Vooraleer

een grijsgekleurde hemel

godvergeten oogt

vergaap ik mij

een laatste maal

aan late zonnestralen

die mijn hart verwarmen

en het leven

intens omarmen

pas wanneer wij

in een nacht

zonder licht

durven zoenen

strelend voelen

opgewonden raken

in het naar elkaar

toegroeien

onze drang ontdekken

om samen

de weg verder

te ontdekken

zullen wij

in het moment

het genot van

openbloeien kennen

wanneer de wereld

zich uitstrekt

het slapende

zich roert

laat ze

in haar haast

de vele wegen zien

om te lopen

tot de nacht

haar snelheid

met rust

zal toedekken

onderscheidend

en beklijvend terzelfdertijd

als de geest helpt

met verder aankleden

zelfs zonder strikken en linten

iedereen het nakijken geeft

je leek nog even

de maan aan te raken

in je vermeende eeuwigheid

tot de wind

je ging omarmen

en ik je heel diep zag gaan

vallend over leven

ging liggen samen

met mijn herinneringen

een lentedag zo lieflijk zacht

verglijdt in de nacht

schemer neemt het goud mee

terwijl ik baad vol tederheid

in d’ oneindigheid

van zilveren schijn

wanneer wij

in het drieste weer

dreigden verloren te lopen

een gordijn van regen

ons blind maakte

voor de schoonheid van leven

dan lieten wij

ons wegzinken

in zomerse herinneringen

waar zelfs onweer

de warmte niet verdreef

toen een gloed

van stralen

me overspoelde

 
ging ik

stilzwijgend

in mijn schaduw zitten

om helemaal overgeleverd

aan ruimte en tijd te genieten

van etherische  schoonheid

wanneer wij

als vuur en water

tegenover elkaar staan

in aantrekken

en afweren

ware emoties leren

zullen wij het in elkaar overgaan

samen beleven en toch

de kracht van zijn weten

binnen het alleen zijn dweept

het nachtelijk duister

met droombeelden

die zielsverbonden

verder stromen

bij ’t ontwaken

naar de wereld

waar bloeiend leven

emotie streelt

zelfs al blijft ze verstoken

van wat de essentie

van leven heet

doch wortelt ze

in haar kracht verder

om diep door te dringen

tot haar werkelijkheid

van laatbloeier

zij die jong

samen

warmte ademden

schaduwden elkaar

in pijnlijke omhelzing

verder

tot ze in de smoor

van eenzaamheid

het geluk trachtten te hervinden

omgeven door heldere schijn

de hun nog gegunde tijd

eindelijk wolkeloos ontdekten

ook in zijn weggaan

heb ik lief gehad

het gaat nooit gepaard

met verlies

laat blijvend

vrouw zijn zien

wanneer eeuwige jeugd

je biedt

als ploegscharen

bij ’t keren van de aarde

de mest laat ruiken

die onder de grond

wordt vermengd

dan tracht de boer

naar ’t opengaan

van ’t voorjaar

om met zaaien

te beginnen

het is de geur

van lentebloemen

die ik in winters

denken zoek

zij zullen met hun

doordringend zwoele

mij laten openbloeien

in eigen verlangen

wanneer

durft het neergezonken

donker opvliegen

zal ik weten

hoe ontvederde

velden er uitzien

of zullen schaduwen

verder groeien

bij ’t keren van tij

omdat ‘t gebroed

geen groen

onderdak vindt

ik ben bang

dat ik mezelf

terug zal kwijtraken

wanneer ik speel

met herinneringen die enkel

mooie dromen bleken

daarom wil ik leren

voluit te leven

in de voortgang van de tijd

tot mijn wereld zich keert

hoe lang reeds vergeet ik

in mijn haast

te kijken naar

de opgaande dageraad

stil te staan

in zuivere klaarte

waar ik

rust kan ademhalen

dat men

in het vervlagen

de zwaarte van

eigen realiteit treft

jouw woorden

als zoete wijn

tot ik ontdek

dat de geest

is uit de fles

de inhoud

ver uitvergist blijkt

nadat ze

open wonden

hadden geslagen

in zuiver ongeschonden

trachtte ze

in haar overleven

het verdringen

als wapen hanteren