noemde men mij

vroeger

een kilometervreter

vandaag

heb ik halverwege

moeten opgeven

omkeren

naar wat was

ging niet meer

heb dan maar stilzittend

met herinneringen

naar de toekomst gekeken

waar ik met steunstok

voor houvast

op de tast  zal verdergaan

zelfs al lijken de bomen

in herfstige tooi

zich te schromen

om hun naaktheid

diep van binnen

kennen ze rust

sust een geleidelijke groei

hun onzekerheid weg met dromen

die hen een lente tonen

waar ze in volle omvang

hun eerdere gratie

terug zullen verwoorden

ze maakt zich stilaan op

zodat men haar

bovengronds kan uitkleden

weten hoe ongedierte

haar ziel heeft aangevreten

mij lijkt

de tijd

voorbij

wanneer ik

omhoog kijk

tot een wankelend

ogenblik

men ogen

voor het grenzeloze

sluit

nam je mee

waar ik alleen

met herinneringen speelde

om te laten zien

dat ik in ’t terugvinden

me bij jou wil

zal ze er in slagen

dwars door de zon heen

haar schaduw

achter zich te laten

in opwindend leven

schoonheid

met eigen woorden

durven vertalen

of heeft ze te lang

enkel stilte aangeraakt

en zal fluister

haar verdere leven bepalen

vreemd bewegen

waar geschiedenis is verteerd

geen enkel beeld van eerder

zichtbaar is gebleven

tenzij gedachten

zo sterk zijn

ik diep heel diep

in mij kan kijken

waar herinneringen terug
willen spelen

laat me

gelukkig zijn

 eigentijds

spelen

nooit meer

een hart dat verlangt

maar zich gestreeld weet

door ’t leven

rijzend en dalend

zichtbaar tastend

lijkt het grijze

zich vlagend

uit te dragen

boven een in zichzelf

gekeerde wereld

waar enkel

schaduwen wemelen

ontdaan van oude weelde

als schoonheid

in de nacht valt

zicht verschrikt raakt

door aanraking

zelfs schimmen

de herinnering niet vermogen

en het zoeken naar

steeds wordt bedrogen

blijft  een lied

haar woorden zingen

tot zij  zichzelf hervindt

in een nieuw verhaal

ze kijkt zo vreemd

wanneer de maan

verstoppertje speelt

lijkt of ze gaandeweg

voor de schaduwgezichten

van de duisternis zwicht

haar kloppend hart

in de handen van de nacht

heeft neergelegd

wanneer men

in de ribbelende velden

ons fronsende herkent

omdat het wijds zicht

geen enkele bloem

kan verzinnen

dan heeft het herfstige

het leven de diepte ingedreven

zullen wij koukleumend

samen wachten

tot het zich terug

naar boven zal trachten

afwachtend zat hij te kijken

hoe ik in eigen tijd

de zomer van mijn leven

heel secuur borduurde

is pas opgestaan

nadat ik klaar was met

het doorknippen

van de laatste draad

pas toen

heeft hij me laten verstaan

dat ik met hem

een nieuwe weg moest gaan

wanneer armen van verlangen

naar hem reiken

zo graag de inhoud

van een minnend hart

willen tonen

doch de gozer

niet in tederheid gelooft

zullen verzuchtingen

geen dromen maar

zielensmart verwoorden

breng mij

in haar schoonheid

en laat me steeds meer

ruimte toe-eigenen

tot ik helemaal voldragen

uit mezelf kan losbreken

om eindelijk te leren weten

nooit leek het licht

zo gedwee

als toen het die dag

bij valavond

de stilte werd ingedreven

waar het leek

of een in zichzelf

gekeerde wereld

zo geducht ademde

dat spinsels

van spoken en demonen

de overhand op

gedachten kregen