geniet in ochtenddauw

van het parelend ogenblik

wanneer ik voor jou

mijn bloemkroon openvouw

adem mijn geur

ontdek mij lijfelijk mooi

wees mijn prooi

kleef je vast

diep in mij

en ontdek de kracht

van ons samenzijn

wanneer zomer

de schoonheid van de natuur

in volle glorie

voor me uitrolt

dan lijkt het

of ik op een kleurig tapijt

van pril naar weelderig

de wereld in zweef

en ervaar dat genieten

van de groei van leven

mij het paradijs

op aarde geeft

jij die vroeger

fris groen wolkte

af en toe jouw waarheid

in bruin rood vertolkte

zelfs kaal grijs

nog teken van leven gaf

en in een nieuwe kringloop

mij bloesems toonde

neigt nu vermolmd

naar de grond

waar je door de tijd

aards wordt toegedekt

en verdwijnt

terwijl ik vlindervleugelig

langs het bloemperk trek

de zomer ruik

in de zoete geur

van fleurende sierstruiken

glimt mijn hart

het zonlicht tegen

en golf ik

gedragen door kleurrijke beelden

naar een bruingetinte herfst

laat me even

roerloos vlak

alles beleven

heb genoeg

van het schrikbeeld

dat mij

 in sterke stroming

met telkens

meer averij

laat verder leven

het licht

waarvan de schijn

met een zucht wordt gedoofd

van warmte beroofd

hou ik vast in dromen

omdat ik samen als we waren

de herinnering nog jaren

in mijn hart wil bewaren

want zelfs al adem ik

eenzaam verder

wat me heeft toebehoord

verlies ik nooit

wanneer de hitte

boven de grond

weerkaatsing danst

hemelsblauw

kent op wollig wit

de overhand

vogels vliegen

een langzame vlucht

rond een flonkerende zon

de stille hartenklop

 van leven

het landschap sust

dan pas kent augustus

terug  zomer

de rookgeur van verbrand kruid

liet me terugkeren

naar mijn jeugd

toen we zomersjong

een hele dag door

aardappelen rooiden

een oplawaai kregen

wanneer wij

de krieltjes waren vergeten

maar ook hoe we na oogst

ze in het vuur gooiden

en rokend warm opaten

niet beseffend

dat een zorgeloze tijd

zo vlug voorbij zou zijn

en jouw woorden

die klagen om gelezen te worden

sleuren mij

door regels vol venijn

waarbij ik de inhoud

met pijn uitwis

en leugens laat wegkwijnen

in grijs

want zelfs wanneer mijn hart

door jouw pen wordt gekrast

weet dan dat ik in schoonschrift

reeds mijn eigen sprookje schrijf

in een even omgeven

open jij verbeelding

voert mij mee

waar passie leeft

tot beleven

wordt toegedekt

met onaards stil

ondanks je

naast me ligt

ik jou niet meer vind

niet wetende de weg

naar liefde is nooit effen

strijkt ze de plooien

van haar nieuwe jurk glad

pikkelt ze op veel te hoge

zwart gelakte schoenen

langs de kinderkopjesbaan

naar haar liefdeskompaan

die zit te flikflooien

met een nymfomane

zelfs sterren

kijken afgunstig op hen neer

wanneer zij spelend delen

hun aanreiken

zo immens wanneer zij zich

in tijdloos neervlijen

en zich overgeven

aan wat passie zij
betekent 

wil rustig

in je armen slapen

mezelf losmaken

van alle indrukken

die mij bestormen

zodat ik kan ontwaken

in een beschermende cirkel van liefde

die mijn onderbewustzijn raakt

en mij de schoonheid van leven

dromend laat beleven

in plaats van binnenkamers

zich aan soberheid te vergapen

laten we de dagen

uit wandelingen bestaan

waar wij eindeloosheid

zonder eenzaamheid treffen

en in rijke inhoud

verdwaald raken

want zowel een gouden gloed

dat met rakende intimiteit

de dag laat ontwaken

als een schaduw van wolken

die ons door het obscure meetroont

 vertalen ons aanlokkelijkheid

toen de zon

verlangen scheen

heb je mij in wiegend geel

de zomer van mijn leven

laten beleven

bracht samenspelen

ons naar een hoogtepunt

waar alledaagse sleur

door begeerte

wordt herschreven

waarbij werkelijkheid

zich beweegt

naar herinneringen

die blijven swingen

in de muziek

van samenzijn

haar strijd

tegen het grijs

lijkt uitgeteerd

en tevergeefs

slechts een waan

van kleur

flardt een ogenblik

door het donker

begoochelt

de hemel rood

om even vlug

te doven

wanneer ik het waag

zomers te verdwalen

in een bebloemde wei

zal ik me

vastklampen aan je schoonheid

en strelend bedelen

om bodemloos diep

bloemzacht mijn verhaal

te mogen halen

in pril groen te vertalen

ik leef me boom

wortel me bezield vast

in thuis

om mijn verhaal ruisend

ring na ring

te blijven dromen

egotrippend vruchten draag

zelfs na pluktijd

groenbloeiend warmte vraag

tot ik afgekapt

ruimte haar ledigheid

laat herwinnen

in zwoele avondlucht

wordt beleven

als herinnering geplukt

om als ruiker

mee te dragen

naar een nieuwe dag

die me verraadt

tijd de geur

van de nacht loslaat

waar restheuvels

het landschap tekenen

kronkelige kasseiwegen

zich langs rijen knotwilgen bewegen

klaprozen en korenbloemen

de bermen laten bloeien

winden het water van de beken

zilver laat rimpelen

en de holle weg

de oude trambaan terug ontdekt

daar wandel ik als gelukkig kind

terug in mijn herinneringen

restheuvels : heuvels die niet geërodeerd

zijn door hun rotsachtige ondergrond