het zomerse

werpt warme schauwen

als tintellicht verlangen

zo lieflijk over me heen

dat ik er mij bloeiend

in verkoester tot een verrukking

die mijn liefde 

voor het leven verwoord

op eigen wijze

zonder eigenwijs te zijn

denk ik me blij

met een glimlach

zo kom ik door

het donker heen

op weg naar mezelf

en het hemelsblauwe

schroom laat ik varen

om ongekend genot

te ervaren

zinderingen

die licht en speels

steeds meer en meer

hartstocht verwerven

tot ik

rillend van liefde

met snelle vleugels

opga in het wederzijdse

dat me een volkomenheid biedt

die nooit of te nimmer

zal afnemen

spreid je vleugels

laat me jouw waarheid zien

schoonheid waar ik

in geloof

wij

enkel wij

zij aan zij

dichter dichterbij

een eeuwige lente

die het hart beroert

helder en in kleur

altijd in beweging

zonder dat

het zonlicht breekt

in de warmte van de zon

wuift een wolk

witgeurende rozen

me lief vonkend toe

zo puur

zo aards

zo blij leven

dat ik ze als

een sidderende vlinder

met heel mijn ziel

aanraken wil

zelfs aan het eind van de wereld

valt geluk me nog in de schoot

samen alleen

vol overgave

met totale liefde op weg

naar waar niemand van weet

wonderbaarlijk welwezen

(eigen werkje)

ik denk je echt

al blijf je een droom

mijn eigen

alwetend wijze waarheid

met gedachtestreepjes en

heel veel vraagtekens ertussen

donkere stilte

licht op

wanneer wit

gespreide bloemschermen

zich bewegen

tot een speels zoete mijmering

mijn hart vult zich

met verrukking

tederheid en hoop

dat haar schoonheid

zich voor altijd

met leven vergroeit

zelfs in de uithoek van mijn tuin

ver van alles

nergens heen

met zelfgemaakte vleugels

zij alleen

zorgt voor stilte

die verloren tijd

zijn momenten teruggeeft

Vandaag geschilderd en er een gedicht over geschreven

beetje bij beetje

vind ik

mijn einde in jou

slenter ik

midden trage schaduwen

vol van koude wind

alleen verder

terwijl jij

je vleugels spreidt

voor ik doodga

laat me wakker blijven

niet dagen, maanden

jaren maar momenten

herinneren die zo

inspirerend waren

verrukkelijke uitzichten

vanwaar ik ging zwerven

schoonheid op onverwachte

plekken ontdekken

de tijd nam om te kijken

met oneindig vermogen

dicht bij mezelf

verder ben gegaan

beseffende dat leven

het mooiste is dat er bestaat

vooraleer de andere kant

te bereiken

met zachte woorden

tedere gebaren

kom jij mijn verlangens tegemoet

raken wij aan elkaar gehecht

beleef ik jouw dromen

jij de mijne

als volmaakte waarheid

die ’t duister belicht

onze liefde zich

grenzeloos verzucht

weg uit de schaduw

terug in het leven

brengt me tederheid

zachte vreugde

ochtendblauw

zonder deining

zonnige rust

en bloemen

enkel bloemen

in mijn schoot

met een stille glimlach

die het vertrouwen in mij weergeeft

heb je jouw handje

in mijn hand gelegd

weggeleid

van wereldse waanzinnigheid

botsende ego’s waarbij

idealen met grootsprakerigheid

worden uitvergroot

macht en onmacht speelt

laten verstaan dat ik

helemaal niet complex

maar simpelweg gewoon

in sprookjes mag blijven geloven

vermoeid helt hij

steeds verder over de randen

van het bestaan

een hulpkreet

om hem te helpen vallen

voor hij breekt

zijn hartslag

mijn hartslag

doet er niet meer toe

enkel het afscheid nemen

beheerst onze wereld

vertrouwen

op elkaar

onder alle omstandigheden

altijd

van binnenuit

vanzelfsprekend

meegaan

met wat de ander ziet

hartslag

die een glimlach biedt

gefascineerd

sta ik te kijken

naar de hemel

waar een wind

op zachte vleugels

bladeren als dwarrelend goud

zo eindeloos vrij optilt

dat het me

tot volle bloei gekomen

dromen biedt

zonder ook maar

een rimpeling te veroorzaken

zijn zij boven

al dat menselijke gedoe

samen veranderd

uitgegroeid

tot een en dezelfde ziel

die de hemel groet

langs wegen

die nooit iets van

hun schoonheid kwijtraken

een eindeloze hemel

die bomen

wit kleurt

nevel die zich

dansend losmaakt

van de aarde

vroege vogels

die als sprankeltjes leven

naar de zon toe klimmen

ren ik

met verlangen mee

naar jou