wanneer grijs

het landschap leidt

naar ruige openheid

waar laatste vlinders

fladderen zomersnood

rond verwelkte rozen

leef ik verder in warm weten

dat de bloei is mooi geweest

en ooit terugkeert

wanneer oud verdriet

niet langer

in de nacht staart

ik verlang

naar de zoekende handen

onder ’t bedlaken

die mij met tederheid

naar een passioneel verhaal

weten te dragen

zal ik mij

tussen droom en daad

terug op liefde verlaten

wanneer ik ze opraap

kussen ze me zee

strelen me aard

vertellen mij

in voormenselijke taal

een verhaal

dat waadde

door leven en dood

en toch bleef voortbestaan

laat me onder jouw kruin

die koelte ruikt

omhels mij schaduwrijk

ban de warmte

die nagloeit op mijn huid

waai mijn blos naar zomerbruin

als ik vluchtend

voor  realiteit

mij  tegen

zijn ruige bast aanvlij

sust hij met energie

emoties naar rust

leert me de kunst

naar mezelf te luisteren

en toont dat vergaarde wijsheid

niet verdwijnt

maar in zilvergrijs

naar een nieuwe werkelijkheid

wordt geleid

zoek woorden die raken

mijn diepste gevoelens

voor jou vertalen

zodat je vol overgave

naar meer inhoud vraagt

en mij nooit meer

in jouw geheugen

laat verdwalen

ons leven

een lijvig boek wordt

waarbij de eindzin

nog steeds in de taal

van liefde wordt geschreven

wanneer wij  ontwaken

in onze  droomwereld

waar realiteit ware liefde raakt

glijden goudfijne zonnestralen

door nevels heen

zoveel warmer

dan wanneer wij

in een nacht zonder maan

naast elkaar

in rusteloze slaap rondwaren

terwijl bloemen

met een wedloop om open bloei

de dag starten

zangvogels tussen geboomte

uit hun dromen ontwaken

laat ik mij

in tederlijkende morgenstilte

door de dag aanraken

die zomerswarmte

met zich meedraagt

pas wanneer hij

zich met wit bekroont

tussen zijn zoveel groen

merk ik hoe de kracht

van zijn omwentelingen

eerstelingen overweldigt

na dagenlange schaduw

heeft laten verdorren

voor ze gesmaakt

konden worden

als ik neig

naar eenzaamheid

rimpel ik haar waterzacht

in mijn hart

schenk haar

mijn verlangen

die ze weerspiegelt

in zilveren schijn

om mij

  het middelpunt

van verbeeldingskracht

te laten zijn

wanneer gebaren er in slagen

dat wij om

elkaars aandacht vragen

het vingerlicht aanraken

emoties wakker maken

die naar verlangen smaken

zal het liefdesspel

waarin wij ons wagen

elkaar zo intens weten te raken

dat wij voldaan

in een nieuwe morgen

zullen ontwaken

wanneer haar eigen verhaal

in schemerdonker

met tragische machteloosheid

in de schijn van wreedheid

op zoek gaat

wordt het heen en weer geslingerd

tot het door verbeelding

ruimte krijgt

en ronddobbert

in  schoonheid

wanneer ik

na al die tijd

bij jou durf zijn

wil ik een schicht

van goedkeuring

in je glimlach dromen

als gedachtestroom

de woorden horen

dat je me graag mag

zonder schrik

met tranen van verdriet

bij jouw graf staan

wanneer ik

mijn grenzen verleg

vlucht ik spoorloos weg

van grijs en beton

naar een leven tussen bomen

waar ik op een elfensteen

mezelf beloon met dromen

over feeën en tovenaars

die mij in eigen sprookje

laten geloven

zie bloemen

nog in weelde

wuivend geurend

reeds om zomer treuren

nog nagloeiend

het hoofd buigen

in een wind die reeds

een ander lied zingt

dra hun bloemblaadjes

als vluchtige schoonheid

door de lucht jaagt

als voltooide zomertijd

als een blauwe hemel

open bloeit met

wollig witte dromen

die mij laten  zweven

ontdek ik een wonderwereld

 waar magie

zich met illusies verweeft

tot hij grijs weg krimpt

onweer mij

met wakker worden bedreigt

waai niet langszij

maar omstrengel mij

wild en speels

met aanwezigheid

zodat ik krommend

in jouw kracht

naar steeds meer

begeerte tracht

tot ik niet langer

emotie draag

en nagenietend

in volkomenheid bedaar

wanneer er geen vertrouwdheid

alleen maar achterdocht

met een lichaam vrijt

een passieloos woordenspel

alles toedekt

wat er ooit is geweest

jij me niet meer

in jou laat schuilen

maar telkens buitensluit

weet ik

dat mijn leven

een schaduw meer heeft

pas wanneer wij

in een wereld

waar fantasie meer biedt

dan werkelijkheid

elkaar in wakende sluimering

laten dromen

dat sprookjes niet alleen

in boeken bestaan

zullen wij iedere dag

gelukkig verder spelen

zelfs geloven dat regen

ons geen verdriet

maar vreugdetranen giet

vroeger mocht hij

bos wezen

een plaats waar wij

met kabouters en feeën

iedere vakantie gingen kamperen

nu blijkt hij alleen maar

uit sprokkelhout te bestaan

waar de verhalen van toen

 enkel als herinnering ronddwalen