het brakke

verzwaard

zodanig

dat uitzichtloos

zelfs het grensstellende

grimmig krijgt

wanneer prilgroen

uitgroeit

tot sierlijk knoppend geel

dan adem ik

warmte

over haar heen

tot ze

haar diepste wezen

voor mij open plooit

waarbij verborgen waarheid

zo verrukkelijk oogt

dat ze me compleet verovert

wordt het

tot op de bodem

koud doorschijnende

door warme sereniteit

ondergesneeuwd

lijkt het

of klaarte

samen met

volstrekte stilte

mij naar fantasie leidt

hoe graag

geef ik mij dan over

aan dit stilleven

dat de leegte

van mijn hart vult

vrijheid proeven

op zijn vrijest

laat je behaaglijk

lang uitgerekt

gebaar voor gebaar

naakt de vaart nemen

uit de tijd

met de deining mee

verrukking slagen

naar open zee

hun zwijgen

blijft ademhalen

in de stilte

van eenzaamheid

omdat ze verder kijken

dan de blinde muren

waar leven deint

in pril herontwaken

witte sluier

verstomt leven

verschrikking huivert

even onweten

tot dromen

doordringend strijden

naar de zichtbaarheid

van het zijn

maar goed

om te worden opgeslorpt

door dagdagelijkse bezigheden

zonder nadenken

als vinnig wezen

mij door de tijd heen te bewegen

vermoeid de nacht door te slapen

in plaats van te liggen denken

hoe het zou zijn geweest

om onder het deken

nog samen

het kussen te delen

hoezeer verlangt mijn hart

om in het bewogen spel

te worden opgenomen

bij elk gebaar

het onvoorstelbare

te vinden

tot het geheel zich openbaart

vanwaar uit ik

kan verder gaan

uit zuivere wanhoop

zal ik

over ’t gangbare heen

blijven schrijven

net zolang

tot fantasie me leidt

naar de ultieme creatie

van een nieuwgeboren werkelijkheid

nog in schaduwdromen

klimt bewogen schijn

zich vederlicht omhoog

langs bomen

laat de kruinen

in maagdelijk

witte sluiers

schoonheid prijken

veel te mooi om te blijven

wanneer leven zich

in uitgesproken grijs

zal opengooien

lange tijd

zat ik te kijken

hoe zwart zonder gezang

het rood uit de boom

wegnam

tot het zich bewoog

zwermend

steeds hoger vloog

in een verder weg

rimpelende herinnering

er bestaat

alleen nog maar

een wereld

met weghaastend wit

een rugliggend

hunkerend naakt

die tracht de maan

te misleiden

om in het pikkedonker

eindelijk de geneugten

van begeerte

te leren

weten

mag ik zien

hoe de zon

het landschap

wast en betast

haar ziel

met vonkend licht

wit glinsterend

blootlegt

genieten van zo’n

zeldzaam mooie dag

vooraleer ze terug

achter de horizon wegzinkt

het duister

wekt verbeelding

tekent een schaduw

die zich schroomvallig en teder

rondom mij beweegt

zo zacht spelend

bezit van mij neemt

dat ik

in zoete extase

het leven verder zweef

het verlangen

om met gebroken vleugel

verder te vliegen

doet haar

boven ’t grijze

uitrekken

stroomopwaarts

verder reizen

in onvergankelijk droomzicht

een misstreven

om met kwast en verf

het volmaakte

van realiteit

vast te leggen

hoe hard

ze het ook probeerde

er was enkel

haar eigen wereld

die op het doek verscheen

ze gaan reeds

groen ademhalen

terwijl de winter doorgaat

hen met kristallen

te behangen

als een spoor van licht

zonder vlammen

die spinragt

in schemerende nachten

om dromen te verhelderen

waar lente

met helle kleuren

de natuur verwarmen