zelfs wanneer

wind- en regenvlagen

in volle hevigheid

over hen razen

blijven zij

als blanke stelen

in de knop

hardnekkig zwijgen

tot ze

in eigen dagen

zonneklaar

gaan openbloeien

terwijl ik mij vergaap

aan de broosheid

van een dwarreling

geniet van de schoonheid

van een laatste adem

graai ik nog even

naar wijkende beleving

zie hoe middenin

gekleurde deining

wijdverbreide

witte bloesems

vruchteloos zoeken

naar een hand

die hen omhoog leidt

om in nazomer

als zoetigheid

te worden geproefd

zelfs toen het speelde

in een avontuur

van genot

kende het de diepte

van een wiegelied

vanuit het vinden

dat ze niet zocht

dwingt ze

zichzelf verder

met een hart

vol van hem

hoe hard verlangen wij

naar het teder zweven

van rood bloeiende wolken

die het licht laten zien

wanneer de wereld

door de zwaarte van de tijd

donker ligt te hijgen

in zijn uitgestrektheid

heerlijk hoe lente zweeft

tussen de boomgaarden

oeroude appelbomen

bloeiende lentekronen geeft

weiden omzoomd

met wit kantwerk

van walstro

akkers in voorjaarsgroen steekt

seringen helpt

in hun drang naar uitbreken

om tuinen zoet

te laten geuren

met warme zonnestralen

mij overhaalt

te aarden

in goddelijk zicht

zacht en teder

ga ik verder

met houden van

om datgene

wat voortkomt

uit mysterie

als het bijzonderste ooit

in alle intimiteit

te beleven

als zondag

glanzende kinderkopjes

gladheid verraden

zullen ze moeten oppassen

om niet wild van efficiëntie

over onwetendheden te vallen

maar met gebogen rug

rustig luchtslikkend

de Muur omhoog klimmen

om op de top van de Kapellenberg

de nabijheid van de eindstreep

dichter te weten

toen jij me liet zien

hoe witte anemonen

het bos van aardedonker

naar zachte volheid omtoverden

durfde ik vanuit beklemming

je hand grijpen

om het kleurrijke in de wereld

te gaan ontdekken

omdat de nacht

geen kleuren had

men in het donker

geen hand

voor de ogen zag

ging ik zoeken

naar de dageraad

waar karmijnrood

me in de schoot

van leven bracht

om met

fonkelende ogen

en bonkend hart

het gedrevene speels

mee te nemen

groen gras

groeit verwilderd

over de stoppels

van een voorbije zomer

laat zich zelfs niet tegenhouden

door kwelmende voren

die plompverloren

over het landschap verspreidt liggen

het is pas wanneer de mens

gaat ploegen

dat het zich moedwillig

laat onderdelven

om het uitzicht

van de wereld

in voorspoedig

te herscheppen

zie hoe zij zich

durft bewegen

in haar moment

van leven

niet langer

in klaarte stilstaat

waar schaduw haar

tot lokaas wraakt

in het prille lentelicht

hebben wij samen

één ogenblik stil gezeten

hem wacht zomer

met wijdopen kelken

vol honing

terwijl ik

in zijn zoete bewegen

het beleven zal leven

langsheen beleven

laten we ons verdwalen

om ’s avonds laat

in warm geworden gras

met de ogen dicht

en in ademstilte

vlindertjes

de hemel in te strelen

met het oog op de nacht

die de wereld

in somberheid dwingt

heeft de avond

vuur gevat

obscuur geklede bomen

in passievol rood gestoken

zodat nakende nachtmerries

tot blozend mooie dromen

worden omgetoverd

weg van alle zwaarte

waarin ik

wakker geworden ben

laat ik mij

meedrijven met de wind

de vleugels stil

om de ervaring

van het vrij ademen

in de lucht

te verzuchten

in een nieuw begin

in zijn ontkenning

verscholen

zal het

zielend van bestemming

met hem

blijven meelopen

van op de barre heuvel

waar warmte en licht

me verloren gaat

door ’t donker

ademhalen van de wind

duik ik

de dag in

om de geur te vinden

die me aan de

aarde bindt

zwichten

voor de honing

van de linde

lijkt me heerlijk

als aarzelend begin

als lange bomenrijen

groot grijnzend

schaduwdansen

wanneer het duister

met luid gedruis

alom valt

hoop ik een heldere nacht

zodat het rusteloze woelen

zich roerloos

gaat uitstrekken

en me ontheft

van alle angst