in witte ruis wakker geworden

neemt hij de tijd te groeien

naar eigen uitzicht

volmaakt

een zomer lang

zijn vruchten te dragen

tot  in kerende tijd

men zijn wezen afneemt

zeldzaam

zijn de dagen

waar de spiegels

van droom en leven

samenvloeien

ik dorst

naar woorden

om blinkende schijn

gevlekt met emotie

neer te schrijven

hoe meer

het haastig wolkende

me omvat

des te zeer

wil ik grondeloos

meedriften

weg van een wereld

die niet in te kleuren is

verdwaald rakend

tussen zacht deinende zuchtjes

die zijn ziel kussen

versmoort hij ze

draaikolkend van verlangen

als volmondig warme verrukking

bewaar dit etmaal

als de herinnering

waar wij ’t vlugge ontglipten

durfden voelen

hoe een zoete wasem

onze lichamen geurig onderdompelde

de tijd namen

het zilverfiligraan licht

naar beneden te zien vallen

liefdesdronken mooie

waarheid troonden

hoe dwingt hij zichzelf

tot spring in ’t veld

met open

wrochtend schouwspel

wanneer hij door

schokkende verdraaiingen

binnen harde randen

acht gaat slaan op vaagheid

in schemering

stil zichzelf

vermoedend

zoekt ze hoe

haar eigen geur

te verbreiden

vooraleer

te verstrengelen

met lichtleven

dein en golf

zacht los

van grauw

en grijs

gestrand

in warm zand

en licht getint

door zon

weerspiegel ik

voor jou

mijn warmte

in eindeloos

wanneer ze zich kwijtend

van eigen bolstering

onthand op d’aarde vallen

is het enkel

met een blik terug

dat we hun toekomst zien

als regen en wind

jouw fluister

verdringt

dan zal ik

je bewegen

bezingen

tot je in totaliteit

weer

welig gedijt

gemis

weeft het teloorgegane

samen tot herinneringen

die geen haast kennen

het hart

te verlaten

als de dag over

mijn ogen wrijft

het morgenlicht

 zacht trilt

verhul ik mij

in  zuiver ijl

geniet nog even

van mijn  droom

tot jouw schaduw

mij verder leidt

ik smacht

naar onze werkelijkheid

in het kleurspel

van haar vleugels

creëer ik

een eigen stukje hemel

waar mijn hartenklop

de toegedane dromen

zodanig verzucht

tot ik ze bloeiend kan plukken

er wacht verval

wanneer wind

me de geur

van gehooid gras brengt

rozen vervuld

van zelfbeklag

hun uitgebloeide

bloembaden wraken

kreten van

krassende kraaien

laatste stukje zomer

wegsneren

er wemelen nog vlinders

over een landschap

dat zo godvergeten oogt

klaar om met zielsgerucht

afscheid te nemen

van een morgen

waar eindeloos mededogen

troost zal vinden

in winterse gehechtheid

hoe schrei ik

in zijn plaats

tranen

wanneer ik hem

met wijdopen

rooddoorlopen ogen

in weggeteerd gevoel

onafgebroken roerloos

zie kijken

naar spelende stofdeeltjes

die in een zonnestraal

wemelen

toen ik voelde

hoe hartvol bomen

het kind in zich

blijven voeden

durfde ik gerugsteund

zoomdwalend zien

naar licht en donker

die strijden om bestaan

het leven meeleven

zoals het leeft

zelfs als schemer wroet

in de hoeken van de kamer

waar ik slaap

blijf ik blindelings

vertrouwen in dromen

die me helder laten zien

omwille van de afstandelijk

verre onaantastbaarheid

waarin ik mijzelf

kan terugtrekken

heeft dat kleine

kleine stukje blauw

temidden van grijswolkende

verscheidenheid mij verleid

als er teveel holle woorden

te vloeiend

in verzen wordt neergezet

verzwijgt de inhoud

heel dikwijls de waarheid