mij

tussen droom en daad

terug op liefde verlaten

wanneer ik ze opraap

kussen ze me zee

strelen me aard

vertellen mij

in voormenselijke taal

een verhaal

dat waadde

door leven en dood

en toch bleef voortbestaan

laat me onder jouw kruin

die koelte ruikt

omhels mij schaduwrijk

ban de warmte

die nagloeit op mijn huid

waai mijn blos naar zomerbruin

als ik vluchtend

voor  realiteit

mij  tegen

zijn ruige bast aanvlij

sust hij met energie

emoties naar rust

leert me de kunst

naar mezelf te luisteren

en toont dat vergaarde wijsheid

niet verdwijnt

maar in zilvergrijs

naar een nieuwe werkelijkheid

wordt geleid

zoek woorden die raken

mijn diepste gevoelens

voor jou vertalen

zodat je vol overgave

naar meer inhoud vraagt

en mij nooit meer

in jouw geheugen

laat verdwalen

ons leven

een lijvig boek wordt

waarbij de eindzin

nog steeds in de taal

van liefde wordt geschreven

wanneer wij  ontwaken

in onze  droomwereld

waar realiteit ware liefde raakt

glijden goudfijne zonnestralen

door nevels heen

zoveel warmer

dan wanneer wij

in een nacht zonder maan

naast elkaar

in rusteloze slaap rondwaren

terwijl bloemen

met een wedloop om open bloei

de dag starten

zangvogels tussen geboomte

uit hun dromen ontwaken

laat ik mij

in tederlijkende morgenstilte

door de dag aanraken

die zomerswarmte

met zich meedraagt

pas wanneer hij

zich met wit bekroont

tussen zijn zoveel groen

merk ik hoe de kracht

van zijn omwentelingen

eerstelingen overweldigt

na dagenlange schaduw

heeft laten verdorren

voor ze gesmaakt

konden worden

als ik neig

naar eenzaamheid

rimpel ik haar waterzacht

in mijn hart

schenk haar

mijn verlangen

die ze weerspiegelt

in zilveren schijn

om mij

  het middelpunt

van verbeeldingskracht

te laten zijn

wanneer gebaren er in slagen

dat wij om

elkaars aandacht vragen

het vingerlicht aanraken

emoties wakker maken

die naar verlangen smaken

zal het liefdesspel

waarin wij ons wagen

elkaar zo intens weten te raken

dat wij voldaan

in een nieuwe morgen

zullen ontwaken

wanneer haar eigen verhaal

in schemerdonker

met tragische machteloosheid

in de schijn van wreedheid

op zoek gaat

wordt het heen en weer geslingerd

tot het door verbeelding

ruimte krijgt

en ronddobbert

in  schoonheid

wanneer ik

na al die tijd

bij jou durf zijn

wil ik een schicht

van goedkeuring

in je glimlach dromen

als gedachtestroom

de woorden horen

dat je me graag mag

zonder schrik

met tranen van verdriet

bij jouw graf staan