Eeuwige storm


Elke gesel geruild
met een hersenloos rimpelen
doch herinneringen wimpelen
in de naaktheid van een hart

Er is geen ontkomen aan
gevoelens ontstaan
schijnbaar schuw
terugkeer ruw

Weg is elk verweer
het onweert weer
bloed stroomt hevig
storm stevig

Herfst zomert


Luister niet naar woorden
kijk in ogen
ze kleuren jouw wereld
met wondermooie dromen

Met zacht blauw wordt koude
 uit jouw lichaam gestuwd
herfst zomert 
door liefde
 

Nergens heen


Zo moe
dromen te achtervolgen
strijkt ze neer
halverwege

Een glimp
in blauw
krimpt, ontglipt
stil geruisloos

In windstilte
voelt ze
de koude
om haar heen

Haar gaven
te gering
om de bron
te vinden

Ze is  een heks


Kreten sterven weg
in de echo van geluiden
van paukgeschal

Een wezenloze in gezwavelde huiden
sleept zich voort onder 't geknal
van zwepen die lichaam brandt

Beul grijpt, het volk lalt,
de brandstapel smeult stank
ineenkrimpend lichaam siddert weg

Het houden van de natuur
het bracht haar naar het vuur

Jij


Wat ik vroeger heb geleerd
laat me niet leven

wat ik wil voelen
heb jij me gegeven

naar lichaam hongerend
durf ik nu toe te geven

in mooie dagen
wil ik verder kleuren

als volmaakte bloem
het leven geuren

Als de opgaande zon straalt


En de regen was de bodem ingetrokken
hoogstens nog wat kleine plassen
waarin de zon zich weerspiegelde

Uitgestrekte velden vol groene gewassen
vulden ruimte tussen aarde en lucht, priegelden
een horizon ononderbroken

Gelukkig met geur en aanblik, giechelde
ze als jong ontloken
naar haar nieuwe begin

Haar hart bloeide open
in 't bereiken van haar doel

Begin


Dwalend doorheen de velden,
getekend door de eerste tekenen van de herfst,
zie ik reeds een nieuwe toekomst,
na het verdwijnen van de sneeuw
zal zomerschijn verschijnen,
zich meester van mij maken en
zoals een arend scherend door de lucht,
een dolfijn klievend door de zilte golven
zal ik als mens op aarde
dromend zoeken,
naar eenheid en evenwicht met de natuur.

Hartstocht


Dicht tegen mekaar aan
in 't schijnsel van de maan
geeft mijn hart jou eindelijk rozen

In zachte strelingen vlijen,
bloeien en gedijen
onze wellust in wulps minnekozen

Kleurrijke explosies barsten uit
bevrijden opgesloten illusies
in eindeloos bollebozen

Ik donker alleen


Wij hadden vele nachten samen
waar stille woorden ruisend heersten
tot jij dageraad weende
om het dromen te vergeten

In jouw dagen ben ik vreemd
weerloos, dwalend als een blinde
blijf ik alleen in mijn nacht
waar zilveren licht zwart

In gedachten


In een bloeiende zee van gedachten
wandelde je vannacht uren met me mee
gevoelens kenden tedere gedachten

Hou van de weg die kronkelt
voorbij de grenzen van gepeins
waar ik eventjes met jou mezelf kan zijn

In eenvoud en vertrouwd
leggen dromen handen in elkaar
op het moment dat de ochtend nieuw leven bouwt

Je blauwt het mooie


Jouw blauw oogt,
raakt, schittert leven
mijn hart kleurt
bewust mee

Al gaat het waaien
zit ik midden in grijs
blauw stuurt me naar vrijheid

Ik hou vast de toekomst
ze is van mij

Het laat haar niet dromen


De verkeerd ingeweven draad
gaf een andere kijk
aan het eentonige patroon

Sterk in praktijk
met bewegingen monotoon
verwijdert zij haar creatie

Bang verwarring te scheppen cloont
ze verder in gehoorzaming
niet beseffend haar eigenwaarde is in nood

Ze stond er niet bij stil
ze had geen eigen wil

Het donkert


Dorre bladeren ritselen neer
het aarzelend gefluister
laat me de inhoud niet verstaan

Wandelen doet me verduisteren
donkeren.  De kouterveldlaan
woekert stilaan naakt

Kanker de humus aan
mij reikt geen bekoring
in het rottend bruin.  Ik accelereer

Zacht lokkend mijn huis
waar de haard ruist

Liefhebben


Strelend spreken onze harten
parelende woorden
verlicht met zachte schijn

Golven vol emoties
overstromen ons intens verlangen
naar een innig samenzijn

Oneindig rijk ontbloeit een leven
in een eeuwigdurend refrein
van teder liefde geven

Existeren


Volmaakte bloesems
bloeiend leven
in tere kleuren
het gelukkig wezen
en lichte trilling
doorvloeit
de schoonheid
ze laten zich dansend
met het bestaan verweven

Ik overwelf


Net voor zonsopgang
zon kleurt, pronkt
in omvang, warmt het landschap

stijgt in kracht
naar gloeiend geel
vult mijn geest

neemt me mee
naar een nieuw begin
ik sterk en overwelf in vree

Tussen droom en werkelijkheid


Twee godvergeten mensen
getekend en doorleefd
beleven de essentie
vertederend, zeldzaam, schoon
met humor en tristesse
het oprecht geloof
van diepmenselijkheid
omgeven door een web
van wantrouwen en achterdochtigheid

Meidoorn


Maanden eerder opgemaakt
in witte lentepracht
best hij nu vurig
trekt in kleur leven aan
tot de vruchten knakken
zijn naaktzijn mij raakt
hij met wie ik even sprak
terwijl de aarde verder draait

Afscheid nemen


Kom dichter, ik wil voelen
de groeven in jouw gelaat
in 't zachte bewegen van mijn vingers

laat me verdwalen in jouw zicht
me spiegelen in jouw liefdevolle blik
opgaan in mijn dochtersplicht

het wordt samen genieten heel even
zonder de hardheid van 't verleden
in het laatste uur van jouw aardse leven

Naar jou


Weggekropen in jouw glimlach
proef ik fantasie
het wikkelt zich vonkend
in een adembenemend verhaal

slingert donkerrood
in steeds hoger ritme
in klein wordend verdwalend
 naar jou